Selma (45): Mijn dochter overleed heel plotseling

Voel jij je leeftijd? „Ik zeg altijd gekscherend dat ik voor de 20ste keer 26 ben geworden. Want ik voel me geen 45, dat vind ik ook zo’n mevrouwen-leeftijd. Diep van binnen voel ik me gewoon nog altijd geen mevrouw. Laatst werd ik gebeld door de school van mijn oudste omdat hij zich niet lekker voelde. Ze vroegen wat ze moesten doen. Toen dacht ik: ’Verrek, ik ben natuurlijk zijn moeder. Dus nu moet ik me even moederlijk opstellen’. Dat was weer even een momentje waarop ik besefte dat ik geen 26 meer ben maar moeder van een puberzoon.” „Ik ben deze zomer zes weken geblesseerd geweest, maar wil ter ere van mijn oudste dochter en voor de Stichting Hartekind begin april meedoen aan de Marathon Rotterdam, de stad waar zij en ik zijn geboren. Ik kan een boek schrijven over mijn oudste dochter. Zij is geboren met HLHS (hypoplastisch linker hart syndroom) de meest ernstige hartafwijking die er is. Ze had maar een half hart, haar linker harthelft (de belangrijkste) was niet ontwikkeld. Dat wisten we met de 20-wekenecho maar we gingen ervoor. En zij ook! Ze was een heldin, en heeft echt zichtbaar genoten van haar korte leventje. En wij enorm van haar. Zij is geboren op 8 oktober 2009 en - heel plotseling - overleden op 22 december 2009. Dit jaar dus tien jaar geleden.” Heb je een beautygeheim? „Nee, niet echt. Ik houd mijn huid schoon en smeer lekkere crèmepjes en maskertjes. Verder eet ik veel groene groenten, maak elke ochtend een fruit- en groentensapje met havermoutvlokken maar dat is het wel. Wel zoek ik nog een wondermiddel tegen mijn chronische, constitutioneel eczeem waarmee ik ben geboren. Inmiddels heeft zo’n beetje elk plekje op mijn lijf daarvan ’genoten’. Ik heb diverse behandelingen gehad: van Chinese geneeskunst, tot klassieke homeopathie tot reguliere geneeskunde. Niets helpt, of althans, nooit voor lang. Ik ben dus juist op zoek naar hét middel, liefst eentje dat werkt van binnenuit, om mijn lijf van buíten te laten stralen. Maar misschien is mijn beautygeheim gewoon wel om het leven niet meer zó serieus te nemen: dus gewoon dagelijks lekker gek doen, lachen en flink bewegen!” Schatten mensen je vaak op leeftijd? „Nee, gelukkig niet! Ik word altijd jonger geschat. Niet met tien jaar, maar ik krijg er zeker minimaal vijf jaar vanaf. Ondanks de rimpeltjes.” Wat vind je het mooist aan jezelf? „Mijn ogen en benen. Ik heb grote en een aparte kleur blauwe ogen, die extra opvallen door de donkere wimpers en donkere wenkbrauwen. Ik vind dat gaaf. En mijn benen zijn mooi geportioneerd. Ze zijn niet ellenlang maar qua vorm vind ik ze wel aardig. Wel moet ik gaan oppassen voor vetkussentjes.” Waar complimenteren mensen jou mee? „Mensen vinden mij vaak mooi slank. Ik mag ook nooit klagen van hen. Dan zeg ik altijd: ’Wacht maar tot je me zonder kleren ziet, dan schrik je je dood’.” Waar ben je minder blij mee? „Met mijn eczeem. Ik heb het natuurlijk al heel mijn leven, en heb het geaccepteerd, maar als het - zoals nu - in mijn gezicht zit, baal ik daarvan. Ook vind ik mijn lippen iets te dun. Mijn billen vind ik ook te groot en mijn neus mag ook wel anders. Maar ik zou er nog niets aan willen doen. Al die troep in een lijf kan niet goed zijn. En die billen? Gewoon vaker hardlopen, dan komt het vast goed.” Waar complimenteren mensen jou mee? „Met mijn ogen, glimlach en figuur.” Ben je waar je had willen zijn? „Nee. Hoe naïef kun je toch zijn over ’later’? Wat weet je nou van het leven? Mijn leven kent heel veel moois, maar helaas ook heel veel verdriet. Zo is mijn oudste dochter dus overleden en is mijn jongste zoon autistisch. Mijn leven kent geen onschuld en onbekommerdheid meer. Mensen noemen mij ’zo sterk’ en dan denk ik: ’Je moest eens weten, ik verzuip af en toe in het diepe moeras van verdriet’. Maar goed, ik blijf lachen, houd me staande en weet dat er na de periodieke dalen altijd weer pieken komen.” „Qua carrière ben ik er ook (nog) niet. Ik had een goede baan bij het ministerie van VWS maar door een burn-out werd mijn tijdelijke aanstelling niet verlengd. Al met al een leerzame periode. Ik krabbel nu gestaag op en heb allerlei leuke kansen en uitdagingen op mijn werkpad. Ik heb er zin in om te ontdekken waar dat allemaal toe leidt.” „Mijn burn-out zat al jaren in de pijpleiding. Na het plotselinge overlijden van mijn oudste dochter zat ik zo’n vier maanden thuis. Daarna ben ik weer aan de slag gegaan; ik moest afleiding hebben. Ook stortte ik me volledig op hardlopen maar na een enkelblessure moest ik daarmee stoppen. Toen kwam er al langzaam een zwart gat. Vervolgens vertoonde onze jongste zoon steeds meer gedragsstoornissen en werd hij - twee jaar geleden - gediagnostiseerd met ASS (autismespectrumstoornis, red.).” „Het leek toen nog oké, maar vanaf herfst 2017 ging het steeds verder bergafwaarts met hem. Ik was toen net begonnen bij VWS, waarvoor ik een fijne baan als senior juridisch adviseur had opgezegd. En toen werd in februari 2018 mijn vader ziek. Samen met mijn moeder - mijn broer woont in het buitenland - heb ik hem tien weken verzorgd.” „’s Ochtends werkte ik bij het ministerie, ’s middags verzorgde ik mijn vader, vervolgens ging ik snel naar huis, in een andere stad, om de kinderen op te halen van de BSO, te koken en nog een beetje gezinsleven te ervaren en quality time te hebben met mijn man. En zo ging dat 10 weken door. Toen mijn vader was overleden kon ik opeens niets meer.” „Alleen maar slapen en slap als een vaatdoek op de bank zitten. Ik was een vaderskindje en ondanks dat ik me kon verenigen met zijn overlijden, kwam er een hoop terug. Toch ging ik weer re-integreren; ik wilde laten zien dat ik sterk was, dat ik met mijn schouders eronder het wel zou redden. Maar veel tijd en rust was ons niet gegund.” „We gingen speciaal voor onze autistische zoon naar Spanje op vakantie, naar een huis in the middle of nowhere met alle gemakken bij de hand, maar het liep elke dag uit op een overprikkeld kind. Op de eerste werkdag na de vakantie hoorde ik dat mijn tijdelijke aanstelling niet zou worden verlengd.” „Toen knapte er iets in mij, ik kon het allemaal niet meer opbrengen. Of dat allemaal niet genoeg was, werd onze jongste zoon twee maanden later - in oktober 2018 - opgenomen in een huis voor autistische kinderen. Weer een klap maar zoals inmiddels is gebleken wel het beste voor allemaal.” Wat houdt je jong? „Zelfspot, veel lachen, dollen met mijn kinderen, erop uit met mijn man of met vriendinnen, lekker veel sporten, de natuur in, zangles en pianoles.” Heb je een levensles die je wil delen? „Meer een verzoek: of mensen zich wat meer willen verdiepen in anderen. Want mensen met verdriet of mensen die wat op hun bordje hebben gehad, zijn niet eng om mee te praten. Ze barsten heus niet direct in huilen uit. En doen ze dat wel, bied dan een schouder aan om op uit te huilen.”