Deel 461: ’Wat als Boris mij verlaat?’

Dinsdag „Als we nou eens een au pair nemen?” Ik heb net een moppersessie afgerond als Boris het voorstelt. Ik heb geprobeerd om de verzorging van Holly met mijn thuiswerk te combineren, maar de afgelopen maanden is mijn productiviteit behoorlijk in elkaar gestort. Ik geef opdrachten terug, neem ze niet aan of haal deadlines niet. Dat ligt natuurlijk niet alleen aan het feit dat ik een baby heb; mijn aandacht is de laatste tijd op heel veel plekken, maar niet bij mijn werk. Ik weet niet direct of een au pair de oplossing is en of ik de zorg voor Holly ook maar zomaar aan een jong meisje zou kunnen overdragen, maar het geeft mij misschien wel wat ruimte in mijn hoofd. We kunnen makkelijk rondkomen van Boris’ inkomen alleen, dat is het probleem niet. Ik wil alleen nooit meer mijn financiële onafhankelijkheid kwijtraken. Wat als Boris mij ooit verlaat? Dan wil ik niet zo’n vrouw zijn die alleen maar voor de kinderen zorgt en al jaren geen eigen inkomen meer heeft gehad en dús bij haar ex moet bedelen om alimentatie. „Hoe zie je dat voor je dan? Ik vind het best wel een dingetje om iemand permanent in huis te hebben, jij niet?” Boris ziet dat probleem niet. „Je maakt daar duidelijke afspraken over. Het zal echt niet zo zijn dat ze ’s avonds bij ons op de bank komt zitten Netflixen. We zorgen voor een kleine badkamer bij de logeerkamer; die is zo gerealiseerd. Ze heeft dan een eigen optrekje. Ik denk dat Max en Nina het ook wel leuk vinden. En het is goed voor hun talenkennis…” Het idee begint me steeds meer aan te staan. Ik ga me er morgen maar eens in verdiepen. Nu naar bed; ik ben de laatste dagen zo moe. Vrijdag „Ik weet niet of ik nog veel langer op Ibiza blijf”, verzucht Eva. Die opmerking komt voor mij volledig uit de lucht vallen. We hebben elkaar net drie weken dagelijks gezien en ze heeft het geen seconde over twijfels over haar emigratie naar Ibiza gehad. „Komt het doordat je bij ons bent geweest?” wil ik weten. Dat beaamt ze. „Ik mis gewoon het hele leven in Nederland, denk ik. Ik mis jullie. Maar ik merk dat ik ook wel een beetje klaar ben met dat hele hippe Ibiza-gebeuren, met dat zweverige. De vrouwen hier zijn zó vermoeiend. Met jou was alles weer zo heerlijk nuchter. Ik ben misschien toch iets meer uit Nederland ’gevlucht’ dan ik wilde toegeven.” Ik hoor aan Eva’s stem dat ze er verschrikkelijk mee zit en ik wil er dus niet té enthousiast op reageren. Maar het idee dat ze misschien definitief terugkomt, maakt me zo gelukkig. Helen’s dagboek teruglezen?