"Ik wist dat het mis was. Ik voelde het. Ik kwam thuis na een avond bij vrienden en werd ineens heel erg misselijk. Ik kon die nacht ook niet slapen. Bas zou niet thuiskomen, dus er was geen enkele reden om me op dat moment al zorgen te maken over zijn welzijn.

Jachthaven

En toch voelde ik het onheil in mijn lijf. Ik heb die ochtend meteen gebeld naar de jachthaven waar hij vaak kwam. 'Hij is gewoon uitgevaren', zeiden ze. Twee dagen was hij vermist. Ik had geen enkele hoop dat hij levend gevonden zou worden. Mijn hele lijf zei dat hij dood was.

Bas was mijn grote liefde. We leerden elkaar kennen tijdens een fotoshoot. Hij moest mij fotograferen voor een website. Het was een heel gewone klus waar weinig tijd voor was ingeruimd, maar hij had geen haast.

Ducttape

Dat was zijn levensmotto: 'We hebben alle tijd van de wereld'. Hij was in de weer met ducttape om mijn blouse mooier te laten vallen. Ondertussen bleven er maar mensen op de deur kloppen; of het nog lang duurde...

Het was geen liefde op het eerste gezicht, wel was er meteen die klik. Alsof we elkaar al kenden. Toen we afscheid namen, zei hij dat hij me graag nog een keer zou fotograferen. Ik kreeg hem niet uit mijn hoofd. Toen heb ik hem een berichtje gestuurd.

Trouwen

We maakten een afspraak en hij heeft ook echt een foto van me gemaakt, maar eigenlijk was die hele shoot een smoes. We bleven maar praten. En toen ik voor mijn werk een paar weken in Chicago zat, appten we elkaar iedere dag. Toen ik terug was, zijn we ergens gaan eten. Die avond hebben we voor het eerst gezoend.

Bas was de eerste man van wie ik dacht: 'Met hem wil ik trouwen. Ik wil dat hij de vader van mijn kinderen wordt.' Ik had mijn geliefde gevonden. En toen was het 28 augustus 2016. We kenden elkaar een jaar.

Bewusteloos

'Ga je mee varen?', vroeg hij. Maar ik kon niet. Althans, ik moest een paar weken later voor maanden naar Londen en had nog een waslijst aan dingen die ik wilde regelen. Ik had weer eens een ontplofte agenda.

Ergens tijdens die vaartocht is er iets gebeurd waardoor hij in het water terechtkwam. Waarschijnlijk bewusteloos. Hij kon fantastisch zwemmen. En toch is hij die nacht verdronken. Achteraf heb ik het wel gedacht: 'Was ik maar meegegaan.' Maar wat heeft dat voor zin om dat te denken?

Stilstand

Mijn leven werd van het ene moment op het andere inktzwart. Zelfs ademhalen deed pijn. Het voelde letterlijk alsof er een stuk uit mijn hart was gerukt. De aarde draaide door, maar ik deed niet meer mee. Mijn hele tijdsbesef veranderde.

Voor mij was de wereld echt tot stilstand gekomen. Nee, dat we elkaar pas een jaar kenden maakte de pijn niet minder heftig. We zaten nog middenin die roze bubbel van de eerste verliefdheid. Dat daar in één klap een einde aan kwam, ontregelde het hele systeem.

Missen

Ze zeggen dat rouw een jaar duurt, dat je alle seizoenen moet hebben meegemaakt. Mensen houden ervan als ze dingen kunnen inkaderen. Maar zo werkt het niet in de praktijk. Ik ben nu twee jaar verder en denk nog iedere dag aan hem. Er is geen eindpunt aan het missen van iemand.

Paradoxaal genoeg geniet ik nu nog meer van het leven. Bas leerde mij in het moment te leven toen hij nog fysiek bij me was. Na zijn dood heb ik pas echt geleerd hoe belangrijk dat is. Ik weet nu dat het ergste me kan overkomen en dan nóg staande blijf.

Ik ben dankbaar voor de liefde die ik heb mogen ervaren. Of ik ooit nog gelukkig word met een andere man? Ik hoop wel dat ik iemand tegenkom. Iemand die niet het gevoel heeft dat hij de concurrentie met Bas aan moet gaan. Bas was mijn ware liefde. Maar ik geloof dat je meerdere ware liefdes kan hebben. Hij zou gewild hebben dat ik weer gelukkig werd."