Laat ik, voor ik een inkijkje in mijn nieuwe leven geef duidelijk zijn over iets: corona sucks. Ik ga het op geen enkele wijze verheerlijken. Geen Doutzen Kroes 'Thank-you-corona’-uitingen dus. Twee weken geleden werd mijn stiefvader in het ziekenhuis opgenomen met corona en mijn moeder is thuis herstellende. Ze hebben het zwaar gehad. Ik weet, van dichtbij, dat zelfs een milde vorm afschuwelijk is. Niemand wil dit.

Onsterfelijk

Maar wat ik ook nooit wilde, was een opsluiting met twee pubers. Dacht ik. Aanvankelijk ging dat ook niet vanzelf. De pubers zagen, in al hun onsterfelijkheid, geen enkel gevaar in het virus. Dus: 'Hoezo mag ik niet even chillen in het dorp?'

Het waren lastige discussies, die ik – toegegeven – niet altijd heb gewonnen. 'Iedereen mocht afspreken' en 'Ze hielden echt wel afstand'. Dus gaf ik toe. Let wel, dit was aan het begin van de crisis. Toen we ook nog met het hele gezin boodschappen deden.

Mooie momenten

De nieuwe werkelijkheid is inmiddels wel geland. Nee, ik sluit ze niet op tussen vier muren. Dat kan ook niet. Mijn zoon (19) werkt vijf dagen per week. Mijn dochter (15) zit in haar eindexamenjaar en zat vorige week nog met elf klasgenoten in een lokaal voor een toets. Ze spreekt zo nu en dan af met haar vriendje en ze rijdt op ons paard, op afstand van anderen. Maar verder gebeurt er weinig tot niets. We blijven binnen en dat levert heel bijzondere, hilarische en ook mooie momenten op.

Neem vorige week. Sinds de coronacrisis slapen de oudste twee kinderen bij mij en mijn vriend en komt hun vader, mijn ex, vrijwel iedere avond gezellig eten – verder ziet hij vrijwel niemand. Vorige week werden we na afloop van de maaltijd getrakteerd op een powerpointpresentatie van onze dochter. Ze had op Instagram een kameleon-influencer gezien, die met het groene dier in haar haren boodschappen deed, zich opmaakte en autoreed. Dat wilde zij ook.

Presentatie

Dus kregen we de eigenschappen, aanschafprijs en benodigdheden van het dier in spreekbeurtvorm voorgeschoteld. 'Je koopt ze in Bussum, dat is 32 minuten rijden', sloot ze af. Aan alles was gedacht.

We hebben ons rot gelachen en nee, er komt geen hier kameleon. Maar hilarisch was het zeker. En hoewel de kinderen nog steeds heel veel tijd op hun kamers doorbrengen, zie ik ze meer dan ooit. Ze bakken koekjes met de kleuter en ik gaf ze een kookcursus-voor-beginners. We eten altijd samen, we lunchen vrijwel dagelijks. Het is gezellig.

Koesteren

Er is, nu er geen uitvlucht meer is naar vrienden en er geen overvolle agenda's met school en (sport)afspraken meer zijn, tijd voor elkaar. En pas nu landt het bij me, hoe weinig tijd er was. Dat is geen oordeel over de pre-coronatijd, maar een droge constatering.

Ik weet ook wel dat we het oude ritme waarschijnlijk weer moeiteloos oppakken en doorjagen alsof we nooit on hold hebben gestaan. Daarom geniet ik des te meer van de gesprekken die er nu zijn. Van de leuke momenten en de voortdurende interactie. Dat de puber-ouders van nu dat mee mogen maken, is uniek. En iets om stiekem snoeihard te koesteren.

Over de auteur

Hester (42) heeft een relatie met Taco en is moeder van twee pubers en een tweede-leg-kleuter. Ze verafschuwt sporten, leeft voor eten en is mede-oprichter van het Instagram-account Livingproef. Maar bovenal is ze freelance journalist voor diverse vrouwenbladen.