Dag 6: Markt in de stad; zijn ze gek of zo?

Het is markt in Haarlem. Dat geloof je toch niet? Alsof er niks aan de hand is, staan de kraampjes tegenover elkaar opgesteld. Metertje gangpad ertussen. Geen hond die hier anderhalve meter afstand weet te houden van een ander. Welja joh, doe gewoon of je gek bent. Na ons de zondvloed en de dood of de gladiolen. Coronafestival Wie gaat daar eigenlijk over? Ik bedoel: de regering bepaalt dat de horeca moet sluiten en de scholen dicht gaan, maar niemand heeft zich bezig gehouden hoe dat moet met openbare samenscholingsgelegenheden als de zaterdagse markt? En van de marktkooplui zelf was er ook niet een die dacht: is dat nou allemaal wel zo’n goed idee? Misschien moet ik toch even aan de bel trekken? Nee zeg, vooral niet over praten. ’Wat niet weet wat niet deert en ach, misschien is het allemaal ook wel een beetje overtrokken met dat gedoe. Lekker opbouwen die handel, opengooien dat coronafestival. Kom maar door jongens met dat virus…’ Ik kan er met mijn pet niet bij. Net zo min als ik snap hoe het kan dat mensen nog steeds geen afstand van elkaar houden. Toen ik vandaag de hond uitliet, moest ik serieus een aantal keer uitwijken naar de weg omdat de mensen die me tegemoet kwamen lopen lekker breeduit over de stoep zwalkten. Hebben ze onder een steen geleefd of zo? Misschien ben ik ook wel wat overgevoelig op dit gebied momenteel. Immers, ik ben hard bezig kanker te overleven. Het zal me nou toch niet overkomen dat mij de nek wordt omgedraaid door corona. Mooie tijd De hond heeft overigens de tijd van zijn leven. Zoals mijn dochter gisteren al opmerkte: ’Over een jaar of wat kijken we terug op deze periode als een zwarte bladzijde in onze geschiedenis, maar de huisdieren niet. Die vieren ieder jaar de herdenking van de geweldige corona, toen alle baasjes en vrouwtjes de hele dag gezellig thuis waren en er regelmatig een frisse neus werd gehaald buiten omdat er toch niks beters te doen was: „Weet je nog Fikkie, wat was dat een mooie tijd hè…” Ondertussen hangt wel mooi de lente in de lucht. Manlief metselt een trapje en de overburen zitten in het zonnetje. We zwaaien naar elkaar. Dat heeft niks met corona te maken. Dat deden we voorheen ook. Jongste zoon belt ondertussen zijn partijgenoten op leeftijd om te vragen of hij iets voor ze kan betekenen. Hij zit bij de jongerendivisie van een politieke partij en heeft een hele lijst gekregen van 75-plussers. Ik bied mijn hulp aan, want ik zou best graag ergens mee willen helpen, maar ik ben met mijn longgedoe behoorlijk aan huis gebonden. Maar even een praatje houden per telefoon en eventueel een boodschappenservice inschakelen, moet te doen zijn. Harinkje De eerste dame die ik aan de lijn krijg, waardeert het aanbod enorm. „Maar ik heb een hele actieve man hoor”, zegt ze. Om daar giechelend aan toe te voegen: „Hij is ook tien jaar jonger.” De tweede mevrouw heeft lieve buurtjes die alles voor haar regelen en is vanochtend nog naar de viskraam gewandeld om een harinkje te happen. „Ja hoor, ik heb keurig afstand gehouden”, zegt ze. „Want fysiek gaat het prima met me, maar emotioneel vind ik het allemaal wel moeilijk. Overleef je de oorlog, krijg je dit.” Met mijn derde belcontact deel ik een voorliefde voor venkel. Hoe we in vredesnaam op dat onderwerp zijn gekomen; geen idee meer. Wat maakt het ook uit verder, het was een hartstikke gezellig gesprek met een totale onbekende. Het zit hem toch in de kleine dingen deze dagen.