Hierbij een liefdevol, licht kritisch opbouwend, maar vooral adviserend betoog door een single, kinderloze vrouw op 35-jarige leeftijd.

Ik dus.

Gevoelige snaar

We kennen allemaal de ooms, tantes, opa’s, oma’s, maar ook vrienden, kennissen, dates, scharrels en andere verwachtingsvolle medemensen die de volgende vragen stellen: 'Je bent 35? Single ja? Wil je nog kinderen? Oh. Dan moet je wel een beetje opschieten, toch?' Soms wordt daar nog grappend het 'rammelende-eierstokken' verhaal aan toegevoegd. Misschien voor wat verlichting. Of dat helpt is een tweede.

Met de vraag 'Wil je kinderen?' is op zich niet zoveel mis. Die getuigt van belangstelling. Maar als in die vragen daaropvolgend ook angst, verwachting, iets dwingends of soms zelfs een oordeel weerklinkt, wordt het minder prettig. En ik zeg niet dat wat ik hoor in die vragen geheel de schuld is van degene die ze stelt; ik ben me er volledig van bewust dat dit een gevoelige snaar bij mij raakt. En bij velen met mij.

Primaire reactie

Mijn primaire reactie op dit vragensalvo op een minder goede dag is eigenlijk 'I'M AWARE, JE HOEFT MIJ NIET TE VERTELLEN HOE DE BIOLOGIE IN ELKAAR STEEKT, DENK JE NIET DAT IK DAAR SOMS ZELF EEN BEETJE BANGIG VAN WORD? DAT IK DIE DRUK SOMS NIET VOEL?'

'DAT IK BIJ ELKE VERJAARDAG TOCH WEDEROM NIET JONGER WORD, HOE DANKBAAR IK OOK BEN DAT IK OUDER WORD? IK DOE STINKEND MIJN BEST TE GENIETEN VAN WAT IS EN VAN HET FIJNE LEVEN DAT IK VOOR EN MET MEZELF GECREËERD HEB! DUS PLEUR OP EN BEMOEI JE MET JE EIGEN ZAKEN.'

Angsten

Mijn sociaal wenselijke, gefilterde antwoord na die reeks vragen - omdat ik heus snap dat het vaak goed en invoelend bedoeld is - is: 'Ja, ik heb een kinderwens en ja, ik word ouder, dat besef ik', en glimlach daar vriendelijk bij.

Wat voor mij al een overwinning op zich is, want ik gaf tot voor kort nogal vaag antwoord op die vra(a)g(en) uit angst om m’n dates af te schrikken en uit angst dat er een kans bestaat dat die wens wellicht ook niet in vervulling kan gaan. Je weet nooit hoe het leven loopt. Die angsten probeer ik los te laten.

De kinderwensvraag

Ik weet zeker (want ik spreek ze) dat veel vrouwen van mijn leeftijd die ook een single leven hebben én een kinderwens, deze momenten en gevoelens maar al te goed herkennen. Daarom een lief en vriendelijk verzoek aan medemensen die van plan zijn de kinderwensvraag nog eens te stellen aan vrouwen zoals ik: stel 'm oprecht en respectvol, houd de vraag neutraal en maak er geen geintje van. Bij twijfel of het wel gepast is, stel 'm gewoon niet. Je weet nooit welke gevoelens of soms zelfs pijn er achter die mooie glimlach van deze vrouwen schuil gaat.

Jij op VROUW.nl

​Wil jij ook een lezerscolumn schrijven? Dat kan!

Stuur hier jouw verhaal in