Geraldine Kemper: Nooit eerder greep een programma mij zo aan

null In Geraldine en de Vrouwen reist Geraldine Kemper (30) met 6 slachtoffers van seksueel geweld af naar Kroatië. In een landhuis aan de kust werken de vrouwen met een team specialisten aan de posttraumatische stressstoornis die ze aan hun misbruik hebben overgehouden. Spuiten en Slikken, Expeditie Robinson, The Voice of Holland en nu Geraldine en de Vrouwen. Waar ligt je hart? „Het gevoel vlak voordat we live gaan bij The Voice is ook cool. Een mooie studio, grote camera’s: daar kan ik echt van genieten. Geraldine en de Vrouwen is groots op een andere manier. Ik heb nog niet eerder een programma gemaakt dat mij zo heeft aangegrepen. Ik ging ermee naar bed en stond ermee op. En nog steeds denk ik regelmatig terug aan de verhalen van de vrouwen en de vooruitgang die ze hebben geboekt.” We hebben stiekem vooruit gekeken. Tranen in de ogen... „Het was inderdaad heel heftig, ook om te maken. Soms lag ik ’s avonds in bed te malen over wat ik die dag had gehoord. Omdat een aantal vrouwen het lastig vond om met een onbekende man in één ruimte te zijn of in een groep te bewegen, waren we met een heel hecht team. Dat was fijn, zo konden we bij elkaar terecht op momenten dat we het zwaar hadden. Twee weken samen doorbrengen, schept toch een bijzondere band. Zowel met mijn collega’s als met de vrouwen.” Heb je nog contact met hen? „Na die twee weken in Kroatië heb ik ze samen met het team nog een jaar gevolgd. Met de één ben ik wat hechter dan met de ander, maar feit is dat ik nog nooit zo betrokken ben geweest bij de deelnemers van een programma. Zij deelden verhalen met mij, maar ik uiteraard ook met hen. Mijn relatie was toen net beëindigd, dus het was voor mij fijn om daarover te kunnen praten en voor hen fijn om te zien dat ik meer ben dan wat je ziet op televisie.” Als je zo close bent, hoe houd je dan een professionele afstand? „Dat vond ik misschien nog wel het moeilijkste. Ik was bang om iets fout te zeggen, maar wilde wel graag helpen. Ik ben dan misschien geen begeleider, maar als ik een luisterend oor voor iemand was, wilde ik instinctief therapeut-achtige dingen zeggen. Daarom ben ik tijdens de opnames een aantal keer naar de therapeuten gestapt met de vraag: ’Er wordt nu iets tegen me gezegd, hoe moet ik daarop reageren?’ Dat heeft geholpen.” Je bent single, ben je door dit alles anders naar daten gaan kijken? „Misschien dat ik me er nog bewuster van ben geworden hoe belangrijk het is om duidelijk mijn grenzen aan te geven. Ik kan gelukkig zeggen dat mij nog nooit iets naars is overkomen op seksueel vlak, maar ik hoor het wel in mijn omgeving. Door dit programma ben ik het gesprek aangegaan met vrienden en familie en daar ben ik best van geschrokken. Eén op de vijf is écht heel veel.” Als het zo vaak gebeurt, waarom hebben we het er dan zo weinig over? „Dat heb ik mezelf ook vaak afgevraagd. Het is natuurlijk gewoon een moeilijk onderwerp en schaamte speelt een grote rol. Wat ik vooral heb geleerd, is dat er nog veel te leren valt. Als iemand vertelt over seksueel geweld of seksueel misbruik, stellen veel mensen instinctief allerlei wedervragen: ’Hoe kan het dat je in die situatie terecht bent gekomen?’ bijvoorbeeld. Of: ’Waarom ben je met hem mee naar huis gegaan?’ Al die vragen zijn volstrekt irrelevant en zo’n reactie kan het trauma verergeren omdat je onbewust aanneemt dat het slachtoffer er zelf een aandeel in had. Dat is natuurlijk absurd. Hoe je je ook gedraagt of hoe je je ook kleedt; je vraagt er nooit om om misbruikt te worden. In plaats van al die vragen te stellen, kun je beter zeggen dat je het waardeert dat diegene een verhaal met je deelt. Stel voor om samen te kijken naar oplossingen.” Was dat hoe jij reageerde? „Bij deze vrouwen wel, maar in het verleden niet altijd. Dan luisterde ik naar een verhaal en zat ik ondertussen na te denken, redenen te verzinnen. Hoe kon haar dit zijn overkomen? ’Shit, ik doe het zelf ook!’, dacht ik dan. Het is een soort overlevingsdrang om te denken: ’Mij zou dit niet gebeuren, ik zou nooit in zo’n situatie terechtkomen.’ Zoiets doe je niet expres, maar het kan een ander dus wel pijn doen. Het is goed om daar eens over na te denken en vooral het gesprek erover aan te gaan.” Is dat het doel van het programma? Het gesprek aangaan? „We zouden het al van jongs af aan veel meer over grenzen moeten hebben. En over de gevolgen die het kan hebben als je over je eigen grenzen heen gaat. Tegelijkertijd hoop ik dat het programma iets losmaakt in de politiek. Er moet meer geld naar onderwijs over hulp na, en bestrijding van seksueel geweld. Het is geen gezellig gesprek, dat klopt. Maar wel een gesprek dat gevoerd moet worden.” Terugkijkend op het afgelopen jaar, welk gevoel overheerst dan? „Ik ben enorm trots. Op het feit dat we dit programma hebben gemaakt, maar vooral op de deelneemsters. En ik voel hoop. Sommige vrouwen waren ’uitbehandeld’ maar hebben nog zoveel vooruitgang geboekt. Vrouwen die dertig jaar hebben rondgelopen met hun geheim kunnen er nu over praten en vrouwen die eerst niet met een man in één kamer durfden te zijn, doen dat nu zonder problemen. Dat bewijst voor mij: hoe diep je ook in de shit zit, er is hulp. Dat die vaak lang op zich laat wachten is een ander verhaal, maar hij is er wel! Het beste zou het natuurlijk zijn als seksueel geweld helemaal niet meer zou voorkomen, maar aangezien dat niet mogelijk is, laten we er dan in ieder geval samen voor zorgen dat de slachtoffers er open over durven te zijn. Trauma’s verwerken doe je door erover te praten. Niet door ze dertig jaar lang weg te stoppen.”

Geraldine Kemper: Nooit eerder greep een programma mij zo aan

Bekijk meer van

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

Paragliden over de Mont Blanc: ’Hangend in mijn tuigje wil ik het liefst mijn moeder bellen’

Ernst Jansz (74): ’Doe Maar kan niet meer, nu Henny er niet meer is’

Opvoedtips uit de oude doos getest: ’Maar nu ga ik dood van de honger!’

Janny heeft een maagverlamming: ’Ik kan nooit meer eten en drinken’