Valerie had als kind kanker: Ik heb er nu nog last van

“Ik was zeven jaar toen er kanker bij mij werd ontdekt. Al een jaar of twee had ik vreemde klachten. Zo kon ik moeilijk lopen, omdat ik vaak pijn had in mijn knieën en enkels. Vlak voordat het werd ontdekt kwam daar enorme buikpijn bij. Toen ik bloed plaste, hebben ze mijn nieren onderzocht en kwamen ze erachter wat ik mankeerde: ik had een Wilms-tumor met uitzaaiingen in mijn buik en longen.” Kikker in mijn buik “Ik was jong en begreep er allemaal niets van. De arts probeerde me uit te leggen wat er aan de hand was door te zeggen dat ‘er een kikker in mijn buik zat’. “Dat kan helemaal niet”, was mijn gedachte. Maar wat er dan wel aan de hand was… ik had geen idee. Wel begreep ik meteen dat het iets ergs was; mijn vader was namelijk compleet in paniek. Op het moment dat mijn vader in tranen was en niet meer kon autorijden van emotie moest het wel heel erg zijn, dacht ik. Ook tijdens de behandeling, die zo’n jaar duurde, begreep ik nog niet wat ik nou mankeerde. Ik kreeg een operatie, bestraling en chemotherapie, waardoor ik constant misselijk was en haaruitval kreeg. Ik dacht dat ze me expres alleen maar zieker maakten, terwijl ik er zonder die behandeling natuurlijk helemaal niet meer was geweest. Maar laat een kind van zeven maar begrijpen waarom je je doodziek voelt door ‘medicijnen’.” Alleen maar dankbaar “Toen ik beter was, snapte ik wel waar al die behandelingen goed voor waren geweest. Het verwerkingsproces begon echter toen pas. Wat het met mij als kind had gedaan, daar kon ik niet over praten. Jarenlang hield ik mijzelf stil, terwijl ik iets heel traumatisch had meegemaakt. Maar ik had het gevoel dat ik alleen maar dankbaar moest zijn dat ik er nog was en niet negatief mocht praten. Dus kropte ik alle emoties op. Rond mijn vijftiende kwam het er allemaal uit. Ik had heel erge nachtmerries, barstte constant in tranen uit. Het leek wel alsof alle opgekropte emoties van de laatste jaren er in één keer uit barstten. Het was duidelijk dat ik mijn ziekte niet goed had verwerkt. Ik ben naar mijn ouders gestapt en daardoor bij een psycholoog terechtgekomen. Ook daar kon ik echter nog steeds niet praten over wat ik had beleefd. Zij stelde voor dat ik mijn verhaal op zou schrijven. Dat was mijn redding: schrijven hielp mij enorm om mijn trauma’s te verwerken.” Herkenning “Zo kwam mijn eerste boek, Een kikker in mijn buik, tot stand. Het boek kwam in 2010 uit en ik beschrijf daarin vanuit kinderperspectief hoe ik de kanker beleefd heb. Op dat boek kreeg ik enorm veel reacties van volwassenen die zelf als kind ook kanker hadden gehad en zich herkenden in mijn verhaal. Ik besloot hen te spreken en bundelde de interviews met 24 mensen in mijn tweede boek: Leven na kinderkanker. Wat veel mensen niet beseffen, is dat je ook bij genezing van kanker nog steeds voorgoed verbonden bent met de ziekte. Je moet bijvoorbeeld je hele leven nog op controle, wat telkens weer heel spannend is. Veel van de mensen die ik heb gesproken voor mijn boek hebben last van chronische vermoeidheid. Ikzelf werd weer keihard geconfronteerd met het feit dat ik ziek ben geweest als kind, toen ik zelf kinderen wilde. Omdat ik ben bestraald op mijn buik, werd mij gezegd dat als ik een kinderwens had, ik daar zo snel mogelijk mee moest beginnen. De bestraling vernietigt namelijk eicellen en ik had een vergroot risico op complicaties.” Twintig jaar later: weer echo's “Precies twintig jaar nadat ik telkens echo’s kreeg voor de tumor in mijn buik, kreeg ik weer een aantal echo’s: ditmaal voor een baby. Dat voelde heel dubbel. Inmiddels heb ik twee gezonde kinderen van 4 en 5 jaar oud, maar pas na de zwangerschap kwam het besef dat dit toch wel heel spannende gebeurtenissen waren. Misschien wel net even spannender dan bij iemand die op jonge leeftijd kerngezond was. Wat ik ook merkte bij de mensen die ik heb geïnterviewd, is dat veel ex-kankerpatiënten – net als ik – een periode hebben waarin ze niks meer met de kanker te maken willen hebben. Maar al die mensen merken dat je, als je volwassen wordt, toch echt moet dealen met het feit dat je kanker hebt gehad en daar mogelijk lichamelijke of psychische effecten van hebt.” Acceptatie “Gelukkig is de begeleiding na kinderkanker al veel beter dan toen ik jong was. In 2018 wordt het Prinses Máxima Centrum voor kinderoncologie geopend. De aandacht ligt op de behandeling van kinderkanker, maar ook op de psychische zorg die nodig is bij kinderen met kanker. Het hoofdstuk kanker kun je denk ik nooit van je leven afsluiten, maar je leert wel om te accepteren wat je is overkomen en dat je daar de rest van je leven mee te maken krijgt. Ik probeer het zo te zien: iedereen heeft wel iets waar je zelf niet voor hebt gekozen. En toevallig was dat bij mij ‘een kikker in mijn buik’.” Jij op vrouw.nl Heb jij ook iets meegemaakt wat je met ons wil delen? Dat kan hier.