Dag 22: ’Ik dwong hem om zijn temperatuur op te meten’

Ik werd middenin de nacht wakker van mijn man, die vreselijk moest hoesten. Zo hevig dat hij rechtop in bed zat. Alsof hij erin stikte. „Wat is er aan de hand?”, vroeg ik. „Niks”, zei hij, „gewoon een hoestbui.” Noem dat maar ’niks’ in tijden van corona. Paniekerig pakte ik mijn kussen en vertrok naar de logeerkamer. Het zal maar… En alsof dat dan nog iets zou hebben uitgemaakt. We liggen immers iedere nacht naast elkaar in hetzelfde bed, zitten op dezelfde bank, gebruiken dezelfde badkamer. Als hij besmet zou zijn, was ik dat waarschijnlijk ook. Voor hem met een beetje mazzel en de gunstige statistieken een stevige griep, voor mij, met ’onderliggend lijden’, misschien een doodvonnis. Temperatuur Ik werd wakker in een kraakpand. Alles wat kapot was aan mijn huis (en dat is nogal wat), greep me naar mijn keel. Mijn man blaakte godzijdank weer van gezondheid, geen kuchje meer te horen, geen piepende ademhaling, helemaal niks. Hij kon zich ook niks herinneren van zijn nachtelijke hoestbui. „Weet je zeker dat je het niet hebt gedroomd?”, vroeg hij. Ik dwong hem met een mes op zijn keel om zijn temperatuur op te meten: 36,5. Niks aan de hand met die man. Maar wel met ons huis dus. Met de onderverdieping waar niks meer is, behalve groene, onbewerkte gipsplaten waarop ik in een optimistische bui met schoolbordkrijt de keuken heb getekend. Met de huiskamer die gaten in de vloer heeft omdat daar ooit de verwarming zat die weg moest omdat er een balk in het plafond van onze - letterlijk en figuurlijk - droomkeuken moest worden vervangen. Met de huidige keuken die van ellende uit elkaar valt. Met de bovenste etage waar het ooit enorm lekte en waar bruine kringen een treurige herinnering vormen. Met de afbladderende verf van de luiken en de kozijnen… O ja, en dan hebben we ook nog een half afgelegde vloerverwarming, een badkamer die nog steeds een keer moet worden afgewerkt, een toilet die moet worden vastgezet en een zolder die van ellende aan elkaar hangt. Verbouwing Ja, we wisten dat we een pand kochten waaraan nogal wat gedaan moest worden. Wat we niet wisten was dat het heel lang zou duren voordat het huis dat we verlieten zou worden verkocht, en dat we dus pas heel laat aan de noodzakelijke verbouwing konden beginnen. En waar we al helemaal geen vermoeden van hadden was dat ik, koud nadat we de eerste sloopwerkzaamheden hadden uitgevoerd, ziek zou worden. Het idee dat mijn partner morgen wegvalt, is emotioneel al nauwelijks te verkroppen, maar hoe moet ik het in vredesnaam in praktische zin oplossen? De Marjolein van een jaar geleden zou daar al van in paniek zijn geraakt, maar die had nog energie en daadkracht. Ik denk dat die met een YouTube-filmpje nog best ergens was gekomen. Maar de Marjolein van nu is net zo energiek als een gepensioneerde naaktslak: een rondje wandelen is al te veel. Ik zie mezelf niet binnen onafzienbare tijd wanden stucen, verwarmingen aansluiten en keukens stellen. Overleven Sinds dit weekend weet ik dat het, ondanks mijn kanker die immers behandeld is en misschien wel weg, helemaal niet gezegd is dat ik als eerste ga. Een gezonde vent van 58 is ons zomaar ontvallen. Zoals ik gisteren al schreef: het is nooit in me opgekomen dat ik hem zou overleven. Het kan dus gebeuren, dat mijn lief ziek wordt. Of onder een auto loopt. En dan? Wat moet ik dan met mijn verdriet en mijn krakkemikkerige huis? „Ach joh”, zegt de man nuchter, „dan verkoop je het gewoon als ’opknappertje’.” In de krant lees ik dat de huizenmarkt waarschijnlijk weer gaat instorten... „We zullen doorgaan”, zingt mijn man. Goed idee.