Fidan vloog taxichauffeur aan: ’We gingen helemaal los’

Dat licht en warmte invloed hebben op je gemoedstoestand, weten we.Toch vind ik de ’seizoensgebonden stemming’ zwaar onderbelicht én onderschat. „Ik ben geen ochtendmens”, hoor je mensen dikwijls zeggen, als excuus voor hun humeurige gedrag. Minder vaak en zelden serieus hoor je: „Er is te weinig zon(licht) dus ik ben depressief.” Ten onrechte. Er zou veel meer aandacht moeten zijn voor de chronische somberheid die het leven in een koud en regenachtig land met zich meebrengt.

Zon

Ik ben een veel leuker en gelukkiger mens wanneer de zon schijnt. Dat geeft inderdaad te denken in een land waar het vaker koud en regenachtig dan warm en zonnig is. De afgelopen maanden voelden als eeuwen. Ik ben moe, chagrijnig, geïrriteerd, overgevoelig, ongeduldig. Terwijl ik van nature al een flinterdun filter heb.

Woede

Een tijd terug vloog ik een taxichauffeur aan. Ik had hem ’oplichter’ genoemd en zijn kenteken gefotografeerd. Woedend stapte hij uit, rende op me af. In plaats van te de-escaleren dook ik erin alsof mijn leven ervan afhing. We gingen he-le-maal los totdat iemand ons uit elkaar haalde. Overstuur en schor belde ik mijn zus: „Oh man, het was zó lelijk.” Soms verbaast het me dat ik nog niet aan de nationale schandpaal ben genageld à la Glennis Grace. Echt, ik heb het in me.

Dramaqueen

De winter duurt te lang. Elk jaar rond deze tijd roep ik steevast dat ik in het verkeerde land ben geboren. Stel je voor hoeveel mensen hier last van hebben. Stress en een gebrek aan vitamine D. Een ongezonde combinatie. „Hoeveel kost dit de staat wel niet!” zei ik tegen een collega. Die was mijn geklaag allang zat. „Dramaqueen”, kreeg ik terug. Feitelijk niet onjuist.

Irritaties

Maar serieus. Ik ben zo klaar met alles. Mensen die naast elkaar blijven fietsen op het fietspad. Naast elkaar blijven staan op de roltrap. Mensen die hun OV-chipkaart trachten op te laden of geld willen pinnen, maar steeds de verkeerde keuze maken. Pasje erin, pasje eruit. Mensen die, terwijl jij je trein moet halen en gewoon koffie wil, maar niet kunnen kiezen of ‒ nog erger ‒ een verkoopster die iemand geduldig en lief blijft helpen, de groeiende rij bijna bewust negerend. Caissières die, als je je aankoop op de toonbank legt, tenenkrommend vragen: „Deze voor u?” (duh, dat zie je toch?) of „Nog iets anders voor u?” (eh, nee, dan had ik dat wel gezegd). Traag lopende mensen, slenterend in een smalle drukke straat. Pak ze op! „Kruipen is ook een optie”, hoorde ik mezelf onlangs zeggen. De kwelling. Supermarktbezoekers die eerst hun boodschappen inpakken, voordat ze eindelijk eens gaan betalen. Treinreizigers die keihard telefoneren of zitten te vreten totdat jij over je nek gaat. Mensen die blijven bellen, ook als je de eerste keer niet opneemt. Bellen is sowieso een kleine marteling als het langer dan een minuut duurt. En wat is er aan de hand met de stoplichten in Rotterdam? Die staan te allen tijde op rood! Geef me groen. Breng me de lente! Licht. Zon. Snel!

Meer VROUW

Dit artikel staat in het nieuwe VROUW Magazine (iedere zaterdag bij De Telegraaf). Als premiumlid kun je het ook (soms al eerder) online lezen.

Wil je niets van VROUW missen? Speciaal voor de trouwste lezeressen versturen we elke dag een mail met al onze dagelijkse hoogtepunten. Abonneer je hier.