Gera's gezin consumindert: De jongste droeg zelfs wasbare luiers

"De behoefte om ons huishouden te minimaliseren ontstond ongeveer zeven jaar geleden. Op dat moment had ik vier jonge kinderen met elk een hoop speelgoed. We waren net naar een groter huis verhuisd en nu stond alles wéér helemaal vol. Ik ergerde me er enorm aan en ging op zoek naar manieren om te ontspullen. Knikkerbaan Ik stuitte op documentaires waarin het ook over het milieu ging. Daar lag namelijk een link die ik nog niet had gelegd. Ik gooide nooit afval op straat, dus ik dacht dat ik niets te maken had met de zogenaamde 'plastic soep' waarover je nu zoveel hoort. Maar hoe dieper ik groef, hoe meer ik me realiseerde dat ik wel degelijk onderdeel van het probleem was. Bij de kinderen hebben we er een spelletje van gemaakt: ga maar eens naar je kamer om de tien leukste speeltjes uit te zoeken... Dat heeft nog best even geduurd, want soms wilden ze een of ander prutpoppetje houden en dacht ik: 'Moet dat nou echt bij je favoriete spullen? Weet je wat die knikkerbaan heeft gekost, die je een paar weken terug nog zo graag wilde! Wil je die echt niet houden?' Prikkels Over het wegdoen of -geven van speelgoed hebben ze nooit moeilijk gedaan. Kinderen zijn een stuk guller dan volwassenen. Ze hechten niet zoveel waarde aan materie en als je het ze hebt geleerd, delen ze graag. En ik merk dat het voor hen zelfs fijner is om minder speelgoed te hebben. Ze spelen veel lekkerder als het opgeruimd is en er alleen noodzakelijke dingen liggen. Te veel spullen staat gelijk aan geen overzicht en daar worden ze passief van. Als je tijdens de uitverkoop een winkel binnenloopt en je in enorme bergen kleding moet graaien om een broek te vinden, dan denk je ook: 'Laat maar.' Bij kinderen werkt het net zo. Voor pubers werkt een 'lege' kamer ook goed. Ze zijn al zo druk in hun brein, dat een rustig plekje zonder tientallen prikkels juist heerlijk is. Wasbare luiers Met de spullen die we wegdoen maken we anderen blij. Pas als niemand er iets mee kan, gooien we het weg. Anders is het zonde van de grondstoffen. Ja, hoe meer ik me erin verdiep, hoe meer ik 'groen' wil leven. Plastic probeer ik zoveel mogelijk te vermijden, alle wegwerpvoorwerpen zijn in de ban - de jongste heeft zelfs wasbare luiers gedragen - en de droger, vaatwasser en het koffiezetapparaat hebben er allemaal aan moeten geloven. De wasmachine hebben we wel gehouden. Met een gezin van zeven vind ik het een beetje te veel van het goede om die ook weg te doen. Vliegtuig Ook buitenshuis let ik goed op. We pakken zo min mogelijk de auto en vliegen hoeft voor mij ook niet. Dat staat haaks op wat we hier thuis proberen te doen, daar zou ik me niet lekker bij voelen. De oudste is wel net met school naar Rome geweest. Tja, dan ga ik niet zeggen dat hij niet met het vliegtuig mag. Het is een afweging die je iedere keer moet maken. Ik noem mezelf weleens een 'vermindermoeder', maar dat klinkt een beetje zuur. Ik wil dan wel minder spullen, minder afval, minder vlees eten, minder milieu-belasting, maar ik krijg er zoveel meer voor terug! Meer speelplezier, meer rust, meer tijd over, meer geld en ga zo maar door. Minimalist Echt, onze kinderen zijn heel blij met de dingen die ze hebben en die ze krijgen. Ik denk dat de negatieve reacties voortkomen uit het woord 'minimalist'. Daarbij denken mensen direct aan iets extreems. Maar we zijn eigenlijk best normaal, haha! En we hebben geen léég huis, maar gewoon een huis vol dingen die we het allerleukst vinden." Lees het volledige interview met Gera in het VROUW Magazine van deze week (elke zaterdag bij De Telegraaf).