’Gaat er iemand voor de lol met z’n kinderen naar het zwembad?’

„We moeten het allemaal maar leuk vinden, de uitjes met kinderen. Waag het niet erover te klagen, want dan krijg je te horen dat je ze dan maar niet had moeten nemen. Nou, ik heb over zwemmen met kinderen weinig positiefs te melden. Ik vind het absolute horror en nadat ik daar op Instagram wat stories aan wijdde, stroomde mijn inbox vol met vrouwen – van jong tot oud – die getraumatiseerd zijn door kleine badhokjes, ronddrijvende ’dingetjes’ en natte vloeren.”

Zwemluier

„Oma nam onze kinderen altijd mee naar het zwembad. Zij vond dat oprecht leuk en de kinderen genoten ervan. Ik voelde me in dat opzicht maar een ontaarde moeder. Waarom kon ik er nou de lol niet van inzien, van die kleintjes met zo’n zwemluier, spetterend in het peuterbadje. Ik dacht alleen maar aan wat er mogelijk in die zwemluier gescheten werd, aangewakkerd door het warme water. Zo’n luier is namelijk no way hermetisch afsluitend.

Overstag

Sinds mijn moeder twee jaar geleden een hersenbloeding kreeg, is het zwemmen van de baan. Dat vindt ze vreselijk; ze zou nog zo graag eens… En het kleinkind wil ook niets liever, dus ging ik afgelopen weekend overstag. Ik haalde mijn badpak onder een laag stof vandaan, vulde een grote tas met badhanddoeken en vertrok met vriend, baby en 9-jarige naar het zwembad een paar dorpen verderop. Die zondagochtend had de rest van de regio dat duidelijk ook besloten.

Pissig

Het krioelde van de mensen. ’Waarom doe ik dit’, verzuchtte ik vanuit mijn tenen. ’Voor je kinderen, zet je er toch eens overheen’, gromde mijn vriend. Ik werd pissig; ik heb alles voor mijn kinderen over, suggereerde hij nou anders? Met de baby op mijn arm zocht ik naar een badhokje met ruimte om haar om te kleden. Dat was er niet, dus goochelde ik wat acrobatisch met haar op mijn ene arm mijn badpak aan. Daarna ging ik in de rij voor de kluisjes staan. Overal waar ik keek, renden kleine kinderen. De opa voor me kreeg het kluisje niet open. Er kwam een badmeester bij.

Plastic flappen

Talloze minuten later hadden we de kleding in een kluisje gepropt. Ik had op dat moment al meer geluiden gehoord dan ik normaal gesproken in een jaar doe. En dat geluid explodeerde toen we via de douches door de plastic flappen (brr) het zwembad inliepen. Blijkbaar is zwemmen alleen mogelijk als je erbij gilt en krijst. De baby keek wat angstig en ademloos om zich heen. Onze dochter van 9 lag al languit in het water.

Wishful thinking

Ik nam plaats op de rand van het peuterbadje, de baby klampte zich paniekerig aan me vast. Ze had geen idee wat haar overkwam en ik ook niet. Ik had mijn lange haar zorgvuldig in een knot bovenop mijn hoofd gebonden; het mocht niet nat worden. Dat was wishful thinking. Een kindje van een jaar of vier besloot de volledige inhoud van het peuterbad met zijn handjes de open ruimte in te slaan. En daar zat ik dus. Met de baby – krijsend inmiddels. De moeder noemde één keer nagenoeg liefkozend de naam van de watermepper. Daarna keek ze mij een seconde wat verontschuldigend aan.”

Ronddrijvende deeltjes

Na een minuut of tien begreep de baby een beetje wat de bedoeling was. Ze dronk zwemwater uit een gevonden speelbekertje(ieuw!), stak haar vingertjes in het rooster en spetterde een beetje in het rond. Zo nu en dan zag ik mijn vriend en onze dochter van 9 zielsgelukkig voorbijkomen. Ik vergaapte me aan de harige mat op de rug van de vader naast me en het vleeskleurige badpak van de moeder tegenover me. En ik probeerde de gedachte aan de ronddrijvende deeltjes, afkomstig van en uit lichamen, uit mijn hoofd te bannen. Tevergeefs.”

Familiehokjes

Na anderhalf uur braken we het feest op. De baby was gesloopt, maar voldaan. Ik moest haar nog omkleden – dat kon gelukkig ergens op een aankleedkussen in het zwembad. ’Er zijn ook familiehokjes om je om te kleden’, vertelde een bekende, die ik er tegenkwam. ’Daar is het altijd alleen wel heel druk.’ Ik was in shock. Je omkleden in bijzijn van andere families; waarom zou je dát willen?

Bacteriën

Daar kwam ik achter toen ik niet veel later zelf een poging deed mijn kleren weer aan te trekken. De baby was er inmiddels helemaal klaar mee en ik durfde haar niet op het bankje (lees: smal latje) in het kleedhokje te zetten. Daar zou ze gegarandeerd vanaf kletteren en vanaf de grond gilden de bacteriën al enthousiast om hun prooi, zo meende ik te horen. Dus ik deed het fysiek onmogelijke: ik droogde me af en kleedde me om mét baby in mijn handen.

Kapot

Mijn vriend nam onze 9-jarige voor zijn rekening en had – des vaders – haar lange haren minimaal afgedroogd. In de centrale hal trof ik haar met natte plek op haar rug aan. ’Hoezo heb je geen föhn meegenomen’, snauwde ze me toe. Ik had de fut niet meer erop te reageren. Ik wikkelde haar haren in een handdoek en we trokken de Siberische kou in. ’Ik ben kapot’, bracht ik uit. ’Gaan we volgend weekend weer’, wilde mijn dochter weten.

Mental breakdown

We gaan nog een keer, echt. Maar zwemmen is iets wat je echt alleen voor je kinderen doet, laten we dat nou eens met z’n allen concluderen. Je bent geen slechte ouder als je een miljoen dingen kunt bedenken die je liever doet dan je de rimpels weken in een subtropisch zwemparadijs. Thuis ben ik onder de douche gaan staan en kon ik nog net de behoefte onderdrukken om me te boenen met bleek. Ik zou dan wel écht schoon worden, maar ook de hele dag naar het zwembad ruiken en dát zou wel eens de trigger voor een mental breakdown kunnen worden.”

Wil je niets van VROUW missen?

Speciaal voor de trouwste lezeressen versturen we elke dag een mail met al onze dagelijkse hoogtepunten. Abonneer je hier.