Ik was in het ziekenhuis...

“Voor een tamelijk eenvoudige ingreep. Plotseling voelde ik een heftige pijn op mijn borst. Ik zag paniek op de gezichten van de artsen en verpleegsters. Plotseling was alle pijn weg. Ik kwam terecht in een prachtige tunnel.

Hij had een diameter van wel vijf meter en daarin zweefde ik rond. Ik voelde liefde en rust, was omringd met de prachtigste kleuren en ik keek naar een helder licht dat in tegenstelling tot de zon geen pijn deed aan mijn ogen.”

Achteraf bleek ik op dat moment...

“Een hartstilstand te hebben. Ik werd gereanimeerd en zo kwam ik weer terug in deze wereld. In eerste instantie was ik vooral ontzettend boos omdat ze me hadden teruggehaald.

Die woede werd verdriet. Ik was heel emotioneel. Mijn man heeft alles van dichtbij meegemaakt en met hem kan ik gelukkig mijn ervaring delen. Hij was en is mijn steun en toeverlaat.”

Met mijn kinderen...

“Bespreek ik het niet. Ze vragen er ook niet naar; mijn hartstilstand was voor hen een trauma. Ik vind dat jammer, maar snap het ergens ook wel. Ze vinden het te confronterend.

Wat anderen over mijn bijna-doodervaring zeggen, maakt me verder niet zoveel uit. Er zijn er die heel cynisch reageren, maar daar kan ik me niet druk om maken. Ik sta nu zo anders in het leven.”

Ik moest twaalf weken...

“Revalideren. Tijdens de hartstilstand hebben mijn hersenen te weinig zuurstof gehad. Niet alleen mijn hart moest herstellen, ik moest ook weer leren lezen en lopen. Door mijn bijna-doodervaring werd ik hypergevoelig.

Fel licht, harde geluiden; ik had overal last van. Inmiddels weet ik dat zo’n ervaring je zintuigen versterkt en heb ik geleerd om daarmee om te gaan. Maar in het begin had ik het heel moeilijk. Ik was echt in de war.”

Pas toen ik een lezing bijwoonde...

“Over bijna-doodervaringen, viel het kwartje. Ik begreep wat er was gebeurd en waarom ik zo anders was geworden. Ik was vlakbij het licht geweest. Al mijn zintuigen waren aangescherpt.”

Deze ervaring...

“Heeft me veranderd. Ik heb het gevoel dat ik het leven veel beter begrijp. Vroeger werkte ik als fotograaf, tegenwoordig ben ik coach. Vooral mensen met burn-outverschijnselen kan ik helpen. Ik voel dingen aan.

Ik voel waar de stress vandaan komt en kan ze ook echt helpen. Door wat mij is overkomen, sta ik nu veel sterker en positiever in het leven. Stress, je druk maken over van alles en nog wat... het is helemaal niet nodig. Straks is er alleen nog liefde en vrede.”

Ik ben nu blij...

“Dat ik ben ‘teruggekomen’. In juni word ik oma en ik ben dolgelukkig dat ik dat mag meemaken. Ik wil echt niet nu al sterven, maar gewoon oud worden. Maar ik weet ook dat ik niet bang hoef te zijn als mijn tijd daar is.

Dit leven is mooi en dat andere mag ik ooit nog een keer meemaken. Of ik denk dat God bestaat? Ik geloof niet zo in labels. Het hiernamaals noem ik ook niet de hemel, wat mij betreft geeft iedereen het zijn eigen naam. Het enige wat ik wel zeker weet: het is er prachtig!”

Lees het interview met Mirjam, die net als Catja ook een bijna-doodervaring had, nu in Vrouw magazine (elke zaterdag bij De Telegraaf).