’Een coronalied? Af-schu-we-lijk!’

Het was enkele dagen geleden dat ik er voor het eerst op Twitter over las: de ’gewone’ Nederlanders hebben een diepgewortelde angst dat ’onze’ BN’ers een ’coronalied’ voor het gehele land gaan zingen. „Het zal toch niet?”, was mijn eerste reactie. Als je na al die jaren nog niet op je klompen aanvoelt dat zoiets alleen maar fout kan gaan, heb je wel een plaat voor je kop ter grootte van een gemiddeld werelddeel. En ja hoor. Dat hebben ze dus. Moedertaal Het idee dat het weleens kon gaan gebeuren was nog maar net gaan leven of de eerste voorzetjes voor tenenkrommende teksten ontsproten op het internet. En je kunt de zinnen zo gek niet bedenken of je weet: dit kan een officieel erkend songwriter nog vele malen gekker. Voor een nationaal lied hoef je niet eens je moedertaal correct te beheersen. We hebben allemaal nog vers het lied voor ons koningspaar in gedachten, of niet? De dag die je wist dat zou komen is eindelijk hier… Nou, daar is dus niets van geleerd. Vanavond gaan we bij Jinek (áls we intunen althans) kennis maken met het nummer Zon, opgenomen door honderd BN’ers (stel je daar niet te veel bij voor) en influencers. #zingcoronadewerelduit, is het idee achter het lied. Geef me even een momentje om over te geven. Aandacht Ik plaatste gisteren een poll op Twitter om te peilen wat de heersende opinie was. Misschien had ík alleen die afkeer? Maar nee: van de 2500 stemmen zat 96% écht niet te wachten op het lied. Zo unaniem zagen we ons land niet eerder, of wel? En de songtekst voorspelt niet veel goeds: Jij. Jullie. Wij. We letten op elkaar. Doen we. We klappen, bellen, skypen, appen. Doen we. Is onze afkeer nou typisch Nederlands? Misschien. Maar een lied moet je in deze tijden van ellende gewoon laten. Gewoon. Niet. Doen. Want er sterven mensen alleen, mensen kunnen geen afscheid nemen van geliefden, bedrijven gaan failliet, gezinnen ontsporen, eenzaamheid slaat toe... Er is zoveel onrust, die sus je niet met een zoetsappig lied uit de kelen van een stel op zichzelf geilende C-artiesten. Want laten we eerlijk zijn; dáár gaat het weer om. Om de aandacht. Spotlights Er zijn wel duizend dingen te bedenken die je kunt doen nu de spotlights even niet op je gericht zijn. Zet bijvoorbeeld, voor wandelende kinderen, een beer voor je raam (#berenjacht), haal boodschappen voor je zieke buren, bel je moeder wat langer, koop je eten bij lokale ondernemers... Het hoeft niet groots. Het hoeft niet meeslepend. Dát doen de mensen in de zorg wel. Dat doen de mensen wel die deze crisis echt daadkrachtig proberen te tackelen. Soms ben je even gewoon niet het middelpunt van het universum. Ik zie wereldsterren make-uploze foto’s posten, in hún strijd tegen corona. Ik zie Sylvie Meis op Instagram een gênante act opvoeren - inclusief tranen - en een dag later met een roze telefoon haar vriendinnen bellen. We zagen Doutzen Kroes allemaal corona bedanken, in haar bijdrage tot een intellectuele overpeinzing over dit alles. Af-schu-we-lijk. Jammeren Soms is even stil zijn gewoon beter. Het volk heeft het afgelopen weekend luid en duidelijk gesproken: we willen geen lied. Ondankbaar? Welnee. We danken momenteel anderen. Het enige positieve zou zijn dat we er met elkaar om kunnen lachen en er collectief op kunnen zeiken. Dus je kunt wel raden wat er morgen gaat gebeuren. Dan staat Gordon weer ergens aan een desk te jammeren dat we zo ondankbaar zijn. Maar zo zit het niet. JULLIE wilden niet luisteren.