’Nu ben ik aan de goden overgeleverd’

En dan zit het er ineens op, ben ik 24 bestralingen verder. Ik neem koekjes mee op de laatste dag. En geld voor in de ’bloemenpot’ die bij de receptie staat. Trakteren omdat het de laatste keer is. Ik was hier toch kind aan huis, de afgelopen vijf weken. Het voelt raar. En nu dan? Kansen ingeschat Nu ben ik dus verder aan de goden overgeleverd. Ik en mijn kanker; zoek het lekker uit samen. Er is chemo ingepompt, radioactieve bestraling op losgelaten en nu is dat allemaal klaar. Iedereen lekker naar huis en afwachten maar. Een soort oudejaarsavond met een Staatslot. Gespannen uitkijken naar middernacht: hebben we prijs? Alleen staat er nu wat meer op het spel dan een extra spaarpotje, dit keer is mijn leven de inzet. Met als kanttekening dat mijn overlevingskans dan wel weer een stukje groter is dan de kans dat ik de jackpot win: 1 op 5 versus 1 op 2,7 miljoen. Zo zie je maar, alles is relatief. 20% klinkt ineens best positief vergeleken met een zo minimaal percentage dat ik het niet eens krijg uitgerekend. Kapotgeschoten De kanker en ik zitten op de bank. We eten niet meer. Eten doet pijn. Met piepkleine hapjes lepelen we een kant-en-klare pudding van een toetjesfabrikant naar binnen. We doen er samen zo’n twee uur over, de kanker en ik. En dan heb ik ook nog morfinepleisters op mijn arm en slik ik er acht verpulverde pijnstillers per dag bij. Mijn slokdarm is volledig aan gort. Kapotgeschoten. Misschien zit ik toch wel alleen op de bank. Misschien heeft de bestraling de kanker ook wel kapotgeschoten. Maar ik ben depressief van de slikpijn, van de vermoeidheid, van de enorme brandwonden op mijn huid. Ik geloof er niet meer in. De man houdt de moed erin. „Als je je straks minder ellendig voelt, word je vanzelf weer vrolijker”, belooft hij. Ik geloof er niks van. Dit is het. Welkom in mijn rottige kankerleven. Het eerste jaar overleven In de blog van Twan van der Heijden, cameraman en collega longkankerlijer, lees ik dat hij het eerste jaar voorbij is: ’Ik heb officieel 50% van de mensen met dezelfde diagnose als ik achter me gelaten.’ O ja, dat is waar ook: de helft van ’ons soort mensen’ haalt het eerste jaar niet. Ik ben pas een half jaar onderweg. Ik kan nog gewoon dood neervallen binnen de deadline. En hoe sterft iemand eigenlijk met longkanker? Stikt die in zijn eigen bloed? Op de pakjes sigaretten stond het als waarschuwing: rokers sterven vaak een afschuwelijke dood. Soms denk ik dat het tijd wordt om over het einde na te denken. Misschien heb ik meer vrede met het leven zoals het nu is als ik heb bedacht wat te doen als het misloopt. Maar die knop wil niet om. Ik wil en kan er niet over nadenken. Ik wil alleen maar dat dit voorbij is, dat we terug kunnen naar hoe het was, dat ik weer verder kan leven in de volstrekte naïviteit dat het leven oneindig is. „Uiteindelijk gaan we allemaal dood”, zegt de man. „De een wat eerder dan de ander, maar ik kan morgen ook onder een bus komen. Het verschil met jou is dat ik me op dit moment niet bewust ben van die mogelijke naderende dood.” Het zal allemaal best, maar ik wil niet dood. Niet over een jaar en al helemaal niet nu. Nog jaren Over een week wordt de scan gemaakt en weten we meer. ’Hé hallo daar, hoe zegt u dat u heet? Ah, het Zwaard van Damocles. Bijzondere naam wel. Hangt u daar een beetje lekker?’ „En daarna blijft u nog jaren onder controle”, waarschuwt de oncoloog alvast. De woorden ’nog jaren’… Ik word er zo blij van. Dit verhaal staat zaterdag in VROUW Magazine en als premium-lid kun je dit verhaal nu al online lezen.