’Wow! Wat een prestatie’, denk ik, terwijl ik de laatste restjes yoghurt uit mijn kommetje schraap. Want het is hard werken, gewicht verliezen. En zeker wel 35 kilo, zoals zij. Ik kan het weten. Ik ben ook aan het afvallen. Het gaat met hobbels en bobbels op de weg. Ik ben twee maanden bezig. Er is 8 kilo af, maar ik heb er nog 12 te gaan. Er zijn dagen zoals vandaag, als de weegschaal maar een minimaal beetje verschil laat zien, dat ik de moed wat verlies. En dan is daar ineens Adele. Die het presteert om 35 kilo af te vallen. Dat geeft hoop. Dat geeft moed. Dan weet ik: dóórgaan!

Zelfdiscipline

’Na de scheiding stortte Adele zich op het fitnessen’, lees ik. Ja, tuurlijk. Maar 35 kilo, daar zit ook een ideetje achter hoor. Een personal coach. Een diëtiste. En wie weet nog wel wat andere hulpmiddelen. Ik kan het weten. Weinig eten. Dat helpt. En daarbij geen snacks. Geen suiker. Geen alcohol. Wél sporten. Water drinken. Bewegen. Maar de grootste klus is nog altijd het kweken van zelfdiscipline. Ik weet dat. Adele weet dat.

Wat we allebei ook weten is dat er nog een hobbeltje op de weg is. En dat is het commentaar van de omgeving. „Goh joh, jij hoeft toch helemaal niet af te vallen”, hoor ik als ik over mijn lijnplannen vertel. „Je bent nu al prachtig!” Nee. Ik was met een lengte van 1.78 en een gewicht van 94 kilo echt veel te dik en nu ik 86 kilo weeg, heb ik nog steeds flink overgewicht. „Nou, je bent nu veel mooier dan vroeger, met die magere benen”, zegt een ander. Ik twijfel aan de motivatie voor die opmerking. Met maat 36 of 38 ben je niet te dun en ’die magere benen’ vond ik zelf erg mooi. Mijn man ook, trouwens.

Eerlijke mensen

Gelukkig zijn er ook eerlijke mensen. „Marbus de Walrus”, zei een vriend lachend. Kijk, daar heb ik meer aan. Op het moment dat iemand je een walrus noemt, weet je ook hoe de zaak ervoor staat. Dan moet er eigenlijk wat aan gedaan worden. Of je moet het echt grappig vinden en het geen moer interesseren. Maar ik betwijfel of er in de hele wereld iemand is die dat in alle eerlijkheid zo van ’het maakt me niets uit’ ervaart.

„Joh, je bent 50. Wat maak je je nog druk”, zei iemand onlangs, nadat ik hem vertelde over mijn afvalrace. Ja. Wat maak ik me druk… Nou, als je altijd 74 kilo hebt gewogen en na een jaar ziekenhuis en medicijnen ineens twintig kilo zwaarder bent, dan voel je dat aan je gewrichten. Trouwens. Als je altijd al stevig was, denk ik dat je je overgewicht ook voelt aan je gewrichten. Toch Adele?

Want traplopen, fietsen en joggen gaat nu eenmaal niet lekker als je veel te zwaar bent. Je voelt je enkels, je knieën, je heupen. Dat is niet goed. Dat wil niemand. Ook niet als je al 50 bent. En ook niet het risico op ziektes als diabetes. Ik heb legio te dikke vriendinnen die dat hebben. Je wordt er nóg langzamer van. En nóg dikker. En nog moedelozer. Want dat word je absoluut van veel te lang te dik zijn: moedeloos En moe van jezelf en je spiegelbeeld. Dus knop om. Afvallen. En oren dicht voor de commentaren.

Ongevraagde mening

Net zoals Adele. Ook bij haar, na die topprestatie, zie je dat andermans ongevraagde mening niet altijd is om blij van te worden.

„Ze is veel te dun!”

„Adele, what did you do to yourself!”

„Een skelet, valt zo om.”

„Adele, once you were so beautiful…”

Ja. Daar wordt Adele blij van, mensen, van zulke bullshit. Heb je net een topprestatie geleverd - al die gouden platen even niet meegerekend - krijg je het ongevraagde commentaar van de menigte over je heen. Nu zal Adele er gelukkig niet helemaal alleen voor staan en ook het verschil in enkels, knieën en heupen voelen. En daarbij het gelukzalige gevoel ervaren om een jurkje uit het rek maatje 38 te pakken en gewoon te passen. En in de spiegel te zien dat het ook nog prachtig staat op dat slanke lijf. Nee, Adele maak je momenteel niet gek.

Terug naar 74

En mij ook niet. Ik ga weer gewoon terug naar 74. Op mijn vijftigste. Joggend en fietsend, zonder pijn, zonder overgewicht. En laat iedereen zijn commentaar lekker voor zich houden. Bij dagen is het al zwaar zat zonder dat.

Ik zet de printer aan. De foto die eruit rolt neem ik mee naar boven en prik ik aan de muur. Voor als ik een zware dag heb de komende maanden. Dan kijk ik naar Adele. Want wat zij kan, kan ik ook. Dank Adele!