Annet: Ik kom altijd lachend aan in het ziekenhuis

Waarom sta je hier? „Om mijn lichaam te laten vastleggen mét borsten, nu ik ze alle twee nog heb. Ik heb borstkanker en mijn rechterborst wordt waarschijnlijk verwijderd. Ik blader altijd door naar deze rubriek, omdat vrouwen daarin laten zien dat ze blij zijn met hun lichaam zoals het is. Ik ben een sportieve vrouw, maar had altijd wat overgewicht. Sinds drie jaar ben ik daarmee aan de slag gegaan en flink strakker geworden. Dat dit nu langzaam verdwijnt door de chemo, moet ik leren accepteren. Net als dat ik tijdelijk geen haar meer heb. Ik wil laten zien dat mijn leven niet is opgehouden door mijn ziekte. Ik geniet nog steeds, doe leuke dingen en probeer te werken. Ik vond deze fotoshoot echt te gek.” Vind je het moeilijk om kaal te poseren? „Helemaal niet. Deze rubriek heet ’Blootgeven’ en als ik met een muts op mijn hoofd zou poseren, zou ik een belangrijk deel van mijn lichaam verbloemen. Ik zie er misschien iets anders uit, maar ben nog steeds dezelfde. Ik voel me prima zonder haar en ga ook gerust zo over straat. Ik ben trots op mezelf en kruip niet in de slachtofferrol. Dat wil ik ook niet uitstralen. Een vriendin wilde haar haren afknippen om het aan mij te doneren. Ongelooflijk lief, maar ik wil geen pruik op. Ik houd wel van mutsen, dus ik draag er vaak eentje in een leuke kleur. Een paar mooie, lange oorbellen erbij en klaar. Van anderen hoor ik dat ik het best kan hebben; mijn ogen komen nu nog mooier uit!” Waarop ben je het meest trots als je in de spiegel kijkt? „Mijn gespierde benen. Dat komt doordat ik zoveel krachttraining heb gedaan en heb gevoetbald. Nu ik chemotherapie krijg, kan mijn lichaam soms minder hebben. Moeilijk te accepteren, omdat ik heel graag sport. Mijn fitheid werkt wel in mijn voordeel; ik ga best goed door het behandeltraject heen. De oncoloog zegt dat een fit lichaam meer kan hebben. Mijn bloedwaarden waren laatst enorm laag en toch lukte het me om met de trap naar de zesde verdieping te lopen. Ook door mijn positieve instelling. Ik kom altijd lachend aan in het ziekenhuis.”