De Stiefmoeder: ’Een rilling trekt door mijn lijf en ik kom met moeite uit mijn woorden’

Dinsdag

Mijn hart klopt in mijn keel. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik mijn blauwe vinkjes uit heb staan en mijn WhatsApp status niet zichtbaar is. Kevins moeder heeft dus geen idee dat ik haar bericht heb gelezen. Dat geeft mij wat tijd om een antwoord te formuleren.

First things first. Op de fiets bel ik Leroy. Hij klinkt wat nors. Hij dacht dat zijn mededeling van gisteren de reden was dat ik zo abrupt had opgehangen. Als ik hem een beknopte samenvatting heb gegeven van wat de reden wél was, ontdooit hij. Om het ‘goed’ te maken, stel ik voor om vanavond bij hem langs te komen en voor hem te koken. Hij reageert enthousiast, dus ik haast me na de schoolbel naar huis om me klaar te maken.

Ik kies voor een basic make-upje met donkerrode lippen en een mooi zwart pak met sexy hakken. Tevreden kijk ik in de spiegel. Op het appje van Kevins moeder heb ik nog steeds niet gereageerd. Zowel het ontkennen als het bevestigen van haar beschuldiging kan me in de problemen brengen, dus kies ik voor de simpelste optie: negeren en hopen dat de storm gaat liggen.

Na een autorit van iets meer dan een uur draai ik mijn auto op de parkeerplaats van een appartementencomplex. Ik kijk omhoog. Nieuwbouw, grote balkons… ziet er fancy uit! Vlak nadat ik op het nummer heb gedrukt dat Leroy heeft doorgegeven, komt er geluid uit de intercom. „Welkom in Den Bosch, mooierd!” Uitdagend houd ik mijn twee boodschappentassen omhoog voor de camera. „U had een bestelling geplaatst?”

Als ik uit de lift stap, doet Leroy net de voordeur open. Hij leunt tegen de deurpost, bekijkt me van top top teen en fluit dan goedkeurend. ‘Niet vallen, niet vallen, niet vallen…’ gaat het als een mantra door mijn hoofd terwijl ik hem zo sexy mogelijk tegemoet loop. Snel geeft hij me een kus op mijn mond en pakt hij de tassen uit mijn handen. „Geef die maar aan mij.” Ik trek mijn jas uit en volg hem naar binnen. Leuk, maar wel echt een mannenhuis. De computer staat pontificaal in de woonkamer en er is geen kaars of bloem te bekennen.

Leroy is intussen achter me komen staan en pakt me gretig bij mijn heupen. „Ho ho, meneer. Eerst even koken.” Ik draai me om en zie hoe Leroy een zielige pruillip trekt. Plagerig ga ik verder. „Op het menu staat mijn signature dish: tagliatelle met garnalen en cherrytomaatjes in een romige citroensaus, afgemaakt met een flinke laag Parmezaanse kaas. Zet jij wat pannen klaar? Oh, en schenk ook maar alvast een wijntje in.”

Terwijl Leroy aan de slag gaat, gris ik snel een kookschort van het haakje uit de keuken en verdwijn ik naar het toilet. Daar trek ik alles uit behalve mijn nieuwe lingeriesetje en hakken. Ik knoop het schort om. Aan de voorkant bedekt die alles, aan de achterkant zie je een gedeelte van mijn billen en rug. Perfect. Langzaam loop ik terug naar de keuken en begin ik met het snijden van de groentes.

Ik hoor hoe de deur opengaat, maar snijd nonchalant verder. „Gevond…” Leroys adem stokt en voor ik het weet staat hij naast me. „Zou je me nog een keer willen vertellen wat er precies op het menu staat?” Leroys hand veegt het haar uit mijn gezicht en glijdt via mijn nek en buik af naar mijn billen. Hij laat hem even rusten op het plekje tussen mijn benen en volgt daarna dezelfde weg terug naar boven. Een rilling trekt door mijn lijf. „Eh… ja… tagliatelle met…”

Ik kom met moeite uit mijn woorden en tegen de tijd dat zijn hand weer op dat ene plekje is aangekomen, kan ik helemaal niets meer zeggen. Net als Leroy mijn string opzij wil schuiven, schrikken we door het geluid van een sleutel die in het slot wordt gestoken. Shit, wie zou dat zijn? Mijn kleren liggen nog op het toilet!

Meer VROUW

Wil je niets van VROUW missen? Speciaal voor de trouwste lezeressen versturen we elke dag een mail met al onze dagelijkse hoogtepunten. Abonneer je hier.