Een week geen suiker. Joh, hoe moeilijk kan het zijn? Gewoon even de droppot negeren, niet ingaan op de smeekbedes van mijn kinderen om taartjes te gaan eten - ’Bij dat ene gezellige tentje mama’ - en alle leuke uitnodigingen voor fijne etentjes, nu het weer mag, gevoeglijk negeren. Een kind kan de was doen. Toch? Ik deed eerder een blije poging tijdens de Nationale Suiker Challenge van het Diabetes Fonds, waaraan je ook deze week weer kan meedoen.*

Het ging al mis op dag 1. Het leven zat even tegen. Files, afspraken die last minute werden afgezegd, een bekeuring die op de mat viel... Ik werd er behoorlijk sikkeneurig van. Jongste zoon besloot in te grijpen. ’Zal ik vanavond koken?’, stelde hij voor. Hij kan prima met de potten en pannen overweg en ik had toch al meer zin in bankhangen met mijn beste vriend Netflix. ’Prima’, zei ik dus. Hij kwam terug van de supermarkt met stoofvlees voor een Irish Stew (en ja, dat gerecht is helemaal suikervrij!), maar ook met een dikke reep Tony Chocolonely in de smaak wit.

Hormonale schommelingen

’Hier mam, voor jou. Als troost.’ Met een zus die kampt met de nodige hormonale schommelingen, heeft hij een ding geleerd dat hem als toekomstige geliefde enorm van pas kan komen: voor ongelukkige vrouwen koop je chocolade. Ik had het hart niet om te weigeren, dacht: ’Ik doe een stukje voor de vorm’ maar at vervolgens driekwart reep op. Tja...

Afijn, wie heeft ooit beweerd dat je een challenge op maandag moet beginnen? Dinsdag is ook een prima eerste dag voor een nieuwe start. Op naar dag 2 dus. Ik begon de dag met yoghurt als ontbijt. Met blauwe bessen. En geen andere toegevoegde suikers. Prima te doen. En tussen de middag een salade uit de bedrijfskantine, want die was nog open vorig jaar juni. Zonder een scheut uit de verleidelijke kannen dressing. Want je weet niet wat erin zit hè. En een glas karnemelk in plaats van een smoothie.

Suikervrije drop

Ik vond dat ik echt heel goed mijn best deed, dus onderweg naar huis trakteerde ik mezelf op een zakje suikervrije drop van de benzinepomp. Ik at het achter elkaar leeg. Dat bleek een heel slecht idee waar ik de rest van de avond de vruchten van plukte. Ik zal je de details besparen.

Ik kookte zelf die avond. Godzijdank ben ik niet van de pakjes en zakjes. Want al winkelend, las ik zo eens wat etiketten. En daar word je als suikermijdend mens niet blij van. Echt aan de raarste producten blijkt nog suiker te zijn toegevoegd. Aan ketchup bijvoorbeeld, maar ook aan soep en aan (hartige!) smeersels voor op brood. Dat is ook het Diabetes Fonds een doorn in het oog. Volgens deze organisatie eten we per persoon dagelijks 30% teveel aan suiker. En nee, dat veroorzaakt geen akelige aandoeningen, maar wel overgewicht. En van dat laatste kun je dan weer wel ziek worden.

Op dag 3 werden er ijsjes bezorgd op de redactie. Van vers vruchtensap en dus gezond, zo claimt de producent. Ik keek op de verpakking; 22 gram suiker per 100 gram; bijna een kwart van de koude versnapering bestaat uit suiker. Jammer. De collega’s waren er blij mee, ik keek sip toe. Ik nam me meteen voor die avond mijn ijsmachine onder het stof vandaan te trekken, dadels en/of banaan erin te mikken en zo mijn eigen ijs te maken. Dadels en bananen zijn suikerbommen, dat klopt, maar het zijn geen toegevoegde suikers. Dus dan mag het toch?

Toegevoegde of natuurlijke suiker

Voor de zekerheid keek ik op de website van het Diabetes Fonds. Wat mag nou wel en wat mag nou niet deze week? Er is een onderscheid te maken tussen toegevoegde suiker, natuurlijke suiker en vrije suiker, zo las ik.

Toegevoegd, is alle suiker die niet van nature in een voedingsmiddel voorkomt, vrije suikers zijn toegevoegde suikers samen met de suikers die van nature aanwezig zijn in bijvoorbeeld honing, siroop en vruchtenconcentraat en natuurlijke suiker is datgene wat een voedingsmiddel van zichzelf zoet maakt. Een appel, zo van de boom, bevat suiker. En een courgette trouwens ook. Ook honing, ahornsiroop en kokospalmsuiker vallen onder de natuurlijke suikers. Prima, daar kan ik wel een ijsje mee brouwen.

We kwamen op de helft. Ik had de hele dag zin in chocolade. Zelfs als ik aardbeien sneed voor in de kwark, dacht ik: ’Zou toch lekker zijn, met een beetje gesmolten chocolade eroverheen’. Het rare is: ik heb helemaal niet het idee dat ik doordeweeks zoveel snoep. Ja, af en toe een taartje op de VROUW-redactie. Want we hebben nogal eens wat te vieren. En soms een dropje uit de pot van de collega die de pagina’s opmaakt en die altijd een flinke voorraad snoep klaar heeft staan voor de redacteuren in de wachtrij.

Maar dat is het wel zo’n beetje. En toch kon ik de gedachte aan chocolade niet uit mijn hoofd zetten. Ik hoef er maar een trap voor op te lopen; in zoons snoepvoorraad zat nog een pak kerstkransjes van vorig jaar. Maar dat deed ik niet. Ik ben sterk. En zo sukkelde ik door dag 5 en 6 heen.

Bruine smurrie

En zo waren we dan aanbeland bij de laatste dag van de suikervrije week. Ik vond het wel een reden om een feestje te vieren. Heel optimistisch zocht ik op internet naar een recept voor suikervrije chocolademousse. Een mens moet wat. Op last van een foodblogger pureerde ik avocado met banaan, dadels en cacao. Het stond op de eettafel en we keken ernaar. ’Don’t try this at home’, mompelde jongste zoon. De avontuurlijk ingestelde dochter stak een vinger in de bruine smurrie. ’Mam, dit is het smerigste dat je ooit hebt gemaakt!’. Waarvan akte. Nog één nachtje slapen…

*Klik hier voor de Nationale Suiker Challenge (7 t/m 13 juni 2021) van het Diabetes Fonds.