De vechtscheiding deel 163: ’Ze heeft slechts cowboylaarzen aan en een cowboyhoed op’

Jan Arie bindt mij een blinddoek voor: „Vertrouw het proces, Anouk.” Ik knik. Ik zit in de auto van Jan Arie voor een ontwortelingssessie in het bos zodat ik weer weet wat mijn focus de komende tijd moet zijn. Arie Jan is hierin gespecialiseerd. Volgens zijn site geeft hij inzicht in de onderliggende patronen en hun oorsprong, zodat ik ’een shift kan maken naar het leven in een flow’. De auto stopt en Jan Arie helpt mij met uitstappen. „Voel je de uitnodiging van het bos?” Eigenlijk niet. Toch knik ik. Jan Arie pakt mijn hand en samen lopen we het bos in.

Aarden

Na een minuut of 10 struikelen over takken en boomstronken blijft hij staan. „Probeer maar even te aarden, Anouk. En haal diep adem. „Hij legt zijn hand op mijn borst. „Dieper, dieper… ik voel je hier blokkeren.” Jan Arie gaat achter mij staan en begint mijn schouders te masseren. Zijn handen glijden over mijn lijf om aan te geven hoe diep mijn ademhaling gaat. „Heel goed, geef je over. Voel je de beschikbaarheid van de bomen?” Zijn arm glijdt naar mijn taille en blijft rusten op mijn heup. „Waar wil je naar toe?” Ik begin te lopen en Jan Arie loopt met me mee. Na een paar stappen blijf ik staan. „Hier is het”, besluit ik. „Goed zo. Doe je blinddoek maar af.”

Jan Arie geeft me een bemoedigend klopje op mijn kont. Ik laat de doek zakken en sta tegen een grote kastanjeboom. „Hallo”, zeg ik en ik streel zijn stam. „Wees er nu helemaal. Geef je maar over. Stel hem je vraag en met de juiste ordening kan het systeem je verder brengen. Je begrijpt wat ik bedoel, toch?”

Analyse

Als ik heel eerlijk ben, begrijp ik er helemaal niets van, maar dat ga ik natuurlijk niet toegeven. Ik heb een flink bedrag betaald voor deze sessie en wil er ook wel iets uithalen. Op goed geluk begin ik. „Ik ben deze boom. Daar is Bas en daar staan de kinderen.” Op goed geluk wijs ik een paar plekken aan. Jan Arie knikt instemmend. „Je wil het verleden achter je laten en verder met deze mensen. Dat ontroert me. Zonder loslaten blijf je zitten waar je eigenlijk niet wilt zijn.”

Jan Arie helpt me verder met mijn analyse. Bas en ik moeten het weer bijleggen. Natuurlijk is het vervelend dat Sara hem mijn foto heeft weten te ontfutselen. En het was raar dat hij daar niets over heeft gezegd, maar dan nog is hij niet verantwoordelijk voor het plaatsen op intranet. Jan Arie werpt ook een nieuwe blik op het bordeelbezoek van Bas. Het is geen prettige wetenschap dat hij het met een hoer heeft gedaan, maar hij was toen vrijgezel en mocht doen en laten waar hij zin in had. En bovenal is het allemaal verleden tijd. Ik wil leven in de toekomst.

Muziek

Onderweg naar huis besluit ik Bas in het hotel te verrassen. De manager van het hotel herkent mij nog van de brand enkele weken geleden. „Ik kom mijn man verrassen, maar ik ben vergeten in welke kamer hij zit.” De manager knikt gewillig: „Derde verdieping, tweede deur links.” Ik pak dankbaar de keycard aan en loop de trap op.

Uit een van de kamers op de derde verdieping klinkt harde muziek. Eigenlijk past het niet bij dit hotel. Hoe dichter ik bij Bas zijn kamer kom, hoe harder de muziek wordt. Komt die herrie bij Bas vandaan? Ik herken de muziek van The Blues Brothers: ’Keep them dawwgies rollin’, Rawhide...’ wist niet dat Bas van The Blues Brothers hield. Ik haal de keycard langs de knop en zwaai de deur open.

Sara

En daar zit ze. Met haar rug naar me toe. Cowboylaarzen aan en een cowboyhoed op. Verder helemaal naakt. Haar grote witte billen kletsen op en neer op mijn man. Elke keer als ze op hem neerkomt, trillen de billen na. Ze heeft een hand op zijn borst gelegd en met de andere hand zwaait ze een lasso rond terwijl ze hard met The Blues Brothers meezingt. Daardoorheen hoor ik het onmiskenbare gekreun van mijn man. Mijn maag komt omhoog en deur knalt achter me dicht. Net als zij geschokt omkijkt en Bas mijn naam roept geef ik over op het bed. De tweede golf komt over Sara heen. Zij springt meteen op. De derde golf raakt Bas, maar die kan door de handboeien geen kant op.

Ik loop naar de badkamer, spoel mijn mond en fatsoeneer mijn haar. Ik hoor de consternatie en opgewonden stemmen in de kamer, maar die negeer ik. „Anouk, luister alsjeblieft.” Maar er valt niets meer te zeggen. Ik moet gaan. Ik haal de deur van de veer en trek hem wagenwijd open. Een stoel voorkomt dat hij dichtvalt. In de deuropening draai ik me nog een keer om en zeg liefjes: „Deed je dat ook met die Belgische hoer?”

Meer VROUW

Wil je niets van VROUW missen? Speciaal voor de trouwste lezeressen versturen we elke dag een mail met al onze dagelijkse hoogtepunten. Abonneer je hier.