De docente

Jacqueline is docente Nederlands op een scholengemeenschap voor mavo/havo/vwo en zag het aantal kinderen met dyslexie of dyscalculie de laatste jaren enorm toenemen.

Zij is het eens met de stelling dat gebrekkig onderwijs voor een deel de oorzaak is van dyslexie en dyscalculie, maar ze vraagt zich niet, zoals Anna Bosman, af of de problematiek überhaupt wel bestaat. Voor haar is dat een uitgemaakte zaak.

Enorme toename

“Ik denk dat het klopt dat gebrekkig onderwijs kinderen met deze woord- en cijferblindheid niet ten goede komt. Toen ik net begon met lesgeven op de basisschool was er één kind in de klas met dyslexie. Nu, achttien jaar later, heb ik er gemiddeld drie in de klas.”

“Die toename wordt mede veroorzaakt doordat de druk in de klas op basisscholen enorm hoog is. Je moet als docent twee keer per jaar een CITO-toets afnemen, waarvoor je binnen een bepaalde tijd veel dingen moet ‘afvinken’. Er is nauwelijks nog tijd om te rekenen, lezen en spellen.”

Taak van docent, niet van ouder

“Er zijn leerlingen die het kunnen bijbenen, maar sommigen ook niet. Tot tien jaar geleden was er nog remedial teaching beschikbaar voor kinderen met dyslexie. Dan werden ze uit de klas gehaald en werd er extra met ze geoefend. Maar ja, dat is wegbezuinigd.”

Jacqueline vindt dat het grote probleem bij de toenemende tijdsdruk ligt: “Als wij als docenten meer tijd zouden hebben, zouden we meer kunnen oefenen en herhalen. Daar hebben deze kinderen veel baat bij. Het moet de taak zijn van de docent, niet van de ouder. In het reguliere onderwijs zijn de klassen en de tijdsdruk te groot. Zeker op het basisonderwijs.”

“Ik denk dus zeker dat dyscalculie en dyslexie bestaan. Gelukkig is het inmiddels meer geaccepteerd dan vroeger en beseffen kinderen dat ze alles kunnen worden, óók met dyslexie en dyscalculie.”

De moeder

Monique Paping is moeder van een dochter met dyslexie. Haar dochter zit in groep 5 en ziet ‘letters dansen’. Monique is het gedeeltelijk eens met de stelling dat dyslexie en dyscalculie worden veroorzaakt door gebrekkig onderwijs.

“Mijn dochter heeft de diagnose nog niet officieel, maar het is voor ons wel duidelijk: van lezen krijgt ze hoofdpijn. De letters dansen, zegt ze dan.”

“Dat dyscalculie of dyslexie niet zouden bestaan, vind ik wel erg kort door de bocht. Ik vind het ook wat makkelijk gezegd dat de school er niet genoeg aandacht aan besteedt. Ze doen er wel veel aan. Alleen lijkt het wel een trend de laatste tijd: veel kinderen hebben er last van.”

Elke ochtend oefenen

“Elke ochtend lezen mijn dochter en ik samen. Mijn partner doet iedere week extra spelling met haar. Ook op school besteden ze er wel aandacht aan. Alleen, je moet al zoveel op school, het is heel lastig om hier óók nog aan te werken.”

“De juf signaleerde het bij onze dochter al in groep 3. Maar de juf ging weg en het onderwerp bleef verder liggen. Gelukkig komt er binnenkort iemand langs om haar huidige juf handvatten te geven hoe ze om moet gaan met kinderen die dit hebben. Een goede ontwikkeling.”

Gebreken verbergen

“Soms vind ik dat er vanuit school wel erg snel wordt gerept over dyscalculie of dyslexie. Terwijl het ook zou kunnen dat het onderwijs in gebreke blijft en om dat te verbergen, roept dat er wat met je kind is.”

“Als je kind dit heeft, wil je het als ouder gewoon weten. Maar dat het bestaat, is voor mij wel duidelijk. Hoe hard onze dochter ook zwoegt en ploetert, ze heeft echt woordblindheid. Maar het is soms lastig te herkennen. Ik wil als ouder weten hoe ik hiermee moet omgaan. Het is belangrijk om je kind te stimuleren en zelfvertrouwen te geven.”