’Het commentaar komt vaak van mensen zonder kinderen’

Ik ben een redelijk fanatiek Twitteraar. De meeste van mijn tweets gaan over mijn kinderen; ik heb twee pubers en een dochter (6), never a dull moment. De gekkigheden die ik dagelijks meemaak, leg ik maar wat graag in woorden vast (leuk voor later) en deel ik met anderen. Zo wilde onze jongste een tijdje geleden ook graag een keer ’blowen’, zei ze. Dat moest bowlen zijn, wist zij veel - de woorden worden hier thuis allebei weleens gebruikt. Enkele dagen geleden begon de jongste puber met een op z’n zachtst gezegd opmerkelijk ontbijt: cheese & onion chips. Voor vrijwel alle reageerders een feest der herkenning. Bij de een had een puber om 07.00 uur loempia’s staan bakken - lekker voor mee naar school - en weer een andere puber stond als ontbijt de restjes roti van de avond ervoor uit de pan te schrapen. Ik was opgelucht dat dus vrijwel nergens het traditionele bakje yoghurt met muesli werd geconsumeerd. Op de kast Op mijn tweets komt, uiteraard, ook weleens negatief commentaar. De meeste commentaren kan ik makkelijk naast me neerleggen. Onder mijn opiniestukken voor VROUW word ik ook niet zelden verbaal afgemaakt of ik krijg DM’s waarin ik - anoniem - word geadviseerd om terug naar het aanrecht te gaan of desnoods te sterven. Je krijgt mij alleen wél makkelijk op de kast als het gaat om mijn kinderen. Wanneer de band die ik met ze heb in twijfel wordt getrokken. Als ik word beticht van een slechte opvoeding. Als er wordt geschreven dat ze medelijden met mijn kinderen hebben, ’want die moeten wel een gebrek aan liefde ervaren’. Dán ga ik in de aanval. Of eerst in de verdediging natuurlijk. En waarom? Ik weet immers dat het geen nut heeft. Omdat het pijn doet, zelfs als het bericht van een anoniem account komt. Minachtend Onlangs vond iemand dat ik ’minachtend’ over mijn kinderen sprak door ze ’de pubers’ te noemen. Dat heeft niets met minachting te maken, ik heb ze op het hoogst denkbare voetstuk geplaatst. Ik doe dat vanwege de herkenbaarheid, wij ouders van pubers hebben elkaar namelijk keihard nodig als er weer eens iemand een hele dag op bed blijft liggen en alleen maar noedels wil eten. En het geeft mijn kinderen ook nog een stukje anonimiteit. Niet dat ze dit vragen; ze vinden het heel leuk wat ik over ze schrijf. Bij twijfel overleg ik, en in 99% van de gevallen tweet ik bij twijfel niet. Dus wat ik wél tweet, draagt hun goedkeuring, persoonlijk gegeven of door mij zo ingeschat. Zo gaat het ook bij Marijke Groot thuis, een van mijn grote Twitter-idolen en eveneens moeder van pubers. Ze postte deze week een foto van de pilstrip van haar dochter: een gatenkaas. Deze puber had er at random wat pillen uitgedrukt en zich totaal niet gehouden aan de dagvolgorde. Grappig. Typisch puber. En het bijschrift - ’Soms ben ik toch wel blij dat mijn dochter geen verkering heeft’ - maakte dat ik hardop moest lachen. Te kakken Maar natuurlijk vond niet iedereen het grappig. Had Marijke deze tweet wel overlegd? Had ze wel aan haar dochters privacy gedacht? Ze zette haar dochter te kakken, meende iemand. Allemaal reacties waarmee indirect een oordeel werd gegeven over Marijkes opvoeding. Over haar band met haar kinderen. Ik zat meteen weer plaatsvervangend op de kast. De discussie die ontstond liep al snel uit de hand. Als je zo met je kind omgaat, leer je het geen grenzen aangeven. Niet met zoveel woorden, maar wel met de strekking: ’Dan zal het kind het ook wel normaal gaan vinden dat een man geen toestemming vraagt voor seks’. Ik wist niet wat ik las. En gelukkig meerderen met mij: het gros stond volledig achter Marijke en haar hilarische tweet. Als je hier al niet meer om kunt en mag lachen… Humor De dochter stond er ook achter overigens, want - en je verwacht het niet - Marijke kent haar kinderen wel een beetje. Heerlijk, pubers die daar dan ook gewoon om kunnen lachen. Die van mij zijn precies zo. Ze hebben notificaties van mijn tweets aan staan en lezen die als eerste. En al hun vrienden lezen mee. Ze hebben te gekke humor, het mag zo nu en dan best op het randje - of erover - en er wordt hier thuis heel wat afgelachen. Het zijn gelukkig geen sneeuwvlokjes die van iedere grap een trauma oplopen. Het moet eens stoppen, dat moralistische getut vanaf de zijlijn. En wat me opvalt: vaak komt het commentaar van mensen zonder kinderen. Of mannen. Of het is projectie; dan wordt een eigen rotervaring of trauma als blauwdruk genomen. Maar hey, jij bent niet de maat der dingen. Vertrouw er een beetje op dat ouders wel weten wat ze doen. Oordeel niet zo. En vind je het niet kunnen? Lees het dan niet. Geen ouder zit op jouw ongevraagde, belerende advies te wachten.