„Wat ik heftig vind is dat patiënten zo anoniem zijn. Mensen zijn onherkenbaar. Vaak opgeblazen van het vocht, anders van kleur of met hun gezicht in een zandbed (speciaal bed voor patiënten die in buikligging moeten liggen, red.) gedrukt. Ik zorg voor een ’leeg’ lichaam met een naam. Een naam die ik wel uitspreek, maar waar ik geen enkele reactie op terugkrijg.

Harten horen breken

Normaal vragen wij familie foto's mee te nemen (ook van de patiënt) en deze in de kamer op te hangen. Nu maak ik foto's voor hen, zonder te weten welke details ze wel of niet willen zien. Ik houd de iPad vast zodat ze via FaceTime kunnen zien hoe hun partner erbij ligt. Normaal zeggen we tegen familie: ’Pak de hand maar gerust vast, je mag gerust een zoen geven, geen probleem’. Dat voelt voor hen normaal al zo onwerkelijk.

Nu, via de iPad blijft het stil, mensen huilen, ik hoor de harten breken. Wat valt er te zeggen? Daarom leggen wij dingen uit die de mensen zien. Wij praten wanneer wij denken dat dat kan en zijn stil omdat dat ook mag. We troosten en maken grapjes en alles daartussenin. We leren familie persoonlijk kennen, en op die manier de patiënt ook. Zo krijgt een lichaam een gezicht.

Lachen en vloeken

Soms heb ik een partner een kwartier aan de lijn. In die tijd hebben we dan 5 minuten over de patiënt gesproken, en 10 minuten over hun werk, het werk van hun partner, het nieuw geboren kleinkind of de auto die naar de garage moest laatst. Er wordt gelachen of gevloekt. Dat mag allemaal. Het is belangrijk dat de cijfers die nu de overhand hebben ook een gezicht gaan krijgen. Daarom deel ik hier mijn verhaal.”