“Als Amir een kamer binnenkwam, stond hij direct in het middelpunt van de belangstelling. Hij was charmant, had humor en pakte iedereen in. Ik viel dan als een blok voor hem. Hij was fysiek gezien een superman, maar zo lief; hij deed alles voor mij.

Achteraf gezien had ik in onze begintijd al de eerste tekenen moeten herkennen. Zo was hij heel bezitterig. Als ik met iemand sprak, dan werd ik ’s avonds uitgehoord over de inhoud van het gesprek. Ook bepaalde hij alles: wat ik droeg, waar we naartoe gingen en hoe ik mijn haar droeg. Onder het mom dat hij beter wist hoe het er in Israël aan toeging, luisterde ik.

De eerste klap

Maar steeds vaker ging het van ‘regelen’ naar ‘eisen’ en werd hij steeds bezitteriger. Het liefst zou hij mijn gedachtes nog controleren. Ik was het er niet mee eens, maar wilde de lieve vrede bewaren. Want als ik mijn mond opentrok, was het huis te klein. Dat liet ik dus steeds vaker. Daarmee raakte ik mezelf langzamerhand kwijt.”

Naast de verbale mishandeling, wordt Amir ook gewelddadig. Roelie: “Mensen denken vaak: ‘Bij die eerste klap, dan ga je toch weg?’ Maar de hand die jou slaat, is ook de hand die jou liefheeft.

Je gaat niet weg als iemand één keer z’n zelfbeheersing verliest, zo gaat dat niet. Langzaam maar zeker raak je erin verstrikt. En toen hij me echt sloeg om me in bedwang te houden, durfde ik niets meer.”

Einde

De twee wonen in de acht jaar dat ze samen zijn afwisselend in Amerika, Nederland en Israël. Hoewel Roelie er meermaals over denkt om Amir te verlaten, doet ze het toch niet. “Het klinkt misschien ridicuul, maar ik was opgevoed met het idee dat ik moest werken voor mijn huwelijk. Als het tegenzit, ga je je best doen. Scheiden was echt het laatste redmiddel.

Daarbij dacht ik vaak dat het aan mij lag. En dat het wel zou meevallen, of veranderen, als ik me anders zou gedragen. Maar op een gegeven moment heb je jezelf zolang gefopt, dat je wéét dat het niet beter wordt. Alleen: hoe kom je er dan nog uit?”

Onbegrip en ongeloof

Wanneer Amir op Roelies naam een lening van 25.000 euro afsluit om zijn gokverslaving te financieren, gaat er in haar hoofd een knop om. Na een relatie van acht jaar durft Roelie bij hem weg te gaan en aangifte te doen. Een moeilijke en soms eenzame weg volgt.

“Mijn vader heeft nooit kunnen geloven dat iemand een ander zo voor de gek kon houden. Als je een bepaald beeld hebt van de wereld, dan is het niet makkelijk om iets anders aan te nemen. Zijn schoonzoon was zo’n ander mens dan hij dacht. Dat kon er bij hem niet in.”

Taboe

Ook in haar tweede relatie, waarin ze twee kinderen krijgt (van inmiddels twintig en veertien jaar), kan ze haar verleden niet kwijt. “Het was een taboe. Dat gevoel heb ik vaak gehad.

Alsof ik me ervoor moet schamen, omdat het alleen maar in een minder hoge sociale laag van de samenleving zou voorkomen. Maar het gebeurt op alle niveaus, alleen is de zonnebril wat luxer die na mishandeling wordt opgezet.

Ook is de drempel bij het slachtoffer zelf groot, volgens Roelie: “Als je het namelijk aan iemand vertelt, impliceert het ook dat je er iets tegen moet doen. Doe je dat niet? Dan is het je eigen schuld dat je in de situatie blijft.

Mensen begrijpen niet hoe moeilijk de keuze is om weg te gaan en met hoeveel angst het gepaard gaat. Want wat gaat hij doen? Moet ik altijd achterom kijken? Zal hij wraak nemen op mijn familie? Vooral voor dat laatste was ik doodsbang. Ik krijg nog steeds de kriebels als ik daaraan denk.”

Nog altijd bang

Roelie is, ondanks dat ze haar autobiografische boek Afzien uitbracht, nog steeds bang voor represailles. “Eerst wilde ik het schrijven onder een pseudoniem. Maar mijn huidige partner heeft me ervan overtuigd dat ik het onder mijn eigen naam moest doen.

Maar als er morgen een brief uit Verweggistan komt, dan zit de schrik er wel in. Want juist dat ik hem nooit meer heb gezien, houdt het gevoel van dreiging in stand. Wat zal hij doen als hij me vindt?”

Jij op VROUW.nl

Heb jij een bijzonder verhaal en wil je dat delen?

Dat kan hier!