Haar rare hoge giechel is het laatste duwtje. Het wordt zwart voor mijn ogen. Zonder na te denken haal ik uit en tref Anouk recht in het gezicht. Ze wankelt en valt om. Ik sta meteen weer met beide benen op de grond: Fout, zo fout. Ik heb hier geen enkel excuus voor.

Irritant

„O, Nouk… sorry. Sorry. Dat had ik niet mogen doen.” Bezorgd buig ik over haar heen. Anouk ligt opgekruld op de grond. Ze verbergt haar gezicht in de holte van haar ellenboog. „Nouk, kijk eens naar me.” Ze draait zich nog verder weg. „Het spijt me, dit had niet mogen gebeuren.”

Langzaam keert ze zich naar me om. Ik schrik, ze heeft een blauw oog. „Het spijt me. Gaat het?” Ze schudt haar hoofd en begint te huilen. Ik wil haar aanraken, maar ze deinst terug. Terecht, waarschijnlijk. „Je hebt me pijn gedaan,” snikt ze.

“Ja, dat heb ik gedaan,” antwoord ik, en ik kijk naar haar blauwe oog. „Ik was zo boos om die foto’s en toen ging jij zo stom giechelen. En….” Ik zwijg. Dit is geen excuus, maar het is wel de reden. Het zit in haar lach, in een blik, in de manier waarop ze een zin formuleert of onverstoorbaar doorgaat met irritant zijn.

Kleine, onopvallende dingen, maar altijd op een moment waarop ik het toch al zwaar heb, weet ze me een zetje in de verkeerde richting te geven.

Bekaf

„Het spijt me,” zeg ik nog een keer zachtjes. „Ga weg,” antwoordt ze. Verslagen loop ik naar buiten. Ik had niet gedacht dat ik zoiets kon. En ik had ook niet gedacht dat Anouk in staat was tot zoiets gemeens als familiefoto’s verknippen.

Die avond kom ik maar moeilijk in slaap. Ik blijf het moment voor me zien waarop ik uithaal. De avond erna ook: elke keer als ik bijna in slaap val, schiet mijn vuist tegen Anouks hoofd. En dan ben ik meteen weer klaarwakker. En zo sukkel ik de hele week door. Half wakker, half slaap.

Na een paar dagen ben ik bekaf. Ik wil nog maar een ding: slapen. Veilig slapen zonder horrorbeelden. En daarvoor is maar een plek en dat is bij Sara. Ze is nog steeds boos omdat ik haar niet zelf heb verteld dat ik deels met Anouk op vakantie ben geweest. Ik heb er echt een zooitje van gemaakt. Vroeger wist ik wel met de vrouwtjes om te gaan. Blijkbaar is die tijd voorbij.

Tot mijn verbazing doet ze meteen open: „Ja…?” klinkt het ijzig. „Ik heb iets heel stoms gedaan. Mag ik binnenkomen?” Sara doet een stap opzij en ik loop langs haar naar de woonkamer. Ze wijst mij een stoel aan en gaat er zelf tegenover zitten: „Dus je ging op vakantie met je ex. En toen?”

Hakkelend probeer ik een antwoord te geven: „Geloof het of niet, maar de tweeling had de data omgedraaid. Waarschijnlijk niet goed geluisterd. Dus toen ik daar aankwam, was Anouk er nog een paar dagen.”

„En je dacht niet: ik neem een hotel, ik kom over een paar dagen wel terug en ik vertel het in ieder geval meteen aan Sara?” Nee, dat heb ik allemaal niet bedacht.

Warm

Ik probeer haar uit te leggen wat er nog uit te leggen valt en ik bied mijn excuses aan voor wat ik niet meer kan uitleggen. Sara is niet voor een kleintje te vangen, dus het wordt een lang en ingewikkeld gesprek. Maar uiteindelijk leunt ze achterover en zie ik een glimlach.

Dat is mijn teken. Ik kom overeind en ga naast haar zitten: „Zo, zo, jij durft,” mompelt ze. „Ik wil je warmte voelen,” vlij ik. Genereus steekt ze een linkerarm uit: „Is deze warm genoeg?” „Ja, warm genoeg voor mijn rechterwang…” „En deze?”, vraagt ze terwijl ze haar andere arm naar me uitsteekt. Ik pak haar hand en hou hem tegen mijn borst: „Beter,” zeg ik.

Ik begeleid hem mijn shirt in. Zachtjes wrijf ik met haar hand over mijn borst. Ze speelt voorzichtig met mijn tepels. Dan laat ik haar hand zakken. Steeds dieper en dieper. Tot ze bij mijn broek aankomt. Met mijn lege hand maak ik mijn broek los, zodat Sara’s hand, inmiddels zonder mijn hulp verder kan zakken. Onderzoekend glijdt de hand naar mijn kruis.

Ze speelt zachtjes met alles wat ze tegen komt, maar ontwijkt daarbij plagerig mijn lid. Ze krast in mijn bovenbeen, aait mijn lies, streelt mijn ballen. Al spelend komt ze steeds dichter in de buurt van haar doel. Ik krijg het warmer en warmer. En net op het moment waarop ze hem grijpt, gaat mijn telefoon: „Goedemiddag. U spreekt met het hoofdbureau van politie. Er is aangifte tegen u gedaan. Kunt u naar het bureau komen om uw kant van het verhaal te vertellen?”