Vooroordelen

Eva Jinek vindt dat je er als politiek niet mee kon aankomen om op deze manier ondernemerschap te stimuleren. De redactie had, voor het spraakmakende aan het verhaal, een jonge kunstenares aan het woord gelaten, die een eigen bedrijfje in tassen opstartte. Nog voor het item in haar kleine atelier was afgelopen stond de tafel al stijf van vooroordelen.

Gekke dromen

Natuurlijk had deze vrouw ook aan de slag gekund bij de supermarkt, in een café of in een magazijn. Maar ze heeft een droom en een bijbehorende opleiding. Als het toevallig je droom is een technisch hoogstandje te worden, mag je je handen dichtknijpen. Na je studie staan de bedrijven om je kennis en kunde te springen. Maar heb je toevallig een droom die niet zo aansluit op de werkgelegenheid, moet je die maar laten varen, liet Eva Jinek tussen de regels doorschemeren. Dromen en realiteit matchen nou eenmaal niet altijd. Eva had ook wel eens 'gekke dromen gehad'. Eat that, jonge kunstenares! Je passie, inzet en ondernemerschap wordt fijn op waarde geschat.

Klotewerk

Eva vond het niet helemaal nodig dat zo'n welbespraakte vrouw in de bijstand zat. De rest van de tafel knikte driftig instemmend mee en Jetta herhaalde steeds zachter het belang van het op de juiste manier begeleiden van mensen uit de bijstand. Het viel in het niet bij de felheid van de andere gasten. Charles Groenhuijsen vroeg zich vooral af wat mensen met het minimumloon hier van zouden vinden. Zij deden 'klotewerk' en wilden nu natuurlijk óók lekker de bijstand in. Jan Smit was het daarmee eens. Hij had ook wel op kosten van de samenleving lekker thuis met zijn gitaar willen zitten om liedjes te schrijven.

986 euro

Wat een arrogantie mensen. 986 euro. Zo hoog is een bijstandsuitkering – inclusief vakantiegeld. Dat is iets waar werkelijk niemand met vol enthousiasme voor kiest, of wel soms? En je kiest er niet voor hè? Je moet aan diverse voorwaarden voldoen om voor het 'privilege' dat bijstand heet in aanmerking te komen. Jan Smit, laat ik me even tot jou richten. 986 euro. Ik gok zomaar dat jij dat minstens in een half uurtje vangt, als je een paar liedjes ten gehore brengt. En jij Eva? Of jij Charles? Ooit geprobeerd een maand van dat bedrag te leven? Nee hè…

Geloven in je droom

Ik ook niet. Maar als ik me ook maar een beetje in die situatie verplaats, kan ik me voorstellen dat het behoorlijk deprimeert. Dat je er heel veel kracht en doorzettingsvermogen voor moet hebben om daar weer uit te komen, uit die armoede.. Je moet misschien ook nog wel zorgen voor je kinderen. Of je woont in een gebied waar de banen niet voor het oprapen liggen. Of je blijft geloven in je droom. Die droom om tassen te ontwerpen, een eigen winkel te beginnen – om maar eens iets te noemen.

Volstrekt onnodig

Het was een behoorlijk 'van-onze-belastingcenten-sfeertje'. En dat trek ik over het algemeen al vrij slecht, maar helemaal uit de mond van mensen die zich even verre van empathisch opstellen en alleen maar redeneren vanuit hun eigen luxe-positie mét werk en met een flink inkomen. Ik zag gisteren een gedreven kunstenares. Dat wat ze verdient, draagt ze af aan de gemeente. En als het bedrijf een succes wordt, kan ze zo de bijstand uitstappen en hebben wij er een mooie ondernemer bij. Ga dat nou niet af zitten fikken. Het is een tweejarig experiment in vier steden, kom op zeg. Geef het een kans. Kritisch zijn mag best, maar iets op voorhand zo affikken vanuit je gouden troon met al je rijkdom is volstrekt onnodig.