„Ik kan het niet mooier maken: ik heb spijt van onze hond. Het is een lief beest hoor, maar ik had al niets met honden en alles wat erbij komt kijken, vind ik al helemáál niets. Hoe het dan wel zover is gekomen? Ik heb me - heel dom - laten overhalen door mijn gezin.

Mijn man en twee zoons hebben járen aan mijn hoofd gezeurd en op een gegeven moment heb ik ermee ingestemd. Ik was hun gezeur zo zat! Bovendien beloofden ze van alles: ik zou helemaal niets hoeven doen. Zij drieën zouden ’m uitlaten, eten geven, de haren opzuigen, en zelfs - in het geval van afwezigheid - de hondenuitlaatservice en het hondenpension betalen. Ik zou er alleen maar mee hoeven knuffelen. Alleen als ik wilde, natuurlijk.

Asiel

Dus uiteindelijk stemde ik toe. Ik had slechts één eis: ik wilde per se geen pup, maar een ’tweedehands’ hond. Eentje uit het asiel, dus. En ik moet toegeven, Segunda is een schatje, daarover is het hele gezin het eens. Alleen - heel gek - niemand lijkt zich de gemaakte beloften nog te herinneren. Dus laat ik uit, geef ik eten, stofzuig ik de haren op en wordt alles gewoon van de gezamenlijke rekening betaald.

Hondenpension

Maar... ik ben er klaar mee! Ik ga de hondenuitlaatservice en het hondenpension voortaan vol inzetten. En daar ben ik de afgelopen herfstvakantie mee begonnen. Want man en zoons hadden al allemaal plannen, dus ik zag al aankomen wie wederom de pineut zou zijn. Ik had tenslotte ook vakantie! Dus meteen op de eerste vakantiedag heb ik Segunda naar een - overigens prima - pension gebracht. En ik moet zeggen: ik heb genoten van mijn vrije dagen. En als buren vroegen waar Segunda was, riep ik vrolijk: ’Uit logeren!’

Afgelopen zondag heb ik - wie anders - haar weer opgehaald. Thuis was iedereen blij haar weer te zien, maar ik weet nu al: de volgende vakantie ga ik het precies weer zo aanpakken want... het is mij prima bevallen!”