Draagmoeder Pauline: Kindje afstaan is niet moeilijk

Roeping Pauline van Berkel (42): „Als ik mensen vertel dat ik draagmoeder ben, is het eerste wat ze roepen: dat zou ik nooit kunnen. Dat kan natuurlijk. Ik heb geen idee waarom de ene vrouw wel in staat is om een kindje voor een ander te dragen en de andere niet. Het is een gevoel, denk ik. Een soort roeping. Bij mij spookte het idee om draagmoeder te worden altijd al door mijn hoofd. Misschien ook omdat ik bij vrienden heb gezien hoeveel verdriet het met zich meebrengt als het niet lukt om samen een kind te krijgen. Het leek mij bijzonder om mensen zoals zij te kunnen helpen met hun kinderwens. Dolenthousiast Dat gevoel werd sterker na mijn derde zwangerschap. Ineens drong tot me door dat ik nooit meer een baby zou krijgen. Nóóit meer zou bevallen. Het klinkt misschien gek, maar dat vond ik oprecht heel jammer. Ik vind de oerkracht die vrijkomt tijdens een bevalling magisch. Het is zo’n intense ervaring. Daar kon ik nog geen afscheid van nemen. Omdat gezinsuitbreiding voor ons geen optie was, besloot ik me te verdiepen in het draagmoederschap. Met medeweten van mijn gezin, uiteraard. Als zij het niets hadden gevonden, was ik er nooit aan begonnen. Gelukkig waren ze meteen dolenthousiast. Zo positief was niet iedereen. Veel mensen waren bang dat het me niet zou lukken om de baby af te staan. Zelf heb ik daar geen moment aan getwijfeld, ik wist dat ik het zou kunnen. Wensouders Veel moeilijker vond ik het om geschikte wensouders te vinden. Het is in Nederland niet toegestaan om via Facebook of een website te roepen dat je draagmoeder zou willen worden of een draagmoeder zoekt. Bovendien ga je niet zomaar met iemand in zee. Het gaat wel om een kind dat je aan iemand toevertrouwt. Het moet goed voelen. Je moet op dezelfde manier in het leven staan. In 2013 heb ik voor het eerst een kind gedragen voor een homostel. En nu doe ik dat dus voor Ron en Duco. Ik ontmoette hen via een bijeenkomst van Meer dan Gewenst, een stichting voor lesbische- en homostellen met een kinderwens. Daar gaf ik een lezing over mijn ervaring als draagmoeder. Het zat meteen goed tussen ons. We hadden een klik, raakten niet uitgepraat. We dachten over vrijwel alles precies hetzelfde. A match made in heaven. Ik vind het heel fijn dat ik het voor deze mannen nog een keer mag doen. Dat ik weer zwanger mag zijn. Al zet ik er na deze zwangerschap wel een punt achter. Ik heb inmiddels de veertig bereikt en wil niet blijven doorgaan tot het niet meer lukt. Het is mooi geweest. Vijf keer bevallen Ik ben heel dankbaar dat ik vijf keer heb mogen bevallen. De zwangerschappen als draagmoeder heb ik niet anders beleefd; net als bij mijn eigen kinderen vond ik het heerlijk om contact te maken met de baby of ertegen te praten. Afstand nemen vind ik zoiets onzinnigs, onnodig ook. De vaders vinden het alleen maar fijn dat ik ook van hun kindje hou en dat het voor mij net zo welkom is. Ze zien mij niet als een bedreiging, maar als een toevoeging. Dat is andersom net zo. We zijn familie van elkaar geworden. Daarom zie ik ook niet op tegen het moment van afscheid nemen. Ik weet dat we elkaar blijven zien, dat ik deze baby zie opgroeien. Dat vind ik heel prettig. Spijt heb ik nooit gehad, maar soms ben ik wel bang dat het voor het kind voelt als een afwijzing. Dat ik het niet heb gewild. Dat is natuurlijk totaal niet aan de orde. Daarom ben ik ook blij dat ik de kans krijg om het kindje te laten voelen dat het hier altijd welkom is. Dat ik ongeacht de situatie altijd van hem of haar zal blijven houden. Gek op haar Ik vind het ook een feest als Emma, het dochtertje van het eerste stel, op bezoek komt. Ik ben gek op haar. Al heb ik niet de behoefte om haar bij mij te hebben of op te voeden. Ik ben haar moeder, maar niet haar mama. Een mama plakt pleisters, leest verhaaltjes en droogt tranen. Juist omdat ik weet dat de vaders deze rol met liefde zullen vervullen, is het voor mij niet moeilijk om het kindje af te staan. Ik had bij de vorige bevalling verwacht dat ik een traantje zou wegpinken, maar het geluk van de vaders was zo groot dat ik helemaal niet verdrietig kón zijn. Ik kijk nu alleen maar uit naar dat moment in oktober. Stiekem ben ik ook best trots op mezelf. Uiteindelijk heb ik het allemaal mogelijk gemaakt.” Dit verhaal is onderdeel van een drieluik. Deel twee, het verhaal van vader Duco, lees je zaterdag op VROUW.nl.