Ik wil dit eigenlijk niet schrijven. Iemand moet positief nieuws brengen toch? Maar ik begin dus een beetje bang te worden. Het maakt niet uit welke tv-zender ik aanzet, het coronanieuws slaat me om de oren. Mijn telefoon geeft continu geluid: weer een update met vooral akelige berichten.

Over de frequentie van sterfgevallen in Spanje bijvoorbeeld, over hoeveel zieken en doden er in Nederland bij zijn gekomen, over of Nederland nou wel of niet voldoende doet om een ergere ramp te voorkomen en over hoe groot het deel van onze bevolking is dat besmet moet raken om mensen zoals ik (de kwetsbaardere groep) en mijn hoogbejaarde ouders te beschermen.

Over dat laatste voel ik me ook schuldig. Er is een groep voor wie corona net iets gevaarlijker is dan voor de rest. En tot die groep behoor ik. Onder andere voor mij moeten andere mensen dan maar ziek worden, zodat ik het niet word. Dat klinkt best wel egoïstisch.

Enge films en series

Ik moet ook steeds denken aan alle enge films en series die ik heb gezien. The Rain bijvoorbeeld waarin een broer en zus jarenlang in een schuilkelder zitten terwijl het grootste deel van de wereldbevolking is uitgeroeid door een dodelijke regen, of 12 Monkeys met Bruce Willis die vanuit 2035 teruggestuurd wordt naar 1996 om daar uit te zoeken wie het virus heeft verspreid dat 99% van de mensen heeft vermoord. Ik vond ze toen al doodeng, maar is dit nou onze griezelige werkelijkheid geworden?

Streng spreek ik mezelf toe: we hebben het hier immers nog steeds over een hele nare griep die voor een deel van de bevolking verkeerd kan uitpakken, maar over het algemeen slechts milde klachten veroorzaakt. Een flink deel van de mensheid schijnt er zo weinig last van te hebben dat ze nooit zullen weten dat ze überhaupt ooit besmet zijn geraakt. En zelfs als ik morgen door een coronawolk loop, wil dat niet zeggen dat ik overmorgen dood ben. Wie weet heb ik hooguit een kuchje dat me niet eens opvalt. Ik loop immers al weken te kuchen.

Complottheorieën

Aan de andere kant vliegen op social media de complottheorieën om mijn oren. Het is helemaal niet zo onschuldig, schreeuwen vage Facebookkennissen; we laten ons met z’n allen in de luren leggen. Ik ben nooit zo ontvankelijk geweest voor dit soort dramdozen. Waarom nou dan wel? Paniek waarschijnlijk. Ontvrienden die handel.

Ik breng mijn dagen door met het tikken van deze stukjes, handwerken (hoe tuttig wil je het hebben. Ik heb net een glitterstola af en ben vandaag begonnen aan een trui voor mijn dochter) en uren durende wandelingen waarbij ik nauwelijks afstanden afleg.

Conditie

Vandaag heb ik 6859 stappen gezet. Dat zijn er toch weer 1500 meer dan gisteren. Ik geloof er gewoon heilig in: hoe beter mijn conditie, hoe beter mijn weerstand. En hoe beter mijn weerstand, hoe beter ik ben opgewassen tegen de behandelingen met immunotherapie.

Aan de andere kant: ik loop niet alleen op straat. Er rennen af en toe kinderen voorbij, een hond snuffelt aan de mijne en zijn baasje en ik knikken elkaar minzaam toe. Er komen me setjes tegemoet en de stoep is niet altijd breed genoeg om 1,5 meter afstand te bewaren. Ik kan er ook niet heel goed aan wennen om al te opzichtig een grote boog te maken om een ander te vermijden. Dat staat zo onsympathiek, of iemand stinkt of zo.

Wc-papier

Moet ik die wandelingen voor de zekerheid dan ook maar laten zitten? Gewoon de hele dag thuis op de bank zitten met mijn breiwerkje en TLC aan? Want daar gaan mensen tenminste nog gewoon trouwen in plaats van zich verschansen achter de gordijnen in de hoop dat het virus hun huisje voorbij gaat.

Onderweg naar huis koop ik wc-papier. Ik schaam me er een beetje voor, maar ik kreeg klachten thuis. De ijscozaak die gisteren nog ijsjes verkocht, is dicht. Waar zijn we morgen? Een dag verder, dat is in ieder geval zeker.