’Het najaar kan taai worden’ was de alarmerende kop die ik onlangs in een krant las. Eén van de alarmerende koppen, want als je de berichtgeving van de afgelopen tijd mag geloven, stevenen we keihard en onvermijdelijk af op een tweede coronagolf. Veel mensen zagen dan ook al op tegen het eind van de zomervakantie voordat die goed en wel begonnen was. Want als al die kinderen straks weer samengepropt in muffe klaslokalen zitten, is het natuurlijk een kwestie van tijd voor de eerste superspreader zich een weg door de school niest en alles en iedereen in z’n infectueuze spiraal met zich meezuigt. De leerkrachten hebben hun zorgen al uitgesproken en menig ouder zou z’n kind het liefst, net als in Thailand, alleen naar school sturen in een plexiglas kubus. Maar ik heb geen zin om bang te zijn. Angst is namelijk een slechte raadgever. Dus ik zwaai mijn kinderen vrolijk uit en denk niet: ’Kon ik ze maar bij me houden’, maar gewoon, net zoals ieder jaar: ’Hè hè, daar zijn we weer vanaf’.

Snottebellen

Natuurlijk, ook ik vraag me af wat de toekomst ons gaat brengen. Wat zal er gebeuren, als het weer straks slechter wordt en we allemaal weer binnen op een kluitje zitten in slecht geventileerde ruimtes? Net zoals ieder jaar, en vooral: net zoals iedere ouder van jonge kinderen, zie ik nu alweer op tegen de komende maanden. Tenslotte weet iedere ouder dat de spectaculaire groene snottebellen binnen een week na de eerste schooldag alweer uit die neusjes bubbelen en dat dat het startschot is voor maanden van verkoudheden, oorontstekingen, buikgriepjes en andere virusellende. Dit jaar komt daar dan nog het coronavirus bovenop en hoeven we niet alleen bang te zijn dat we zowat failliet gaan aan neusspray en vloeibare paracetamol, maar dat we straks onze hypotheek niet meer kunnen betalen omdat ze het land weer op slot gooien en we niet alleen een tweede virusgolf, maar ook een tweede recessiegolf krijgen. Dat opa en oma dit keer de dans niet ontspringen en straks alsnog bij de wekelijkse kille RIVM-cijfers zullen gaan horen. Of dat we nu zelf corona krijgen van onze kinderen die in de klas hun aerosolen lustig in het rond sproeien. Natuurlijk denk ik daar ook aan. Maar, the show must go on. We kunnen niet de rest van ons leven bibberend van angst thuis gaan zitten.

In quarantaine

Het afgelopen half jaar is het leven ontzettend ontwricht. We hebben ons met z’n allen goed gehouden, we hebben laten zien dat we flexibel zijn en dat, als het niet gaat zoals het moet, het dan dus maar moet zoals het gaat. Maar gaan we nu voortaan structureel in angst leven? Dat vertik ik. Dus ik maak me geen zorgen dat mijn kinderen besmet worden op school. Ik maak me evenmin zorgen over de ouders die na hun vakantie niet braaf twee weken in quarantaine zijn gegaan. Ik maak me geen zorgen over de kinderen met een hoestje wiens ouders niet direct met ze naar de teststraat rennen. Omdat ik geen zin heb om me zorgen te maken. Omdat dat geen zin hééft. Misschien krijgen we corona. Misschien niet. So be it. We zien het wel. Waarmee ik dit virus absoluut niet wil bagatelliseren. Ik ben me er terdege van bewust dat er heel veel mensen heel erg ziek van zijn geworden. Maar ik kan morgen ook onder een auto lopen. Kanker krijgen. Of zomaar dood neervallen. Het leven is doodeng. Maar het moet wel doorgaan.

Zoals ieder jaar zeg ik dus: ’Hoera beste ouders, het schooljaar is weer begonnen!’. Rugzakjes op en de deur uit met die kinderen. Als er iets is wat ze kunnen gebruiken na de afgelopen maanden is het wel het normale schoolleven. Net zoals de ouders trouwens. Hoe het zal verlopen? Ik heb geen idee. Maar wie dan leeft, wie dan zorgt. Laten we ons vooral niet nu al gek piekeren. Dat is namelijk niet goed voor je weerstand. En dan lig je tegen de tijd dat het herfst is inderdaad voor pampus. Niet van het coronavirus, maar van een burn-out en de maagzweer die je daarvan hebt gekregen. En daar word je pas écht doodziek van.

Over de auteur

Vala (38) is getrouwd met Mario en moeder van een zoon (9) die autisme heeft en twee dochters (7 en 3) die - net als zijzelf - het Syndroom van Ehlers-Danlos hebben. Naast moeder, chronisch ziek en mantelzorger is ze een journalist met een uitgesproken mening.