’Ik vrees dat ik moet opgeven, ik ben nu echt blut’

null „Vorige week was ik nog super strijdbaar, gisteren ook nog. Maar vandaag ben ik geknakt en groeit het besef dat ik zal moeten opgeven als er niets verandert,” zegt ze met een snik in haar stem. Aan het woord is Marie-José Schut (47), al 15 jaar eigenaresse van MJ Amsterdam, twee beautysalons op IJburg en op de Ceintuurbaan. „Vandaag circuleert immers het nieuws dat we straks ook op 8 februari nog niet open mogen en dan gaat voor mij de deur dicht, ik hou het gewoon financieel niet meer vol. Bij de eerste lockdown dachten we als beautyprofessionals nog: dit komt goed als we door blijven zetten. Maar al het perspectief is nu weg, de reserves zijn op en de rek is eruit. We zitten in een feelgoodsector, maar momenteel valt het me zwaar om enige positiviteit uit te stralen. Ik voel me gebroken. Blut Vorige week knapte er al iets toen sommige mensen tegen me zeiden: ’Maar jullie krijgen toch hulp als salons?’ Het frustreert me enorm dat er gedacht wordt dat we worden geholpen, en voor de slogan ’We doen het samen’ ben ik intussen allergisch geworden. Want ja, we krijgen deels hulp, maar het is een druppel op de gloeiende plaat. Net genoeg om niet direct om te vallen, mits je tenminste ook eigen reserves hebt. Nou, mijn buffer van 40.000 euro heb ik er al doorheen gejaagd en ik ben nu echt blut. Dat betekent dat ik privé volledig afhankelijk ben van mijn vriend, die nu voor de huur en alle levensonderhoudskosten opdraait. Lening bij de bank Geen pretje voor iemand die gewend is om zelfstandig te zijn. Als ik NU weet dat we 1 maart pas opengaan, kan ik misschien ook nog door, dan is er nog een sprankje hoop, maar als het later wordt is het voor mij een verloren zaak. Ik heb zojuist een gesprek met de mensen van de bank gehad en een lening van 50.000 euro aangevraagd. Alle informatie aangeleverd en dan maar duimen dat het lukt... Morgen heb ik een gesprek met mijn boekhouder en hoor ik van hem of het verstandig is om nog zo door te blijven gaan. Eigenlijk is dit heel wreed, want je geeft als overheid de mensen steeds weer hoop en daardoor gaan we maar door. Je denkt iedere keer: straks kunnen we weer doorpakken. Soms denk ik dat het beter was geweest om tijdens de eerste lockdown al te stoppen, want deze tweede versie is het erop of eronder voor ons, de horeca en de kappers. Tijdens de eerste lockdown maakten we er nog het beste van. We kregen steun van de overheid en toen we open mochten, stonden de klanten te dringen voor de deur, het kon niet op! Misère Uiteraard heb ik ook geprobeerd om op andere manieren geld binnen te halen en dat lukt gedeeltelijk via de online verkoop, maar ons businessmodel is gewoon ambacht, wij verkopen handjes als dienst en die staan nu helemaal stil. Met 20 vrouw personeel kan ik daar niet van rondkomen. Ik zal nooit een Bol.com of een Amazon worden hè? Ik wil ook niemand ontslaan in deze tijd en probeer zelfs de stagiaires aan boord te houden, voor hun is dit ook zo belangrijk. Op dit moment is mijn team aan het werk, ze volgen allerlei trainingen om straks weer vol enthousiasme aan het werk te gaan. Ze hebben zelfs hun vakantiedagen vrijwillig ingeleverd. Dan breekt mijn hart, ze zijn zo gedreven en willen net als ik niets liever dan weer aan de slag gaan. En ook klanten en leveranciers steken mij een hart onder de riem. Zo lief Zojuist heeft een klant geboekt voor na 9 februari: boek me maar in voor alles wat jullie doen, van top tot teen. Zo lief! En er was een vaste klant die voor 750 euro aan cadeaubonnen wilde kopen, maar ik heb het geweigerd. Kom straks maar weer als we open mogen, zei ik. Niemand wil ik in deze misère meetrekken, maar het gebaar doet enorm goed. De eerste weken van december hebben we enorm goed gedraaid en toen kwamen al die trouwe klanten massaal langs. We hebben alle 7 dagen van de week de hele dag tot laat in de avond gewerkt. Daardoor heb ik de 30% omzetdaling voor dat kwartaal niet gehaald en dat nekt me nu ook nog eens. En het allerergste moet nog komen: bij de vorige lockdown moesten we een volle agenda met 1000 klanten afbellen. Straks moeten we dat weer doen met minstens zo’n aantal, maar dan waarschijnlijk om te vertellen dat we de deuren sluiten. Steunpakket Ik weet nu dus hoe het voelt om met je rug tegen de muur te staan. Maar ik kan niet anders. Als de regering een dezer dagen er niet voor kiest om ons steunpakket uit te breiden, dan moet ik de stekker eruit halen. Nog meer geld lenen zal uiteindelijk niet genoeg zijn en dat betekent dat ik dan zo’n drie jaar in de schuldsanering kom te zitten en alsnog mijn salons kwijt ben. Een vreselijk vooruitzicht. Maar ja, ik wil ook zo dolgraag nog één kans krijgen om mijn zaken nieuw leven in te blazen. De onzekerheid over wanneer we open mogen gaan is bijna ondraaglijk geworden… Mijn hele toekomst hangt er vanaf.”