“Op vakantie in Turkije had ik een bijzondere droom. Er kwam iemand naar me toe die zei: ‘Als je Allah nu niet erkent, trekt hij zijn handen van je af.’ Ik schrok wakker en heb een islamitische vriendin in Nederland gebeld om het haar te vertellen. Daarna wilde ik weer verder slapen, maar de moskee gaf het signaal dat het tijd was voor het gebed. Ik dacht na: wat wil ik nou met mijn leven?

Als ik vind dat Hij bestaat, waarom erken ik dat dan niet? Ik had mezelf wijsgemaakt dat ik eerst een goed persoon moest zijn. Ik was een modemeisje, droeg graag korte broekjes en topjes en hield wel van een drankje. Maar op dat moment voelde ik dat ik het niet meer kon uitstellen. Dus heb ik de shahada, de geloofsgetuigenis, opgezegd: ‘Er is geen andere God dan Allah en Mohammed is Zijn Boodschapper.’ Ik kreeg gelijk een raar gevoel vanbinnen. Alsof ik 10 kilo lichter was."

Warmte en openheid

Als tiener was ik best oppervlakkig. Mijn leven draaide om wereldse dingen: kleding, op stap gaan. Ik was rusteloos en vooral met mezelf bezig. Ook bleef ik erg in het negatieve hangen, ik klaagde veel. Op de middelbare school kwam ik voor het eerst met de Arabische cultuur in aanraking. Sommige leerlingen woonden in een asielzoekerscentrum en als ik hoorde wat ze hadden meegemaakt, schaamde ik me dat ik zat te zeuren omdat ik bepaalde schoenen niet kreeg.

Ik ontwikkelde vriendschappen met ze, kwam bij ze thuis. Er was zoveel warmte en openheid binnen die families, iedereen was welkom. Op mijn vijftiende deed ik mee aan de ramadan omdat ik de gedachte erachter logisch vond: het is goed voor je lichaam om te vasten en je beseft erdoor wat je allemaal hebt. Maar voor mijn ouders hield ik het verborgen. Ik realiseerde me dat het niet paste binnen mijn opvoeding, dat ze het waarschijnlijk gek zouden vinden.

Moslim

Op mijn zestiende besloot ik echt: op een dag word ik moslim. Ik geloofde altijd al in God, maar het christendom sprak me minder aan. Dat koppelde ik meer aan straf en de hel, en de taal van de Bijbel begreep ik niet. De Koran vond ik toegankelijker en beter onderbouwd, waarom iets wel of niet goed voor je is. Ik las boekjes die ik leende van een Indonesische vriendin over de normen en waarden binnen de islam en de status van de vrouw. Het voelde als een ontdekking: dus zo zit de wereld in elkaar, dit is het doel. Maar het waren nog heel rationele gedachtes. En verder deed ik wat ik normaal ook deed, zoals uitgaan. Tot die vakantie in Turkije, drie jaar geleden.

Huwelijksaanzoek

Twee jaar lang heb ik mijn geloof in mijn eentje ervaren, niets tegen mijn familie verteld. Het was eenzaam, maar ik had die tijd voor mezelf nodig. Ik ging veel naar lezingen, waar ik voortdurend vroeg: ‘Waarom is dat zo?’ Ik wilde alles begrijpen. Twee jaar geleden kreeg ik een vriend van Marokkaanse oorsprong. Na een jarenlange vriendschap waren we elkaar uit het oog verloren, maar toen hij weer contact opnam en ik vertelde dat ik moslim was geworden, viel alles op z’n plek.

Mijn ouders stonden niet raar te kijken: ik val niet op blonde jongens. En ze kenden hem al van vroeger. Na vier maanden vroeg hij me ten huwelijk. We wilden islamitisch trouwen en ik realiseerde me dat ik mijn omgeving nu wel uitleg moest geven. Moeilijk, want mijn ouders zouden vast schrikken. Uiteindelijk heb ik het in één boodschap meegedeeld: ‘Ik ga trouwen en ik ben moslim.’ Dat was ik toen al twee jaar, dus ze konden in ieder geval zien dat ik er geen ander persoon door was geworden."

Benieuwd hoe het Ilse nu vergaat en hoe de buitenwereld reageerde op haar keuze? In de nieuwe VROUW glossy, die vanaf 12 april in de winkels ligt, lees je het hele verhaal van Ilse.