Week 145: ’Ik heb een test besteld’

Donderdag Volgens de bijsluiter is testen nu echt nog een dag of drie te vroeg, maar ik kan niet wachten. Boris verklaart mij voor gek. „Wat heb je er aan om nu al die test te doen? Het gaat je alleen maar teleurstellen en het zegt daarbij helemaal niets.” Ik gaf hem gelijk toen hij het vanmorgen zei, maar nu denk ik er weer heel anders over. Ik heb een ’zeer gevoelige’ test besteld op internet. Zouden ze geen marge aanhouden met de dagen? Zou je niet toch nu al iets kunnen zien? Een heel, heel licht streepje? Als ik nu de test doe, heb ik vanavond misschien wel een leuke verrassing voor Boris. Of het is inderdaad een ’nee’, dan bestel ik snel weer een nieuwe test en doe ik alsof er niets aan de hand is. Ik dribbel al een half uur onrustig door de kamer. Ik wil niet liegen en dat moet ik misschien wel als de test negatief is. Want dat ga ik dan écht niet tegen hem zeggen! Hij zou mij om mijn ongeduldigheid uitlachen, dat weet ik zeker. Ik besluit mijn horoscoop te raadplegen, iets wat ik nooit doe. ’Er komt vandaag een bijzonder bericht op je pad’, lees ik. Dat geeft de doorslag! Vijf minuten later staar ik naar het spierwitte venstertje. Ik hou de test tegen het licht, schud er nog een paar keer mee, maar moet dan constateren dat ik niet zwanger ben. Of nog niet zwanger. Shit. En nu moet ik dus iets voor Boris verborgen houden… Ik vouw de test en de gebruiksaanwijzing in een oude krant en gooi die snel in de afvalcontainer. Als ik even later op internet een nieuwe test bestel en die van mijn rekening laat afschrijven, voel ik me nog stommer dan ik al deed. Waarom kan ik het niet gewoon heel rustig op me af laten komen allemaal? Vrijdag „Ik baal zo dat de echt donkere periode weer is aangebroken. Ik vind het helemaal niets om in die kou en die regen te rijden.” Eva doelt op haar paard. „Heb je er spijt van?” „Nee! Nee helemaal niet! Maar het is gewoon veel werk in m’n eentje en het is ook financieel een behoorlijke last. Ik heb al nagedacht om ’m met iemand te delen, qua tijd en geld. Ik heb Bob gevraagd, die had er aanvankelijk wel oren naar. Maar toen ik voorstelde ook de financiën te delen, haakte hij af. Niets voor Bob, die heeft geld zat toch?” Ze kijkt mij vragen aan en ik voel dat ik rood word. Ze weet dus van niets… Helen’s dagboek teruglezen?