Annette (47): Ik kreeg drie keer een maagverkleining

Het moest afgelopen zijn „Ik was als jong meisje steviger dan mijn leeftijdgenootjes, maar dat was voor mij nooit een probleem. Ik had veel vriendinnen en werd niet gepest. Op mijn 15e werd ik smoorverliefd. Toen ik hem de liefde verklaarde, zei hij dat hij me leuk vond, maar wel te dik. Ik woog 70 kilo en had niet veel overgewicht, maar voor hem viel ik in een maand 10 kilo af. Het ging al snel de ongezonde kant op. In plaats van mijn bord leeg te eten, verstopte ik mijn eten in servetjes, of ik loosde naderhand mijn maaginhoud in de wc-pot. Op een gegeven moment woog ik nog maar 42 kilo. Ondanks dat mijn moeder met me naar de huisarts ging en ik daar hoorde dat ik ongezond bezig was, ging ik door met afvallen. Met die jongen is het nooit wat geworden, maar ik werd wel van straat geplukt met de vraag of ik modellenwerk wilde doen. Dat gaf mij het signaal dat dun zijn wordt beloond, waardoor ik mijn eetstoornis in stand hield. Keerpunt Pas toen ik flauwviel na een modeshow en in het ziekenhuis belandde, kwam het keerpunt. Een arts vertelde me precies waar het op stond: ’Als je zo doorgaat, ga je dood.’ Daar schrok ik zo van, dat ik besloot dat het afgelopen moest zijn. Ik ging in therapie en leerde daar om weer gezond te eten. Na heel veel gedoe had ik mijn leven terug op de rit. Ik ging studeren, leerde mijn huidige man kennen en raakte op m’n 22e in verwachting. We waren dolblij. De kilo’s vlogen er wel aan; aan het eind van mijn zwangerschap was ik 40 kilo zwaarder en woog ik ruim over de 100 kilo. Sonja Bakker Ik probeerde alles om af te vallen: Weight Watchers, Sonja Bakker, calorieën tellen, brooddieet, poeders, pillen, noem maar op. Soms ging ik zelfs twee keer per dag naar de sportschool. Niets hielp. Mijn gewicht bleef schommelen. In mijn kledingkast hing vooraan maat 40, achteraan maat 52. Soms paste ik de kleding vooraan en was ik gelukkig, drie maanden later moest ik achteraan zijn en voelde ik me doodongelukkig. Ik kon geen leuke moeder zijn voor mijn dochter en bewegen werd steeds lastiger naarmate ik zwaarder werd. Langzaam werd ik radeloos, totdat ik tien jaar geleden informeerde naar een maagband. Ik heb uitvoerig onderzoek gedaan naar de operatie en de risico’s, en die zijn er. Zo kun je veel problemen ontwikkelen aan je slokdarm, overmatig braken en dan zijn er nog de operatierisico’s. Voor mijn man hoefde ik niet af te vallen, maar hij maakte zich wel zorgen over mijn gezondheid. In samenspraak met hem en mijn huisarts besloot ik toch voor de maagband te gaan. Voor alle maagverkleiningen moet je een BMI hebben van 40, maar het mijne bleef steken op 39,3. Ik kwam niet in aanmerking. Uit wanhoop heb ik doorgegeten tot ik wél die 40 aantikte. Toen ik uiteindelijk de maagband kreeg, woog ik 103 kilo. Vloeibaar eten De Nederlandse Obesitas Kliniek heeft me begeleid en heel goed voorbereid op de operatie en de tijd erna. Ik werd geopereerd in België, omdat er toen nog geen Nederlandse ziekenhuizen waren die maagbanden plaatsten. Ik zie mezelf nog liggen. Wat een treurnis, dacht ik. Ga ik zo meteen naar de operatiekamer om een bandje in mijn maag te laten plaatsen... Aan de andere kant voldeed ik aan alle criteria: extreem overgewicht, lange tijd jojoën en een eindeloos aantal mislukte afvalpogingen. Obesitas is een ziekte en ik moest beter worden. Die maagband zou mijn redding zijn. De risico’s nam ik voor lief. De operatie slaagde en toen ik wakker werd uit de narcose dacht ik maar één ding: nu hoef ik alleen nog maar af te vallen. En dat gebeurde. Ik moest tien dagen vloeibaar eten om mijn maag te laten herstellen en daarna viel ik prima af: 38 kilo in totaal. Ik kreeg lovende reacties. ‘Doe mij ook maar een maagbandje,’ zeiden mensen bewonderend. Wat ze niet zagen, was dat ik soms met de achterkant van een afwasborstel in mijn keel zat om een kotsbui op te wekken, omdat mijn eten vastzat. Vlees kreeg ik niet weg en ook brood was ellendig om te eten. Ik was continu op zoek naar de juiste voedingsbalans. Op een gegeven moment zat ik met een theedoek voor mijn mond, omdat ik mijn eigen speeksel niet meer kon doorslikken. Ik sloeg alarm bij mijn arts, die mijn maagband direct wijder maakte. Ik voelde me vreselijk opgelucht dat ik weer normaal kon eten, maar drie maanden later was ik wel weer 35 kilo zwaarder. Behalve dat ik opnieuw ongelukkig was met mijn gewicht, kreeg ik veel reacties van mensen om me heen: ’Maar jij hebt toch een maagband?!’ Ik vond het afschuwelijk, ook voor mijn man die weer een dikke vrouw had. Maar hem maakte het niet uit. Terug bij af Na een jaar besloot ik het opnieuw te proberen, maar nu met behulp van een gastric bypass. Tijdens deze operatie wordt de maag verkleind tot een soort kiwi. Vervolgens wordt de dunne darm ‘doorgeknipt’ en vastgemaakt aan de ‘nieuwe’ maag. Het gevolg is dat je minder kunt eten en minder suikers en vetten opneemt. Omdat ik inmiddels als zorgcoördinator in de Nederlandse Obesitas Kliniek werkte, kende ik alle verhalen van andere patiënten. Ook de horrorverhalen. Die deelde ik thuis, dus mijn man verbood me om die operatie te ondergaan. Pas toen we een weekend weg waren, ik mezelf in de spiegel bekeek en wanhopig begon te huilen, zag hij dat het menens was. Ik woog 123 kilo en het was genoeg. Weer ging ik door de screening en liet ik me vertellen wat er allemaal kon misgaan. De darmen weer aansluiten is de meest kritieke handeling. Er kan een lekkage ontstaan. Toch besloot ik ervoor te gaan. Alles ging goed, ik herstelde zoals het hoorde en viel 1 tot 2 kilo per week af. Uiteindelijk woog ik 68 kilo. Dít is de oplossing, dacht ik. Eten ging goed, ik werd weer bejubeld. Maar na 2,5 jaar kwam ik toch weer een beetje aan. Niet alarmerend veel, dus ik maakte me geen zorgen. Na een tijd kreeg ik last van mijn gewrichten en moest ik me bij de orthopeed wegen: er stond 93 kilo op de teller. Ik was weer bijna terug bij af! Ik at niet te veel, niet ongezond, deed niks geks. Mijn lichaam liet me weer in de steek. Hulp Ik zocht hulp bij mijn chirurg. Toen hij een darmmeting deed, bleek ik 10 meter dunne darm te hebben in plaats van 4 tot 6 meter! Niemand had dit ooit tijdens de eerdere operaties gezien. Mijn lichaam had extreem veel tijd om voedingsstoffen én dus ook calorieën, op te nemen. Daarom kwam ik steeds zo veel aan! Ik kwam in aanmerking voor een distale gastric bypass, waarbij je nog meer darm buitenspel zet. Dat zou dan al de derde operatie zijn. Na veel wikken en wegen, besloot ik het toch te doen. Het was zo duidelijk dat die lange darm het probleem was. Gelukkig ging wederom de operatie en het herstel goed. De kilo’s vlogen eraf en bleven dit keer godzijdank ook weg. Levenslang werken Ik ben nu vier jaar verder en mijn gewicht is eindelijk stabiel. Ik heb in december een buikwandcorrectie laten uitvoeren om van het overtollige vel af te komen. Inmiddels gaat het goed met me. Als ik terugkijk, is dat een wonder. Er is zoveel gesleuteld aan mijn lijf. Ik besef heel goed dat het ook anders had kunnen lopen. Het zet alles enorm in perspectief. Waar ik jaren geleden zo op mijn uiterlijk en dun zijn gefocust was, kan ik dat nu veel meer loslaten. Ik weeg me al een tijd niet meer en ben blij en trots op mezelf. Omdat er in de media vaak lovend wordt geschreven over maagverkleinende operaties, wil ik met mijn boek ABC van de maagverkleining ook de schaduwkanten belichten. Het is geen makkelijke operatie die je ‘even’ ondergaat. Daarna wacht er een zware periode waarin je heel erg zoekende bent en tegen vervelende ‘bijwerkingen’ aanloopt. Een maagverkleining alléén staat ook niet garant voor een dun lijf, daar moet je zelf heel hard voor blijven werken. Iets wat ook ik de rest van mijn leven zal moeten blijven doen.”