Jany werd ernstig ziek, maar vond steun bij haar twee partners

Deel 1: Jany, de echtgenote Jany Veldstra (29): „De band die Erik, Eline en ik met elkaar hebben is heel speciaal. Ik ben al vijftien jaar samen met Erik en zo’n acht jaar met Eline. Het komt er op neer dat Erik een liefdesrelatie heeft met mij én Eline. Eline en ik hebben geen romantische relatie, maar zijn wel de beste vriendinnen. We delen alles met elkaar! Van jaloezie is nooit sprake geweest. Driehoeksrelatie We hebben een relatie met z’n drieën en vertrouwen elkaar. Ons leven samen was prachtig, onbezorgd en leek niet stuk te kunnen. Totdat ik me vijf weken na de geboorte van onze zoon Daan ineens beroerd voelde. Ik was misselijk, duizelig, had last van oorsuizen en een oog dat maar bleef knipperen. Ik vond het vreemd, maar zocht er niet meteen iets achter. Het was vast vermoeidheid. Sinds de komst van Daan had ik geen nacht meer doorgeslapen. Een gezwel Een aantal dagen gingen voorbij zonder dat ik ergens last van had, maar in het weekend kreeg ik opnieuw een aanval. Dit keer kon ik niet uit mijn woorden komen en had ik last van tintelingen in mijn armen en benen. We besloten voor de zekerheid langs de huisartsenpost te rijden. Na meerdere onderzoeken in het ziekenhuis bleek het mis: er zat een gezwel in mijn hoofd. Wat het was konden ze ons niet vertellen. Het zou herpes kunnen zijn, een bacteriële infectie maar ook kanker. Ik ging niet meteen van het ergste uit. Zelf had ik sterk het gevoel dat het met mijn zwangerschap had te maken. Helemaal omdat de symptomen zo kort na de bevalling opdoken. Om de oorzaak te achterhalen werd ik wekenlang opgenomen in het ziekenhuis. ’Ongeneeslijk en zeer levensverkortend’ Het wachten op de uitslag duurde lang, toch vond ik dat niet het ergst. Ik vond het veel moeilijker dat ik niet meer zelf voor mijn zoontje Daan kon zorgen. We hadden de eerste weken zoveel tijd doorgebracht samen en ineens was dat weg. Kon ik hem niet meer in slaap wiegen of troosten als hij ’s nachts wakker werd. Aangezien Erik dag en nacht bij mij in het ziekenhuis was, zorgde Eline voor Daan. Ze kwam iedere dag langs in het ziekenhuis en toch was ik soms bang dat hij mij niet meer zou herkennen. Dat hij niet meer zou weten dat ik zijn moeder ben. Pas na drie maanden van onzekerheid was er een diagnose: ik had een hersentumor. Ongeneeslijk en zeer levensverkortend. Daar moesten we het mee doen. Het gesprek sloeg in als een bom. Ik was ernstig ziek en met de medicijnen die nu beschikbaar zijn zou ik niet oud worden. Ik wilde zo snel mogelijk weg uit het ziekenhuis, wakker worden uit deze slechte droom. Een intensief behandeltraject van bestralingen en chemotherapie werd meteen in gang gezet. Een medicijn of een operatie die de tumor kan laten verdwijnen is er nog niet. Dat is waarom ik zelf op zoek ga naar alternatieve behandelingen en therapieën die mij kunnen helpen om zo lang mogelijk gezond te blijven. Deze zoektocht naar het onzichtbare pilletje beschrijf ik in mijn blog. Het helpt mij bij de verwerking en geeft hoop. Niet leven in angst Over een paar weken gaan ze kijken of de tumor stabiel is gebleven. Ik heb er vertrouwen in dat de behandeling aanslaat. Ik voel me goed, ben jong en verder helemaal gezond. Bovendien wil ik niet leven in angst. Ik wil niet bang zijn dat ik hieraan zal overlijden. Ik wil niet geleefd worden door de diagnose, maar leven met een diagnose. Natuurlijk is dat niet altijd even makkelijk. Als ik Daan knuffel en overspoeld wordt met liefde kunnen de tranen in mijn ogen springen. Wat als ik dat in de toekomst moet missen? Hem niet kan zien opgroeien? Ik ben heel dankbaar dat hij er is. Helemaal omdat hij er anders misschien nooit was gekomen. Omdat ik ziek ben, maar ook omdat de behandeling en een zwangerschap niet zonder risico’s samengaan. Tien jaar vooruitkijken doen we sinds de diagnose niet meer, maar we slaan wel kleine piketpaaltjes waar we naartoe leven. Zo verheug ik mij enorm op de eerste verjaardag van Daan, mijn dertigste verjaardag en de vakantie in Frankrijk met mijn hele familie. Die momenten zijn door de diagnose nog waardevoller geworden. Mensen denken vaak dat de toekomst maakbaar is, maar als mijn diagnose mij iets heeft geleerd is dat je het leven niet kunt plannen. Je moet nú leven. Dat doen wij: volop!” Lees hier het verhaal van Jany’s man Erik en vriendin Eline - het volgende deel van deze driedelige reeks: