Deel 506: ’Boris schrikt als hij de prijs hoort’

Dinsdag „Weet je het zeker?” Ik zie in Max’ ogen dat hij niet overtuigd is. Maar hij zegt van wel. „Ja, mam. Het is misschien wat vroeg en als ik Rose niet was tegengekomen, had ik het waarschijnlijk wat later in mijn leven gedaan, maar het is niet zo dat ik het land uitga, hè? Ik ga alleen maar samenwonen, op drie kilometer van ons huis vandaan.” Ik zucht. Drie kilometer klinkt als een emigratie. „En wat als je volgend jaar weer wil gaan studeren?” „Dan zien we dat volgend jaar wel weer”, doet hij mijn zorgen gemakkelijk af. Ik blijf er een raar gevoel bij houden. Rose heeft gelukkig aangegeven dat ze vier dagen in de week als au pair voor Holly wil blijven werken. En dat is ook wel nodig nu we de brasserie geopend hebben. Ik moet er niet aan denken dat we weer opnieuw op zoek moeten naar een oppas. En een kinder-dagverblijf zie ik niet zitten. Dan kan ik bij elke snotneus of niesbui van Holly thuisblijven. „Heb je je armband al gevonden?”, vraagt Max dan. Ik schud mijn hoofd. Ik heb het hele huis al een paar keer overhoop getrokken. De hoop dat-ie ergens tevoorschijn komt, heb ik al bijna opgegeven. De deur van de brasserie zwaait open en Rose komt binnen met Holly in de kinderwagen. „Deze kleine dame wilde mama zien”, roept ze enthousiast. Ik til Holly uit haar kinderwagen en geef haar een dikke knuffel. Dan valt mijn oog op de prachtige tas onderin het opbergvak. Rose ziet waar ik naar kijk en meteen haalt ze de tas tevoorschijn. „Hier heb ik zólang voor gespaard. Vandaag heb ik ’m eindelijk gekocht, wat vind je ervan?” Samen bekijken we de tas aan alle kanten en spreken we er hardop onze bewondering over uit. Max rolt met z’n ogen. „We moeten nog een huis inrichten, schat. Op een tas kun je niet zitten, hè?” Ik moet lachen om deze typische stelletjes-onenigheid. „Ik ga een bank met jullie uitzoeken”, zeg ik dan. En daarmee is het voor mij ook beklonken. Mijn eerste kind vliegt uit. Zondag Ik laat Boris een plaatje zien van de bank die ik vandaag met Rose en Max heb uitgezocht. Of beter: Rose heeft ’m uitgezocht. En daarbij hebben we het budget zoals ik het me had voorgenomen een beetje overschreden. Boris schrikt als hij de prijs hoort. „Het is hun eerste bank! Had je niet gewoon met ze naar Ikea kunnen gaan?” Ik mompel wat over kwaliteit en verwennen en duik dan de keuken in. Ander onderwerp; ik ben er zelf ook al de hele middag vervelend van dat ik me in mijn enthousiasme misschien iets te veel heb laten meeslepen. Dit deel staat in het nieuwe VROUW Magazine (iedere zaterdag bij De Telegraaf). Als premiumlid kun je ’m online al eerder lezen.