„Constant moet ik me verdedigen. ’Weet je zeker dat je je armen niet lelijk vindt?’ Of: ’Wel mannelijk, die spierballen!’ Dat soort opmerkingen krijg ik geregeld naar mijn hoofd. Gespierde billen voor een vrouw zijn oké, maar spierballen? Die zijn voor mannen.

Ik doe aan krachtsport, omdat ik daar mijn ei in kwijt kan, niet om een gespierd lijf te krijgen. En ik ben er goed in: in 2018 werd ik zelfs derde van de wereld. Als een van de sterkste vrouwen van de wereld til ik bijna 200 kilo. Dat vinden veel mannen maar bedreigend: hun ego trekt het niet dat ik meer kan bankdrukken dan zij. Een ex vond het prima dat ik trainde, zolang zijn spierballen maar groter bleven.

Eetstoornis

Gelukkig ben ik mentaal nog veel sterker. Ik ben het gewend dat anderen mijn lijf niet mooi vinden. Als tiener was ik aan de zware kant. Dat hoorde niet, zeker niet als je op hoog niveau turnde, wat ik toen deed. Na meerdere mislukte diëten besloot ik helemaal niet meer te eten: ik ontwikkelde een eetstoornis.

Ik viel veel te snel af, maar mijn ouders waren veel van huis en zagen niet dat ik mijn brood weggooide. Ik kreeg alleen maar complimentjes over mijn slanke figuur. Totdat ik werd opgenomen in een kliniek en balanceerde op het randje van de dood. ’Wat ziet zij er slecht uit!’ hoorde ik toen via-via.

Veroordelen

Veroordelen was makkelijk, maar naar me toekomen om te vragen hoe het ging niet. Tijdens het herstel hervond ik mijn liefde voor het sporten, maar nu in krachttraining. Dat heeft me er weer bovenop geholpen. Dus: te dik, te dun, te gespierd? Ik ben precies goed zoals ik nu ben. En dat ik soms uit een jasje scheur vanwege mijn spieren, maakt me geen bal uit.”

Dit interview staat in het nieuwe VROUW Magazine (iedere zaterdag bij De Telegraaf). Als premiumlid kun je het ook (soms al eerder) online lezen.