Deel 197: 'Bewijs maar dat ik de enige voor je ben'

Updated 23 aug. 2019

10 aug. 2019 in DAGBOEK VAN EEN MINNARES

Zondag. Er valt niets goed te maken, vrees ik. Lena blijft maar schelden en Nikos staat er een beetje schutterig bij. “Ik ga wel weg,” zeg ik in het Engels en begin mijn koffer in te pakken. Nikos loopt weg en steekt me even later de beloofde envelop toe, die ik pas bij de bushalte openmaak. Er zit 300 euro in. Ik vraag me ernstig af of ik daar een ticket naar Nederland van kan betalen.

Deel 197: 'Bewijs maar dat ik de enige voor je ben'

De bus naar Heraklion komt pas na vijf kwartier en het is al lang en breed avond als ik eindelijk op het vliegveld ben. Er gaat nog een vliegtuig om 11 uur. Dan vlieg ik via Praag waar ik 5 uur moet wachten. Pas om half 9 morgenochtend ben ik dan op Schiphol. Dit grapje kost me 305 euro, dus ik ben meteen al mijn geld kwijt. Maar ja, een rechtstreekse vlucht kost me minstens het dubbele.

Maandag

Mark is nog op Ibiza, Fleur moet werken en Tom is naar zijn kindervakantieweek, dus er is niemand om me van het vliegveld te halen. Zal ik naar mijn werk gaan? Nee, daar denken ze dat ik een verstuikte voet heb. Ik neem dus ook in Amsterdam maar de bus. En dan ben ik eindelijk thuis. Tot mijn verrassing is het daar brandschoon. Blijkbaar is Tom als een witte tornado tekeer gegaan. Het huis ziet er eigenlijk uit alsof er al dagen niemand meer is geweest. Woont Tom er nog wel? Of zou hij terug zijn bij zijn vrouw? Ik app hem dat ik terug ben en dat ik voor hem ga koken. Hij appt terug dat hij er om zes uur is. Eigenlijk durf ik niet zo goed boodschappen te doen, straks kom ik iemand van mijn werk tegen. Ik haal wel wat.

Ik maak van de gelegenheid gebruik om naar mijn financiële administratie te kijken. Daar is niks mis mee nu de vakantie me bijna niets heeft gekost. Maar ik heb wel een huurverhoging gekregen en als Frank inderdaad een deel van de kosten van het feest op mijn salaris gaat inhouden, heb ik een probleem. Misschien moet ik er nog een baantje bij gaan zoeken? Maar wat dan? In mijn nieuwe functie als agent van BN’ers heb ik straks al heel onregelmatige werktijden.

Misschien moet ik Tom gewoon vragen om bij me in te trekken. Dan ben ik uit de financiële zorgen en blijft mijn huis ook lekker netjes. Als ik me nou gewoon helemaal op hem concentreer en Mark uit mijn hoofd zet? Tom is lief, zorgzaam en een kindervriend. En tja, dat Tom ook nog getrouwd is, is bijzaak. Hij heeft al zo vaak gezegd dat hij mij leuker vindt dan zijn vrouw.

Bekijk ook:

Deel 196: 'Met een ruk trekt hij mijn string kapot'

Uiteindelijk word ik wakker omdat Tom naast me staat. Ik ben in slaap gevallen! En ik heb helemaal niets te eten gehaald. “Hé schoonheid,” zegt hij terwijl hij het haar uit mijn gezicht strijkt. “Zullen we naar het strand rijden? Het is hartstikke lekker weer.” Een uurtje later zijn we in Bloemendaal aan Zee. Ik kijk verlangend naar één van de terrasjes, maar daar eten laat mijn portemonnee niet toe en die van Tom, met zijn magere salarisje als wiskundeleraar, ook niet. Dus we halen een portie kibbeling bij de viskraam die delen.

“Hoe was je vakantie?”

“Heerlijk. En hoe is het bij de kindervakantieweek?”

“Ook leuk.” Tom zwijgt. Zal ik erover beginnen dat ik wil dat hij bijdraagt in de huur en de andere vaste lasten? Tenslotte wonen we toch een soort van samen. “Ik heb de afgelopen dagen bij Linda doorgebracht,” zegt hij dan. “Ze wil me terug en ze wil ook een kind van me. We hebben samen de pil door de wc gespoeld. Het probleem is alleen: ik kan je niet vergeten. En nu ik je weer zie, merk ik weer hoe verliefd ik op je ben." Hij zucht. “Het liefst zou ik je nu vastpakken en over je hele lichaam kussen. Ik ben zo gek op je, Laura.”

Het is rustig om ons heen, maar we zijn zeker niet de enigen. Seks op het strand zit er niet in. Hij kijkt me aan terwijl hij zijn mond naar de mijne beweegt.

“Bewijs het maar,” zei ik.

“Wat bedoel je?”

“Bewijs maar dat je me wil. Dat ik de enige voor je ben. Dat je van Linda gaat scheiden en dat je voor mij gaat.”

Bekijk ook:

Deel 195: ‘Oh die Yurgos, hij is zo lekker’

Hij kust me kort en gaat dan voor me op zijn knieën zitten. “Ben ik dan ook de enige voor jou? Heb je in Griekenland geen avontuurtjes gehad? En die andere getrouwde man, die Mark, betekent die helemaal niets meer voor je?” Ineens krijg ik het benauwd. Ik denk aan het trio dat ik met Yurgos en Fleur heb gehad. En aan de manier waarop Nikos me keihard op mijn hotelkamer nam. Kan ik de rest van mijn leven genoegen nemen met één man? Kan ik die spanning voorgoed missen?

Ineens zie ik het voor me. Dat ik ga trouwen met Tom. Dat we in Hoofddorp of Almere gaan wonen, want in Amsterdam kunnen we nooit iets samen kopen. Dat ik de rest van mijn leven op mijn geld moet passen. Dat ik nooit meer met Mark champagne zal drinken in het Hilton. Dat ik niet meer met Mark naar het buitenland kan. Dat ik in plaats daarvan de rest van mijn leven met een saaie wiskundeleraar zal zijn. Met één of twee kinderen en een hond. Dat is het leven wat ik wens. Een man die voor me gaat. Die van me houdt. Die me zekerheid geeft. Niet een man die altijd zijn eigen gezin op de eerste plaats zet. En die mij alleen maar wil voor de seks. Ik moet Mark dus voorgoed uit mijn hoofd zetten. Maar… wil ik dat wel? Kan ik dat wel? Ik weet het echt niet. Ik kijk naar Toms lieve gezicht. Wat moet ik tegen hem zeggen?!