Grote kans dat jij jezelf hier ook deels in herkent

Dat hij gekscherend de link met een dominee maakte, verbaasde me overigens niet. Als kind werd ik soms al overvallen door bekeringsdrang, maar dat betrof niet de gelovige variant. Mensen helpen hun weg te vinden Ik ben weliswaar gedoopt in een heuse abdij door pater Johannes - mijn vader verbleef daar ooit op advies van zijn moeder om af te kicken van zijn onstuimige vrijgezellentijd - en op latere leeftijd heb ik als katholiek jongetje de eerste communie ondergaan. Het vrome juk van de kerk heb ik in de jaren daarna van mij afgeschud op dringend advies van mijn vrije geest. De diepgewortelde behoefte om mensen die het even moeilijk hebben op te vrolijken of bij te staan, is altijd gebleven. Niet verwonderlijk, omdat één van mijn drijfveren is om mensen te helpen hun weg te vinden in het leven. Dat verklaart waarschijnlijk ook waarom ik het vaderschap zo leuk vindt. Ruimte in mijn hoofd Het afgelopen jaar ontstond meer ruimte in mijn hoofd door het vertrek bij mijn werkgever. Ruimte om bijvoorbeeld na te denken over de vraag wat mij nu nog meer drijft, zakelijk en privé. Ik sta graag in dienst van een ander, met als keerzijde dat ik nauwelijks de moeite nam om eens goed naar mezelf te kijken. Vaak is dat ook één van de belangrijkste oorzaken waarom iemand uiteindelijk in een midlifecrisis belandt. Je zit voor je gevoel al vele jaren in een voortdenderende trein, je gevoel staat on hold en je ratio dicteert haast alles. En als de trein dan een keer stopt op een station ergens ver weg, is de kans groot dat je na het uitstappen op het perron denkt: ‘Waar ben ik in godsnaam beland?’ en in de slipstream voelt: ‘Ik hoor hier helemaal niet te zijn.’ Waardevolle gesprekken De voedingsbodem voor een crisis is dan gelegd, omdat heel veel mensen onrustig en zelfs angstig worden vanwege het feit ze geen rustgevend antwoord kunnen vinden op hun prangende levensvragen, daar zo eenzaam en alleen op het perron. En zonder houvast en zekerheid gaan er velen vroeg of laat wankelen, omdat ze ongemerkt op een spoor zijn beland met een onbekende, onbestendige bestemming. Wat mij persoonlijk erg heeft geholpen bij mijn eigen zoektocht, zijn de mensen die ik benaderde, van wie ik wist dat zij mij de goede vragen konden stellen. Zingevende, missie-gedreven vragen die mij uitdaagden om door mijn muur van belemmeringen heen te breken. Zodat ik, om te beginnen, kon uitvinden waar ik me ophield in de wirwar van sporen. Ik gun iedereen zulke waardevolle gesprekken, omdat het zoveel inzicht geeft in wie je bent, waarvoor je wilt staan in het leven en wat nu eigenlijk jouw persoonlijke missie is. Het klinkt misschien allemaal wat zweverig, maar dat is het zeer zeker niet. We tobben wat af Kijk maar eens om je heen... Hoeveel mensen ken je wel niet die ongelukkig zijn in hun werk, in hun relatie, hun woonomgeving of - als dat ogenschijnlijk wel snor zit - met zichzelf. Grote kans dat jij jezelf hier ook deels in herkent. We piekeren en tobben in ieder geval heel wat af met z’n allen. Veel van dat ongelukkige gevoel wordt veroorzaakt door het simpele feit, dat we onszelf niet goed begrijpen en onvoldoende in contact zijn met onszelf. We snappen ons eigen gedrag vaak niet goed. Dat geldt ook voor de vele keuzes die we maken met ons verstand, maar die diep van binnen eigenlijk niet goed voelen. Daarom heb ik ook altijd grote bewondering voor mensen die het lef hebben het roer helemaal om gooien en gehoor geven aan hun innerlijke verlangens. Herinneringen maak je nu eenmaal niet in je doodskist. Mensen die soms lang daarvoor ergens op zo’n denkbeeldig aftands rangeerterrein zijn beland, vol met onkruid en troosteloosheid, uit het raampje van de trein naar buiten keken en dachten: ‘No way dat ik hier de rest van mijn leven ga slijten.’ Onverwachte vraag ‘Jan Willem, hoe wil jij later eigenlijk herinnerd worden?’, vroeg een voormalig klant laatst aan mij tijdens onze lunchafspraak. Terwijl ik een stuk van mijn tosti aan het verstouwen was, nam ik even de tijd om goed na te denken over het antwoord op deze onverwachte vraag. ‘Als een betekenisvol mens dat een waardevolle impact heeft gehad op levens van anderen die op mijn pad zijn gekomen’, zei ik vol overtuiging. Hij keek me aan, toverde een lach op zijn gezicht en zei: ‘Dat is een mooi streven, Jan Willem, zeker voor een helper zoals jij. Beloof me dan wel, dat jij jezelf niet uit het oog verliest. Daar zijn helpers namelijk een kei in.’ Ik begreep zijn boodschap, knikte instemmend, nam een hap van mijn tosti en realiseerde mij hoe geweldig het is, om zelf ook betekenisvolle mensen om mij heen te hebben.