Volwassenen en hun knuffelbeest: 'We zijn onafscheidelijk'

Terugdenkend aan onze kindertijd hebben we allemaal wel een Beer, Aap, Ieniemienie of Pooh die ons 's nachts gezelschap hield. En oh wee als dat knuffelbeest kwijtraakte. Dan schreeuwden we moord en brand. Dat ook sommige volwassenen absoluut niet zonder hun knuffels kunnen, bewijzen deze 4 vrouwen! Lara (26) en Pollie: “Tot ongeveer twee jaar geleden had ik Beer. Een knuffel die vanaf mijn geboorte onlosmakelijk met mij verbonden is. Beer nam ik als kind mee op vakantie, maar dat zwakte rond mijn 15e af, totdat ik tegen Pollie aan liep. Ik was met mijn ex in de dierentuin en zag in de cadeauwinkel dit kleine, pluizige beest liggen. Ik was meteen verkocht.” “Pollie gaat mee naar mijn werk, waar ik haar in het kluisje leg. Tijdens een supermarktbezoek zit ze in mijn rugtas. Bij een van mijn vaste kroegen ligt ze vaak gewoon op de bar en op mijn stageplek op mijn schoot. De meeste mensen vinden het wel leuk, maar mijn moeder zegt nog weleens: ‘Waarom doe je dat, toch?’ En heel eerlijk gezegd weet ik niet goed waarom ik het doe." "Pollie geeft een veilig gevoel. Het is een soort veiligheidsdekentje en ook echt een vriendinnetje. Ik praat soms tegen haar en als ze op mijn schoot ligt, zit ik haar onbewust weleens te aaien. Toen ik haar nog niet meenam naar mijn werk, knuffelde ik eerst mijn ex en daarna mijn knuffel tot moes als ik thuiskwam. Mijn ex vroeg soms: ‘Wie staat er nou op de eerste plek? Pollie of ik?’ En ik wist het antwoord niet!" "Ik moet er ook écht niet aan denken dat Pollie een keer kwijt zou zijn! Pollie wil ’s nachts nog weleens ‘verstoppertje’ spelen en dan kan ik pas weer rustig in slaap vallen als ik haar heb gevonden. Ze hoort er gewoon bij." Nancy (31) en Rosje en Vlokje “Rosje kreeg ik van mijn oma toen ik 2 of 3 jaar oud was. Ik mocht wat van mijn oma uitzoeken in de speelgoedwinkel en koos voor dit popje waarmee ik kon knuffelen. Mijn oma vroeg nog: ‘Weet je het zeker?’ En dat wist ik. Ik was verkocht. Vlokje kreeg ik toen ik 5 jaar was op de basisschool van Sinterklaas. En nog steeds zijn we onafscheidelijk.” “De knuffels liggen 's avonds bij mij in de buurt. Niet meer in bed, maar wel in een mandje ernaast. Met lange vakanties gaan ze gewoon mee. Het voelt stom om ze thuis te laten. En als ik gestresst ben of niet in slaap kan komen, pak ik ze erbij. Ze bieden een soort troost!” “Mocht er een brand uitbreken, zijn Rosje en Vlokje de eerste spullen die ik zou redden. Ik kan mij dan ook niet voorstellen dat ik ze ooit weg zou doen. Als ze mij zo'n goed gevoel geven, waarom zou ik er dan afscheid van nemen?" Suzanne (28) en Raffie: “Als kind had ik altijd al knuffels, maar Raffie vond ik zo’n 8 jaar geleden in de uitverkoop bij Kruidvat. Inmiddels heb ik een hele ‘Raffie-familie’, want ik heb nog een kleintje aan mijn sleutelbos hangen en eentje zo groot als mijn hand die ik altijd in mijn tas meeneem.” “Ik krijg een veilig gevoel van mijn Raffies. Het komt namelijk weleens voor dat ik een paniekaanval krijg. Door dan iets vertrouwds bij mij te hebben, voel ik mij al snel beter. Wordt het mij te druk in de overvolle trein, houd ik mijn kleine Raffie vast en blijf ik zelf ook rustiger. Niemand ziet het, zo klein is hij.” “De grote heb ik graag bij mij in bed liggen. Zonder hem val ik gewoon heel lastig in slaap. Natuurlijk gaat hij wel af en toe in bad en gebruik ik een nachtje mijn reserveknuffel, de eend, maar dat is toch anders. Het is Raffie niet. Ik maak me dan af en toe ook echt zorgen wat er gebeurt als Raffie kapot is en ik op zoek moet gaan naar een vervanger. Daar denk ik liever nog niet al te veel over na!” Desiree (21) en Dolfsie “Ik ben altijd al gek op knuffels geweest. In mijn kindertijd had ik Maula, een welpje, maar die raakte ik in bed steeds kwijt, omdat hij nogal klein was. Vijf jaar geleden heb ik Dolfsie ‘gekregen’. Een dolfijn die piept wanneer je op zijn neus drukt! Eigenlijk is hij niet van mij, maar ik heb hem mij toegeëigend…” “Dolfsie was van mijn toenmalige vriend, maar toen wij uit elkaar gingen, vroeg ik hem of ik Dolfsie mocht houden. Hij vond dat geen probleem en ik heb de dolfijn nooit meer losgelaten!” “Mijn huidige vriend weet dat mijn knuffel van mijn ex is geweest en moet dat maar gewoon accepteren. Hij heeft er ook geen problemen mee, al plaagt hij mij soms wel door hem ergens in de slaapkamer te verstoppen. Ik ben hem al eens vergeten toen ik bij mijn vader ging slapen, 20 minuten van mijn eigen huis. Mijn vriend is toen speciaal teruggereden om mijn knuffel op te halen.” Praat mee Hoe zit het bij jou? Ligt jouw bed ook bezaaid met knuffelbeesten of heeft eentje een heel speciaal plekje in jouw hart veroverd? Deel je foto!

Volwassenen en hun knuffelbeest: 'We zijn onafscheidelijk'

Bekijk meer van

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

Paragliden over de Mont Blanc: ’Hangend in mijn tuigje wil ik het liefst mijn moeder bellen’

Ernst Jansz (74): ’Doe Maar kan niet meer, nu Henny er niet meer is’

Opvoedtips uit de oude doos getest: ’Maar nu ga ik dood van de honger!’

Janny heeft een maagverlamming: ’Ik kan nooit meer eten en drinken’