Afgelopen maandagochtend heb ik me voor het eerst sinds maanden weer aangemeld op een dating app. Waar players dit vlak voor het weekend doen om nog een gezellige planning binnen te hengelen, besloot ik op een bizar drukke maandagmorgen mijn profielfotootjes te uploaden. Alsof ik niets beter te doen had. De reden? Alle mannen die ik de afgelopen maanden in het echte leven aan mijn haak kreeg, had ik uitgespeeld. De marktplaatsman, de Amsterdamse crimineel, de toyboy van het postkantoor en de Portugese barman. Waar ik ‘echte ontmoetingen’ voorheen idealiseerde, waren mijn real life vangsten het afgelopen half jaar stuk voor stuk koude kermis verhalen. En omdat ik toch wel weer wat aandacht zocht, ben ik nu dus weer te ‘beswipen’ op de app.

Het viel me op dat ik binnen no time weer allerlei bekende koppen zag. Mede-singles die wellicht ook al jaren vissen zonder ooit iets binnen te halen. Zo ook Charlie, een 34-jarige leraar uit Amsterdam Zuidoost. In mijn hoofd ook wel opgeslagen onder het kopje ‘catfish Charlie’. Hij spartelde enkele jaren geleden (toen ik nog een stuk jonger en naïever was) namelijk heel even aan mijn spreekwoordelijke hengeltje, maar onze ontmoeting was beslist niet voor herhaling vatbaar.

Ik ben gecatfished

Tot mijn verbazing zag ik maandag dat Charlie na al die tijd nog exact dezelfde profielfoto’s heeft. Lees: de foto’s van zijn denkbeeldige, aantrekkelijke tweelingbroer. Op die foto’s ziet Charlie eruit als een lange, gespierde knapperd met gemillimeterd haar. In real life was hij een soort Billie Turf. Niks ten nadele van Billie Turf, maar dat was nou net niet waar ik me op had ingesteld. Bovendien had ik niet de ambitie om zijn Bessie te worden. De eerste seconde dat ik hem zag op de avond van onze date, wist ik het al: ‘Ik ben gecatfished’. In het echt was Charlie gedrongen, een kop kleiner dan ik en zijn gemillimeterde coupe was al maanden niet onder handen genomen. Tel daarbij op zijn sullige houding en de oenige manier waarop ‘ie uit zijn ogen keek (schuldbewust dat hij niet op zijn foto’s leek waarschijnlijk) en je snapt waarom ik het op een rennen wilde zetten.

Wat een miskoop

Maar het was al te laat. Hij stond al voor mijn neus, dus wat doe je dan? Ik berustte in mijn lot, heb keurig een muntthee besteld en wat vragen gesteld, maar ook qua persoonlijkheid was Charlie een miskoop. Hij vertelde het ene na het andere slaapverwekkende verhaal en strooide tussendoor met dooddoeners als ‘Het is wat het is’ en ‘Zo is er altijd wel wat’. Dit was zó niet mijn kopje thee. Zo snel als ik kon, dronk ik mijn glas leeg, vroeg de rekening (jazeker, deze first date betaalde ík) en sprong op mijn fiets. Mijn bank en het nieuwe seizoen van Casa de Papel riepen me.

Toch loont het klaarblijkelijk om jarenlang de catfish uit te hangen. Maar hoe dan? Hoezo is dit lucratief? Is het de kick van het chatten met iemand die je normaal gesproken niet durft te benaderen? Is het de uitdaging om iemand zo ver te krijgen dat ie met je afspreekt? Want afgezien van in de romcom Love Hard, pakt dit toch nooit goed uit? Is het de hoop dat vrouwen overstag gaan, omdat ze toch eenmaal al de deur uit zijn en op date zijn? Kat(vis) in het bakkie voor Charlie! Zijn we zo wanhopig dat we aanpappen met een rog terwijl we kwamen voor de karper?

Vooraf videobellen

Ik heb Charlie in elk geval keihard naar links geswiped en denk voortaan wel drie keer na voordat ik mijn favoriete serie opgeef voor zo’n oen. En gelukkig kan ik op deze datingapp vooraf videobellen!