Weg droomdag: ’Ik had al snel de eerste huilende bruid aan de telefoon’

Vijf jaar geleden startte Claimy met haar eigen bedrijf. Het begon met bruiloften in landen als Italië, maar na een kennismaking met Marrakesh gooide ze het roer om. Claimy: „Ik vond Marrakesh zo mooi en kwam zo veel bijzondere plekken tegen, dat ik dacht: hier moet ik wat mee. Meer mensen moeten dit zien. Daarbij kende ik niemand die zich op Marokko richtte voor bruiloften en werkvakanties. Dus ik zag een kans liggen en ik greep hem.” Duizend-en-een-nacht Claimy heeft zich inmiddels helemaal gespecialiseerd in Marokko en organiseert normaal gesproken in totaal zo’n twintig bruiloften en werkvakanties per jaar. „Ik zorg voor Westerse bruiloften met dat duizend-en-een-nacht sfeertje eraan. Het is altijd een bijzonder en uniek proces, want je werkt een lange tijd intensief samen met de bruidsparen – en dan na de bruiloft is het voorbij. Maar ik vind het heel fijn om mensen te helpen en ze ‘verder te brengen’. Met de werkvakanties ben ik later begonnen, maar dat vind ik minstens zo leuk om te doen. Ik organiseer dan een trip, waarbij ik met een groep vrouwelijke ondernemers naar Marokko ga. Hier gaan ze vijf dagen met een business coach echt strategisch aan hun bedrijven werken. Het is een vakantie, maar het is ook een reis voor persoonlijke- en zakelijke groei.” Corona Maar in één klap kon Claimy haar droombaan niet meer uitvoeren. „We hadden in het voorjaar drie definitieve werkvakanties gepland staan en die moesten allemaal verplaatst worden. Dat was een financiële klap, want alles was al betaald en geregeld en dus raakte ik ruim vijftienduizend euro kwijt. Ik had in het begin echt niet gedacht dat het ons zo zou gaan bereiken, maar ik had het fout. Want niet veel later had ik al de eerste huilende bruid aan de telefoon.” „Het verdriet van mijn klanten is zwaar. Ze zijn al maanden bezig met het plannen van hun mooiste droomdag en dat valt zo ineens in het water. Ook komt erbij kijken dat de bruiloften nu grotendeels verplaatst worden naar het najaar. Maar als dat niet gaat lukken, worden ze verschoven naar volgend jaar en dat kan een probleem opleveren. Ik kan dan namelijk bijna geen nieuwe opdrachten aannemen in 2021, omdat ik maar een maximum heb van ongeveer twaalf bruiloften per jaar. Dat zou betekenen dat ik een jaar aan inkomsten heb, waar ik meer dan twee jaar van moet leven.” Financiën Claimy heeft altijd haar werk verspreid en is daar nu heel blij mee, maar zonder De Tijdelijke Overbruggingsregeling Zelfstandig Ondernemers (TOZO) zou zij het waarschijnlijk niet redden. „Dat de inkomsten nu vrijwel nul zijn, betekent niet dat er geen dingen betaald moeten worden. Ik heb wel een kleine buffer, maar op een geven moment zie je je bankrekening alleen maar kleiner worden, terwijl de vaste lasten doorbetaald moeten worden. Toen de paniek begon toe te slaan, heb ik een TOZO-uitkering aangevraagd. Daarnaast ben ik direct op zoek gegaan naar andere opties om geld te verdienen, want een uitkering van duizend euro is niet hetzelfde als wat ik verdien met bruiloften en werkvakanties. Ik zie het echt als een overbrugging, maar het moet niet te lang duren. Ik ben aan de slag gegaan met online ‘werkvakanties’. Daarbij heb ik een tijd terug een boek geschreven en daarvan lopen de inkomsten natuurlijk nog door. Maar ik ben ook bezig met een eventueel nieuw boek. Deze tijd maakt je geforceerd creatief. Het is lastig, maar ik ben heel blij dat ik een dienst lever en dus geen vaste bedrijfskosten heb. Ik verdien geen geld, maar mijn bedrijf kost mij op dit moment ook bijna geen geld omdat ik niets uitvoer.” Optimistisch „Ik ben misschien iets te optimistisch, maar ik hoop dat ik in het najaar wel weer een aantal bruiloften kan doen. Ik mis alleen mijn werk en mijn leven in Marokko enorm. Ik heb daar vrienden en mensen om wie ik geef, die ik allemaal niet meer kan zien. Het is een moeilijke situatie, maar er is niets aan te doen, behalve dankbaar zijn voor de steun van de overheid en het feit dat ik überhaupt een dak boven mijn hoofd heb.”