"Jack en ik gingen eind 2011 uit elkaar. De kinderen waren toen 4 en 2. Het ging gewoon niet meer, ik wilde ons huwelijk samen doen en dat lukte Jack niet. Hij was wat vlak. We gingen goed uit elkaar en probeerden de schade voor de kinderen zoveel mogelijk te beperken.

Niet lekker

"Enkele maanden na onze scheiding werd Jack niet zo lekker. Hij kon de kinderen dat weekend niet hebben, zei hij. Het leverde wat strubbelingen op. Hoezo, niet lekker? Ik was ook wel eens 'niet lekker'?

Dat weekend hoorde ik niets van Jack. Ik belde hem op om te vragen hoe het ging. Hij praatte vreemd, leek dronken. Hij was draaierig, zei hij. En zo misselijk. Dinsdag bezocht hij zijn huisarts en woensdag kwam de diagnose."

Hersentumor

"Jack had een hersentumor en de prognose was slecht. Mogelijk was de tumor ook reden dat hij zo vlak was geweest de laatste tijd. We hadden veel verdriet. Verdriet uit onmacht, maar ook om de kinderen; zij zouden hun vader verliezen.

De tumor werd weggehaald en er volgden chemo en bestraling. Na een aantal weken kreeg Jack opnieuw dezelfde klachten. De tumor was weer aan het groeien. Vanaf dat moment drong het ook echt tot hem door dat hij niet beter zou worden."

Zo eenzaam

"Hij wilde van de kinderen genieten. Samen naar het Dolfinarium. Tijd met elkaar doorbrengen. Artsen stelden een tweede operatie voor. Jack vroeg of hij daarna bij mij kon komen wonen.

Hij was zo eenzaam geweest na zijn eerste operatie. Het voelde dubbel; we zouden dan weer samen in een huis zijn, terwijl we net gescheiden waren. Maar ik gunde hem ook zo zijn tijd met onze kinderen."

Stichting Ambulance Wens

"De tweede operatie verliep slecht. Jack kwam er halfzijdig verlamd en zonder spraakvermogen uit. Hij zou bij mij thuis komen om te sterven. Het werd een bijzondere tijd; op 2 november kwam hij thuis en op 24 januari - een dag na zijn 37ste verjaardag, die we nog groots gevierd hebben - overleed hij.

We hebben als gezin de magische periode van de feestdagen beleefd. Dat was heel intens. We wisten dat alles de laatste keer zou zijn. We bezochten met Stichting Ambulance Wens de Efteling en als het maar even kon, ging ik met Jack in de rolstoel wandelen of de kinderen van school halen of brengen.

Het sneeuwde dat jaar veel, daar genoten we van. Ik heb in die tijd niet gewerkt. Ik werk als verpleegkundige op de afdeling Neonatologie, daar moet ik mijn hoofd volledig bij kunnen houden."

Meubels

"Na zijn overlijden kon ik - na maandenlang aan huis gekluisterd te zijn geweest - ineens weer gaan en staan waar ik wilde. Ik heb met de meubels geschoven in huis; ik zag anders continu dat bed staan waarin Jack lag.

Ik heb het aangepast, zonder alles uit te wissen, want dat wilde ik ook niet. De kinderen hadden afwisselend heel veel verdriet, vooral 's avonds en 's nachts, maar ze konden ook spelen alsof er niets gebeurd was."

Wedstrijd

"In september, acht maanden na het overlijden van Jack, ontmoette ik David op de voetbalverenging van mijn oudste zoon Sem. Ik wist dat hij twee maanden eerder, in juli, zijn vrouw Elles had verloren aan kanker. Terwijl onze oudste kinderen voetbalden, speelden onze jongste twee om ons heen.

Omdat er een wedstrijd in de avond gepland werd, stelde ik voor dat hij met de jongens naar voetbal zou gaan en ik thuis voor de kleintjes zou zorgen. Zo had hij zijn handen vrij."

Kopje soep

"Ik zou zijn zoontje alvast een pyjamaatje aantrekken, zodat David hem daarna meteen op bed kon leggen. Het zat totaal niet in mijn hoofd dat er misschien een liefde uit zou voortkomen. Ik wist vooral wat hij doormaakte, hoe het is om er alleen voor te staan. Ik wilde David helpen.

David kwam voorafgaand aan de wedstrijd een kopje soep bij ons eten. We zaten met z'n zessen aan tafel en dat voelde raar en gezellig tegelijk. Het was fijn om met hem te praten. En de kinderen hadden het naar hun zin. De volgende ochtend stond hij op de stoep om de vergeten luiertas van zijn zoontje op te halen."

Halve dorp

"We dronken koffie en hadden weer een fijn gesprek. We herkenden elkaars verhaal. Er was een wederzijdse klik en dat werd al snel liefde. We schrokken daar allebei enorm van. Dat was niet de intentie van ons contact. Waren we hier wel aan toe?

Het was onze bedoeling om rustig aan te doen, maar dat liep anders. Het halve dorp had het over ons, mensen gunden ons de liefde. Toen we de kinderen vertelden dat we verliefd op elkaar waren, sprongen ze een gat in de lucht."

Vaatwasser

"Ook Davids schoonfamilie reageerde heel positief. Elles had namelijk al eens in een gesprek met haar vader en vriendinnen aangegeven dat ze hoopte dat David en ik elkaar zouden tegenkomen.

Sem zei dat hij het zo fijn voor mij vond dat ik niet meer alleen was. Hij had het gevoel dat hij voor mij moest zorgen. Hij ruimde bijvoorbeeld de vaatwasser in als ik zijn zusje op bed legde, zodat ik ook nog tijd overhield om hem voor te lezen. Zoiets hoeft een vijfjarige niet te doen."

Chocoladeletter

"Met Sinterklaas datzelfde jaar, kocht ik voor alle kinderen een chocoladeletter. Bij de kassa zag ik dat de vier initialen van Sem, Tijs, Emma en Ruben het woord STER vormen. En laten wij Jack en Elles nou 'sterretjes aan de hemel' noemen…

Ik zie dat als een teken: deze liefde is ons gegund. We hebben het vaak over Jack en Elles. We willen ook dat de kinderen zich nooit bezwaard voelen over hen te praten, ze horen er gewoon bij.

Misschien gaat het daarom wel zo goed; omdat we er nooit moeilijk over doen. Het verdriet komt regelmatig omhoog, zeker rond de feestdagen. Hoe leuk je het ook met elkaar hebt; er mist iemand. De kinderen missen een vader en een moeder. Maar onze liefde voor elkaar maakt het draaglijker."

Jij op VROUW.nl

Wil jij ook een mooi (liefdes)verhaal vertellen?

Dan kan dat hier...