Het corona-excuus. Veel mensen of organisaties bedienen zich tot mijn diepe ergernis van ‘het corona-excuus’ om iets niet te hoeven doen, of pas veel later (‘Sorry, ik heb je interviewverzoek twee maanden laten liggen want ja, ik ben niet op kantoor en de telefoon is niet doorgeschakeld. Iedereen is aan het thuiswerken’) of om simpelweg iets af te zeggen.

Plan-C

Oké, nu is deze pandemie ook een lastige tijd en zijn er allemaal beperkingen, maar wat me het meest stoort is dat het corona-excuus wordt ingezet en dat de persoon daarna vindt dat de kous daarmee af is. Taak is doorgekrast, en klaar ben je! De verantwoordelijkheid is afgeschoven. Na het afzeggen wordt geen alternatief verzonnen. Terwijl, verzin een plan-C! Een plan-corona, waarin het ‘nieuwe normaal’ noodgedwongen verwerkt zit.

Want er is nog iets dat me zo stoort aan mensen die de corona-kaart te pas en te onpas trekken: de ‘corona-excuus-mensen’ laten anderen met de rotzooi zitten. Want ondertussen is er dus geen schoolreis (en gaan ouders maar overleggen of zij niet iets kunnen organiseren). Er wordt niet nagedacht om kleuters in groepjes op schoolreis te sturen – met ouders die heus wel meewillen omdat dit extra begeleiders vereist.

Corona-excuus

Het clubje van de vrijgezellendag wordt opgezadeld met hogere kosten per persoon omdat één op het laatste moment de corona-excuus-afslag nam. Door het corona-excuus zit de freelance-journalist (ik in dit geval) met een deadline die dichterbij komt zonder geïnterviewde – en persoonlijk medewerkers van de geïnterviewde in spé, die o zo ijverig thuis zitten te werken, maar helaas, helaas verder wel onbereikbaar zijn.

En worden studenten aan hun lot overgelaten, in hun uppie achter de laptop, met motivatieproblemen en opspelende eenzaamheidsgevoelens tot gevolg. Hun structuur is weggevallen, hun week bestaat uit tamelijk taaie, niet erg interactieve colleges van een poppetje op een scherm. Er zijn heus alternatieven. Laat studenten in groepjes praktijkcolleges volgen in een grote (lege) collegezaal waar normaal gesproken hoorcolleges in worden gegeven.

#ikdoemee

Of geef een hoorcollege voor een deel van de groep offline (die zitten dan coronaproof verspreid door de grote collegezaal op gemarkeerde stoelen), en een deel volgt het geheel online, en bij een volgend college wisselen de groepen om. Er zijn hogescholen en universiteiten die dat doen, en anderen die zich van het corona-excuus bedienen en denken dat online colleges verzorgen wel genoeg is.

#ikdoemee, natuurlijk doe ik mee. Corona is voorlopig here to stay, we hebben geen keuze. Sommige activiteiten of evenementen kunnen onmogelijk doorgaan, wie echt corona-achtige klachten heeft moet gewoon thuisblijven. Maar gebruik corona niet als excuus om ergens vanaf te komen zonder je bezig te houden met de consequenties. Met je afzegging stel je mensen teleur en je benadeelt ze.

Alternatieven

We hebben allemaal de plicht om na te denken over een alternatief. Zo organiseer ik nu noodgedwongen geen debatten met publiek, maar werk ik met een livestream met camera’s. Ik loop niet meer de zaal in met een microfoon in de hand om de stemming in het pubiek te peilen, maar ben online moderator en houd de chat bij. Een debat geheel online: dat is nieuw voor mij, en lastig, en het ging zeker niet meteen goed. En ik verlang ook naar zalen waarin het knettert, met publiek dat zich roert en sprekers die meteen reactie krijgen op wat ze zeggen. Maar je moet toch wát...

We zullen inventief moeten zijn, soms uit onze comfortzone moeten kruipen om tot een plan-C te komen. En vooruit, op een gigantische baaldag mag één keer de corona-excuuskaart getrokken worden om onder dat corona-proof personeelsuitje/saai verjaardagsfeestje/nutteloze vergadering uit te komen. Afgesproken?