Dina-Perla Portnaar (31): 'Wandelen heeft mijn leven gered'

"Voor 2013 was ik een ander mens in alle opzichten. Ik was dertig kilo zwaarder, wist niets van voeding af, ik werkte mezelf over de kop en was mijn grenzen zwaar voorbij. Na zoveel jaar proberen had ik nog steeds geen kinderen, wat ik vreemd vond. Ik werd onderzocht en er werd meteen gedacht dat er meer aan de hand was. Uiteindelijk werd geconstateerd dat ik endometriose had, een diagnose die een op de tien vrouwen krijgt. Ik werd dat jaar geopereerd, waarbij ze onder andere mijn eileiders hebben weggehaald." EIGEN GELUK "Het moment dat ik wakker werd, had ik zo’n ander gevoel in mijn lichaam dan daarvoor. Ik voelde me rustig, had geen pijn meer. Het was een enorme opluchting. Dat was het moment waarop ik voelde dat ik mijn leven moest omgooien voor mijn eigen geluk. Ik ging anders eten, gooide 99 procent van mijn spullen weg en besloot te gaan wandelen." "De eerste keer wandelen was ik echt kilo’s te zwaar. Mijn partner stelde voor om ergens heen te rijden: het werden de Vinkeveense Plassen. Ik weet nog zo goed wat ik aan had: een tijgerlegging en trui. Ik was op dat moment jong en stralend, maar ontevreden met mezelf. Als ik van het Concertgebouw naar de iAmsterdam-letters liep, zo’n 700 meter zal het zijn, was ik al kapot. Het was een complete reality check." "Naast wandelen besloot ik ook te gaan hardlopen en daarom gooide ik mijn eetpatroon om. Dat beter over eten nadenken, rennen en absoluut het vele wandelen had directe gevolgen voor zowel mijn geestelijke als fysieke gesteldheid: de kilo's vlogen eraf , ik sliep goed en ik kreeg het gevoel dat ik weer iemand was, dat ik weer leefde." STAD ERVAREN "Ik merkte het al heel snel: wandelen is het moment waarop ik bij mijn gevoel kom. De periode na mijn operatie was een heftige tijd. De beste tijd van mijn leven, maar ook heel rumoerig omdat ik hele zware IVF-behandelingen kreeg om alsnog kinderen te kunnen krijgen. Tijdens die achtbaan van emoties heb ik constant gewandeld. Dat deed ik in mijn eentje, met muziek op, zodat ik kon mediteren. Wandelen is een moment voor mezelf dat tijd biedt voor reflectie, zodat ik mezelf niet voor de gek kan houden. En ik ervaar de stad tijdens zo'n wandeling ook compleet anders." "Weet je wat het grappige is: ik ben geboren en getogen in Amsterdam, woon al jaren bij het Museumplein. Dit is mijn plein, maar ik ging de stad pas tijdens het wandelen echt beleven. De manier waarop ik Amsterdam leerde kennen was een bizarre gewaarwording. Ik kwam in straatjes en zag dingen gebeuren in de stad die voor mij totaal nieuw waren. Dat vind ik het leuke aan Amsterdam: je weet nooit precies waar je belandt. Je gaat een brug over en een doodnormale straat kan opeens iets heel moois hebben. Pas toen ik ging wandelen, zag ik hoeveel details er te zien zijn.” DWERGKEES "Vorig jaar kocht ik een hondje, een dwergkees. Vanaf mijn zevende wist ik al dat ik zo'n hond wilde hebben, maar ik wilde eerst verder zijn in het leven, voordat ik die verantwoordelijkheid op mij zou nemen. Nu was de tijd eindelijk daar en het is een groots geschenk. Ik had me geen liever beest kunnen wensen en hij is nog mooier dan alle andere honden op de plaatjes die ik ooit verzamelde bij elkaar. We wandelen nu met zijn tweetjes en hij trekt enorm veel bekijks. Wandelen met hem is dan ook weer een compleet nieuwe ervaring." "Ik heb het wandelen sinds vorig jaar november een beetje laten versloeberen. Ook met eten ben ik tijdelijk weer lichtelijk onderuitgegaan. Nu wil - en moet ik in verband met de endometriose - weer terug naar hoe ik was. Mijn verhaal op deze manier aan jullie vertellen, is voor mij een stok achter de deur." "Voor mijn operatie wandelde ik weinig. Ik vond het wel fijn, maar het had geen prioriteit. Ik had een druk leven, wandelde hoogstens naar de tram of naar de supermarkt, maar altijd met een doel. Nu is het doel om – net als vlak na mijn operatie – gewoon te wandelen." Pure liefde "Dat wandelen zo belangrijk voor mij zou worden, had ik nooit kunnen denken. Ik heb zelfs een loopband aangeschaft, zodat ik als het winter wordt nog steeds ten alle tijden kan lopen. Er zijn een paar dingen in mijn leven die zo goed voor mij zijn dat ik ze echt niet wil - en moet - opgeven. Wandelen is daar een van. Ik kan het doen, hoe oud ik ook ben. Dit hoort bij mij en heeft mijn leven gered. Wandelen geeft mij het gevoel van pure liefde en verbondenheid. En dat gevoel wil ik absoluut nooit verliezen.”