Dag 25: Een beetje Hoop in bange dagen

„Wat kan ik na 25 dagen nog net geen eenzame opsluiting (want ik heb dan tenminste nog een man en twee kinderen in huis) hier nog melden? Dat de afwasmachinetabletten op zijn? Dat ik meedoe aan de ‘plaats-iedere-dag-een-foto-van-je-hond-challenge’ op Facebook? Dat mijn man een bureaustoel heeft geregeld, omdat ik last krijg van mijn rug door het werken aan de keukentafel? Dat ik ervan baal dat er nou nooit eens een setje is dat nog lang en gelukkig samen door het leven gaat in het programma Dinner Date (TLC), maar dat ik vol bewondering ben voor al die mensen die voor honderden dollars aan gratis boodschappen ritselen door bonnen uit te knippen (Extreme Couponing), omdat ik daar, zelfs nu ik niks beters te doen heb, geen zin in zou hebben? Positief nieuws Of dat wat mij betreft Unorthodox (Netflix) een aanrader is, maar dat ik wel even heb opgezocht op Google wat voor haar de hoofdrolspeelster in het echt heeft? Dat ik een leuk pakketje heb gekregen van een pr-bureau met daarin twee flessen sterke drank en een biertje dat Hoop heet? (Daarmee kom ik de paasdagen wel door.) Dat ik de hele dag op nieuwssites klik in de hoop op positieve berichten? (’Schat hoeveel mensen zijn er gisteren ook alweer opgenomen op de intensive care en zijn dat er meer of minder dan vandaag?’) Of vind je het boeiender dat onze kat Freddie na een paar dagen de hort op te zijn geweest, moe maar voldaan weer is teruggekeerd naar zijn mandje? (Wat precies heeft hij niet begrepen van dat ‘Blijf thuis’ van de premier?) Of dat het me verbaast dat de paaseieren al in de aanbieding zijn bij de supermarkt, want het moet nog Pasen worden? Aan de andere kant: als iedereen net zo in de stemming is als ik, wordt het toch niks met die paasdagen. Wat kan ik nog meer vertellen? De trui voor mijn dochter is bijna af, maar ik heb alweer garen voor een nieuwe binnen. Na deze periode eindig ik met een stapel stola’s, sjaals en truien waarmee ik mijn eigen winkel kan beginnen. Ik heb net gezwaaid naar de overbuurman en mijn andere buurman heeft ervoor gezorgd dat het motortje van onze varende badkuip weer start. Van mijn kinderen kreeg ik een mooie bos bloemen, omdat ik nog steeds leef ondanks die lullige diagnose in augustus en mijn jongste zoon had de hele huiskamer voor me opgeruimd. Ik ben er klaar mee Goed, conclusie? Ik ben klaar met die quarantaine. En wat ga ik er dan aan doen? Helemaal niks. Want er is niks aan te doen. Ik denk dat dit de belangrijkste levensles is die ik in het afgelopen half jaar heb geleerd: er zijn dingen waar ik niks aan kan doen. Een diagnose kanker kan ik niet eigenhandig ombuigen in een: ‘Joh, valt wel mee, gaat vanzelf weer over’-griepje. Het maakt niet uit of ik op mijn kop ga staan en het Wilhelmus door mijn neusgaten fluit, de kanker gaat er niet van weg. En aan het coronavirus kan ik ook geen donder doen. Het negeren, helpt niet, bagatelliseren heeft geen zin, boos of verdrietig worden, helpt ook al geen moer. Schelden niet, vleien niet, slijmen niet. Het enige wat nog enigszins zin heeft, is het er beste van maken. Dus daar ga ik dan maar voor. Ik ga die paasstol aansnijden die ik net heb gebakken (recept vindt u morgen op deze site). En dat biertje opentrekken. Een beetje Hoop kan ik wel gebruiken. Jij ook toch? Elke dag is er een. Maar om dit dagboek niet al te saai te maken, ga ik vanaf nu wel af en toe een dagje overslaan. Maandag heb ik vast wel weer iets te melden.”