Kelly Weekers: Dat John en ik twintig jaar schelen is geen issue

„Kom maar door naar boven, hoor,” roept Kelly Weekers met een licht accent dat haar Limburgse jeugd verraadt. De ruimte in haar kantoorpand in Laren is licht, er staat een lange houten tafel in de vergaderruimte en er huppelt een enthousiast hondje, genaamd Binkie, rond. In een van de andere kamers staat een elektrische piano. Kelly vertelt dat ze het pand deelt met haar lief John Ewbank (51). Even later zitten we met een dampende kop thee tegenover elkaar. Ze groeide op in Weert en ik kom erachter dat ik daar met haar ouders op school zat. Dat Kelly een paar dagen geleden nog geveld was door griep en zich nog steeds niet helemaal lekker voelt, is niet te zien. Ze straalt en haar ogen lachen mee als ze vertelt hoe blij ze is dat John en zij eind juni een tweede kind verwachten. Hoe raakte een Limburg meisje in ’t Gooi verzeild? „Ik ben voor de liefde naar Laren gekomen, acht jaar geleden. Ik was al vanaf mijn zeventiende uit huis en toen ik John leerde kennen, deed ik mijn master klinische en gezondheidspsychologie in Utrecht. We vonden het een beetje onzinnig als ik een kwartier bij hem vandaan een ander huis zou huren, dus trok ik bij hem in. Dat Limburgse meisje uit Weert ligt dus al een heel tijdje achter me. Ik had een heerlijke jeugd; heel simpel, met hardwerkende ondernemende ouders en veel familie met boerenbedrijven. Ik was altijd buiten en tussen de beesten. Ik denk dat het ook daardoor komt dat ik nu met John een semi-boerderijtje heb met schapen en een hond. Ik wil dat mijn kinderen datzelfde buitenleven kunnen hebben, maar dan in de Randstad.” Wist je toen je afstudeerde al welke richting je op wilde? „Naast mijn studie werkte ik als model, maar ik wist zeker dat ik daar niet in door wilde. Die twee dingen, modellenwerk en psychologie, staan wat mij betreft ook haaks op elkaar. Ik vond het modellenwerk prettig omdat het beter verdiende dan een krantenwijk, maar ik vond het ook een heftige wereld en wilde veel liever iets met mijn studie doen. Hoe dat eruit moest zien wist ik toen nog niet zo goed, dus begon ik met het meedraaien in een grote praktijk. Ik behandelde patiënten met stressgerelateerde problemen en diagnoses als bijvoorbeeld angststoornissen, depressie en burn-out. Maar die mensen zaten allemaal diep in de put en het frustreerde me dat ik ze maar tot een bepaalde hoogte kon helpen. Ze werden door de huisarts doorverwezen en ik mocht ze dan weer naar een gezonde baseline trekken. Dan was het voor mij klaar. Er was geen ruimte om nog iets meer voor zo’n cliënt te doen. Maar het leven mag toch wel wat meer dan een baseline zijn? Ik vind dat iemand zich geweldig zou mogen voelen in plaats van alleen maar ’zo-zo’. Maar dat is dus het nadeel als het gaat om verzekerde zorg. Daar is weinig ruimte voor. Zodoende ben ik dus zelf als ondernemerscoach aan de slag gegaan. Mijn boeken zijn vanuit die onderneming ontstaan.” Je bent moeder van Scottie (3) en nu zwanger van de tweede. Blijf je werken? „Ik wist al heel jong dat ik moeder wilde worden en wil er dus ook voor mijn kinderen zijn. Maar ik blijf wel werken. Dus ik plan de tijd met mijn gezin of met mijn dochter zorgvuldig in. Scottie gaat op vaste dagen naar het ochtendschooltje en ook de oma’s hebben vaste dagen waarop ze oppassen. Ik probeer maximaal vier dagen per week te werken en klap ’s avonds, in plaats van een filmpje te kijken, net zo lief mijn laptop open om nog iets af te maken. John heeft ook een vrij beroep en kan altijd inspringen. Ik wil ook niet vijf volle dagen per week aan het werk zijn. Toen ik zwanger was, hadden John en ik al afgesproken dat hij geen vaste papadag zou hebben. We proberen gewoon zoveel mogelijk in het weekend samen te zijn en nemen alles zoals het komt.” Je bent vrij jong moeder geworden. Kreeg je commentaar uit je omgeving? „Nee hoor. Het verbaasde de mensen die mij kennen totaal niet. Ik was op mijn zeventiende al volledig zelfstandig en sommige vrienden vinden me zelfs een oud wijf voor mijn leeftijd, haha! Ik was ook al vier jaar met John toen we Scottie kregen, dus voor mij voelde het helemaal niet als té jong. Het is toch best apart dat mensen het raar vinden dat je rond je 26e zwanger bent. Er kunnen zo veel complicaties ontstaan als je laat aan kinderen begint. Ik merk nu al dat de tweede zwangerschap me op mijn dertigste zwaarder valt. Die paar jaar maken dus al een verschil.” En andere mensen vinden waarschijnlijk ook iets van het leeftijdsverschil van twintig jaar tussen jou en John? „Ach ja, ook weer iets waar ik zelf nooit mee bezig ben. Ik las recent in VROUW toevallig dat stuk over die Belgische kookboekenschrijfster Pascale Naessens en haar veel oudere man Paul Jambers. Dat vond ik zo leuk, want ondanks dat zij nu vijftig is en hij ruim zeventig, lijken ze zo’n goede match. En zo voelt dat voor ons ook. Als je ons naast elkaar zet, ben ik misschien wel de meest volwassene van ons twee! En hoe ik dat over twintig jaar zie? Wie dan leeft, wie dan zorgt. Kijk naar André van Duin, helaas heeft hij al twee keer zijn veel jongere partner verloren. Je kunt er toch niets van zeggen hoe het loopt. De afgelopen acht jaar heeft het leeftijdsverschil tussen John en mij totaal niet meegespeeld en ik kan me niet voorstellen dat het dat de komende jaren wel zal doen. Misschien gaat het op echt hoge leeftijd een rol spelen, maar om daardoor een andere keuze in de liefde te maken, vind ik super oppervlakkig. Het is altijd de buitenwereld die het over ’zijn jongere vriendin’ heeft. Voor ons is het geen issue.” Wie veranderde jouw leven? „Niemand. Dat deed ik zelf. Heel veel van wat ik nu heb, zette ik zelf neer. Ik hou ervan om de regie over mijn leven te pakken en verwacht ook nooit dat anderen iets voor me regelen. Het klinkt misschien cliché, maar je kunt het eigenlijk ook alleen maar zelf. Dat zeg ik ook tijdens mijn trainingen tegen ondernemers. Je moet niet van een ander verwachten dat die je leven verandert. We hebben al het voorrecht dat we hier wonen en niet in een lemen hut, of dat we moeten vechten voor ons eten. Wij hebben in Nederland zo veel kansen. Maar die moet je wel aanpakken en je schouders eronder zetten. En dan komen ook de mensen op je pad die je naast je wilt hebben. Ik hoor weleens: ’Ja, jij hebt het makkelijk met een rijke man als John.’ Maar dat is onzin. Hoe denk je dat wij bij elkaar kwamen? Hij kwam op mijn pad omdat ik al een bepaald leven leidde. Ik had mijn bachelor aan de universiteit al gehaald, was bezig met mijn master en was al Miss Nederland. Dat anderen denken dat een vrouw een man nodig heeft om te bereiken wat ze wil, is toch absurd? Je kunt zo veel zelf creëren.” Wat is jouw geheime talent? „Dat heb ik niet, haha! Ik heb zelfs geen hobby’s. Ik denk dat er mensen zijn met veel meer talent dan ik, maar ik ben wel goed in hard werken. Ik denk dat je door het compenseren van je gebrek aan talent met keihard knokken voor wat je wilt bereiken, heel ver komt. Als je het aan John zou vragen, zegt hij waarschijnlijk dat ik een talent voor schrijven heb. Dat ik er goed in ben om op mijn eigen manier en in mijn eigen woorden mensen te raken. Hij doet dat met de liedjes die hij schrijft en ik met mijn boeken. Nu ik er even over heb nagedacht, denk ik dat iemand raken inderdaad wel een talent is.” Wat is jouw meest waardevolle bezit? „Mijn gezin! Voor duizend procent. Als de hut zou afbranden, neem ik alleen John, Scottie en de hond mee. Die staan voor mij op nummer 1 en ik zou ze nooit meer willen missen. Ik kijk ook uit naar de komst van onze baby. Ondanks dat ik het eerste jaar met Scottie best pittig vond. Ik ben misschien niet een echte baby-moeder. De gebroken nachten, het voeden, hormonen, het herstellen na de bevalling... Ik moest er wel aan wennen, hoor. Toen ik John leerde kennen, was Day (zijn dochter uit een eerder huwelijk, red.) al zes jaar, dus dat heel jonge kende ik nog niet. Alles overviel me toen mijn dochter net was geboren; nu weet ik wat er komen gaat en dat de dingen die niet zo leuk zijn, ook weer overgaan. Ik verheug me nu dus enorm op de komst van onze tweede.” Ben jij de hele dag blij? „Nee, natuurlijk niet! Het leven is regelmatig onrechtvaardig. Een vriend van me overleed bijvoorbeeld nadat hij was aangereden door een dronken automobilist. Dat was botte pech en voor mij het toppunt van onrechtvaardigheid. Je wordt door het leven een bepaalde kant opgeduwd en dat is gewoon niet altijd eerlijk. Maar de hele dag verdrietig zijn, brengt hem niet terug. Het is menselijk om je zo te voelen, maar ik wil daar niet in blijven hangen. En zo is mijn boek ontstaan; ik schreef op wat ik leerde tijdens mijn studie, in combinatie met hoe ik het zelf toepaste op mijn eigen leven. Omdat op die manier denken voor mij zo goed werkte, wilde ik het delen.” Neem je die denkwijze mee in de opvoeding? „Ik denk dat ik mijn kinderen het grootste geschenk geef door ze zelfliefde en daarmee zelfvertrouwen bij te brengen. Met een basiszelfvertrouwen wordt het leven zoveel makkelijker voor ze. Daar vloeien negen van de tien mooie dingen uit voort. Als je echt het beste met jezelf voorhebt, dan weet jij als geen ander wat je wel en niet nodig hebt. Dus ik ben niet de hele dag happy, maar ben me wel dagelijks bewust van alle gelukkige momenten die ik heb. Je hoeft niet na te streven dat je honderd procent van de tijd gelukkig bent. Dat kan niet. Iedereen heeft verdriet of stress, en huilen of boos zijn lucht op. Maar het is belangrijk hoe lang je daarin blijft hangen. Na drie dagen aaneengesloten huilen of stressen is het wel weer genoeg geweest, toch? Dan moet je op zoek naar een manier om er anders mee om te gaan. De situatie verandert niet, maar wél hoe jij ermee omgaat. En dat maakt je gelukkiger.” Dit verhaal komt uit VROUW Magazine en als premium-lid kun je dit verhaal nu ook online lezen.