Sociaal psycholoog ontkracht: ’Zo slecht is gamen niet’

„Voor mij ging er een wereld open tijdens het schrijven van dit boek”, vertelt Deirdre. „Als moeder van drie gamende kinderen, waarvan Tygo het meest achter het scherm te vinden is, begon ik kritisch aan mijn onderzoek. Zijn gamegedrag bezorgde mij, en daarmee het gezin, soms veel stress. Als hij een half uurtje op de PlayStation zat, werd ik al onrustig: ik had een aversie tegen schermen en al dat schieten, lawaai en geweld kon nooit goed voor hem zijn, dacht ik.” Andere kant Al gauw nadat Deirdre via haar uitgeverij in contact kwam met voormalig professioneel gamer Koen Schobbers, met wie ze het boek geschreven heeft, kwam er ruimte voor nuance. „Ik was verrast dat Koen zo’n sportief, communicatief vaardig en fris type is. Heel anders dan het clichébeeld dat ik altijd had van een gamer: een slonzige, te dikke nietsnut. Koen leerde mij al snel de andere kant van de gamewereld kennen, die vol bleek te zitten met vriendelijke, toegankelijke mensen die juist de positieve kanten van het gamen voor zich lieten werken.” Geen blijvend effect Ze ontdekte dat de negatieve gevolgen veel minder groot bleken dan ze dacht. „Het is nooit aangetoond dat kinderen bovengemiddeld agressieve gedachten en gedragingen krijgen door schietgames”, zegt Deirdre. „Natuurlijk kan je kind na een game tijdelijk wat gefrustreerd(er) zijn, zoals een tennisser ook zijn racket tegen de grond smijt als hij verliest, maar voor een blijvend effect op het karakter hoef je niet te vrezen. Bovendien heeft wetenschappelijk onderzoek aangetoond dat gamen zelfs een positief effect kan hebben op onder andere het probleemoplossend vermogen, de samenwerkingscapaciteiten, communicatie, hand-oogcoördinatie en het ruimtelijk inzicht van je kind.” Schermtijd „Natuurlijk blijft het belangrijk om de schermtijd van je kind in de gaten te houden,” vervolgt Deirdre, „maar dit inzicht heeft er bij mij wél toe geleid dat ik er ontspannener in sta. Ik bewaak de schermtijd van mijn zoon tegenwoordig veel meer vanuit de losse pols. Waarbij huiswerk natuurlijk wel prioriteit blijft hebben, zeker als hij later die dag nog voetbaltraining heeft. Minder strakke tijdsschema’s, maar meer aansporingen in de trant van: ’Je mag je level nog afmaken en dan vind ik het wel welletjes’. Doordat ik er minder gestrest over doe, kunnen we ook betere afspraken maken over wanneer hij stopt.” Ze ziet nu ook in waaróm haar zoon er zo’n lol in heeft. „Kijk maar eens goed naar je eigen kinderen als ze met hun console in de hand zitten: ze zijn eigenlijk heel actief bezig, communiceren – zeker tijdens online games – continu met anderen, zijn vrolijk en maken plezier. Eigenlijk stom dat ik dat al die tijd heb gemist.” Benaderen „Door Tygo steeds op een strenge en dus negatieve manier te benaderen, wees ik hem eigenlijk af en gingen de hakken bij hem uit impuls al direct in het zand. Als hij een doelpunt maakte op het voetbalveld stond ik te juichen, maar als hij trots vertelde dat hij een level hoger was gekomen, haastte ik me te zeggen dat dat een mooi moment was om de PlayStation weer uit te doen. Het is veel beter om als ouder interesse te tonen. Dan worden afspraken meer een één-tweetje, in plaats van dat je die eeuwige politiepet weer moet opzetten.” Tot slot raadt Deirdre aan om je kind vooral goed in de gaten te blijven houden, om te monitoren of er geen andere belangrijke zaken komen te lijden onder gamegedrag. „Het is heus niet zo dat je kind altijd tienen moet halen, maar als hij/zij altijd achten haalt en ineens met zesjes thuiskomt, dan is dat een signaal”, zegt ze. „Focus niet op het gamen, maar kijk naar het geheel. ’Zo erg is het toch allemaal niet, het is toch een leuke, sociale jongen die het niet slecht doet op school?’, zei mijn man altijd. Nu zie ik in dat hij daar gelijk in had. Als je kind voldoende beweegt, prestaties op school constant zijn en hij of zij ook nog genoeg met vriendjes buiten het scherm afspreekt, is er niets mis met een paar uurtjes gamen.”