Danielle had last van eetbuien: Ik deed alsof ik heel weinig at

"Het begon toen ik een jaar of 14, 15 was. Ik was onzeker over mijn uiterlijk, maar dat had de buitenwereld niet door. Van nature heel slank, met blond lang haar en een symmetrisch gezicht, leek het ook nergens voor nodig dat ik zo onzeker was." Veel sporten en lijnen "Mensen gaven me veel complimenten over mijn uiterlijk, en juist dáár ging het mis. Ik was heel bang dat ze dat 'perfecte' beeld van me zouden verliezen, en werd steeds afhankelijker van alle lof." "Daardoor was ik de hele dag door bezig met mijn lichaam en hoe ik eruitzag. De focus lag áltijd op wat ik at. Dat resulteerde in veel sporten en lijnen: ik leefde volgens een strak regime, en dat was maar lastig vol te houden. Dus sloeg na twee maanden het eten van kiwi’s en crackers door naar flinke eetbuien, om vervolgens weer te beginnen met lijnen. En zo ging het maar door." Schommelingen in gewicht "Voor de buitenwereld viel het nauwelijks op: een marge van 5-6 kilo is nog wel weg te werken met kleding, en in de puberteit zijn schommelingen in gewicht sowieso niet heel raar. Maar zelf werd ik er doodmoe van." "Niet alleen de kilo’s, maar ook het strenge lijnen en de eetbuien kon ik goed verbergen. Ik werd steeds slimmer in het stiekem doen. Zo at ik vooral ’s avonds, wanneer niemand het zag, en wist ik verpakkingen altijd te laten verdwijnen. In het uitwissen van eetsporen was ik heel goed geworden." Een keerpunt "Toch kwam er op een gegeven moment een keerpunt. Toen ik net 20 was kon ik mijn rare eetgedrag niet meer verbergen. Een goede vriendin had door dat er iets niet klopte. Op feestjes was ik altijd gefixeerd op hoeveel ik van de borrel zou eten, en hield ik in de gaten hoeveel andere meisjes aten, om erachter te komen wat 'normaal' was." "Vervolgens at ik dan zelf minder, want ik deed altijd alsof ik heel weinig at. Mijn vriendin vroeg of er niet meer aan de hand was. Ik heb toen alles toegegeven. Het voelde echt alsof ik uit de kast kwam. Ook heb ik mijn ouders verteld dat ik een probleem had. Heel confronterend, alsof ik op de biechtstoel ging zitten." Psycholoog "Mijn ouders schrokken, maar er vielen ook dingenop hun plaats. Waarom ik bijvoorbeeld altijd bezig was met wat voor eten er in huis was, en waarom ik dagelijks op de weegschaal stond." "Om weer een normaal eetpatroon te krijgen ben ik naar een maatschappelijk werker gegaan. Maar er was zo weinig over eetbuien bekend dat zij mij niet kon helpen. Ik ging op zoek naar een psycholoog, maar ik merkte al snel dat ik geen 'cliënt' wilde zijn." Niet in een hokje "Ik vond daar ook niet wat ik zocht, omdat ik niet onder de categorie 'eetstoornis' viel. Ik had immers geen anorexia, boulimia of binge-eating stoornis, hoewel ik me in sommige symptomen wel herkende. Ik begreep wel dat ik niet in dat hokje paste, maar mijn probleem werd er niet minder om. Daarom ben ik vervolgens zelf in het thema eetbuien en lichaamsbeeld gedoken." Zelfstudie "Dus heb ik er zelf een studie van gemaakt. Ik moest leren om mijn lichaam te accepteren en niet te manipuleren. Met al mijn vergaarde kennis heb ik zelf een bedrijf opgezet en ben ik vrouwen gaan helpen die doormaken wat ik ook jarenlang had doorgemaakt." "Het taboe op eetbuien is nog steeds enorm. Veel mensen associëren het met gulzigheid, zwakte en een gebrek aan discipline. Ik denk dat er daarom veel schaamte op rust." De schaamte moet eraf "Hoog tijd om het taboe te doorbreken dus. En dat begint volgens mij door er meer over te praten. De schaamte moet van het woord 'eetbui' af. Dat eetbuien een gevolg zijn van lijnen wordt vaak niet gedacht, terwijl iedereen die last heeft van eetbuien ooit is begonnen met lijnen." "Maar ook op maatschappelijk niveau moet er wat worden veranderd. Als we niet continu het idee hebben dat we moeten werken aan ons lichaam en gewicht zouden vrouwen veel gelukkig zijn!" Jouw taboe op VROUW.nl Leef jij met een taboe en wil je dat samen met VROUW-journaliste Lisette doorbreken? Dan kan dat hier!