Suzanne en Monique: We lijden, net als alle andere artiesten

Jullie zijn heel hecht... Zien jullie elkaar wel in deze coronatijd? Monique: „Ja, we wonen ieder aan een andere kant van het Vondelpark. Af en toe gaan we ook naar onze ouders toe, op afstand natuurlijk.” Suzanne: „Ik ben mantelzorger voor mijn ouders; mijn vader is heel hulpbehoevend. In de beginperiode ben ik zelf flink ziek geweest - mijn vrouw, dochter en ik hadden alle drie coronaklachten - en ik vond het heel moeilijk dat ik niet naar mijn ouders kon. Toen ik vijf dagen klachtenvrij was, heb ik het RIVM gebeld en om advies gevraagd. Gelukkig mocht ik ze weer opzoeken.” Monique: „Het voordeel van deze periode is dat ik lekker bezig kan zijn met muziek. Ik kan uitgebreid de tijd nemen om nieuwe nummers te maken en wil zeker binnenkort nog een solo-single uitbrengen.” Suzanne: „Wij hebben ook heel veel annuleringen gehad, dus dat is desastreus. We lijden, net als alle andere artiesten. Als zzp’ers zijn we wel een beetje geholpen met de uitkering die je kon aanvragen, maar die dekt niet de maandelijkse lasten dus dat is lastig. We hopen dat we in september gewoon met de tour kunnen starten. We willen allebei positief blijven en ervan uitgaan dat we dan in de zalen kunnen spelen.” Kun je van een comeback van Loïs Lane spreken? Suzanne: „Eigenlijk zijn we nooit weggeweest. Als je een tijdje geen single hebt uitgebracht en niet op de radio en televisie te zien bent, denken mensen: ’O, die bestaan niet meer.’ Maar we zijn al die jaren blijven zingen, alleen wat meer in de luwte. We kunnen nog steeds ons brood verdienen met wat we het liefste doen: optreden.” Monique: „Dit jaar bestaan we 35 jaar en dat gaan we vieren met een remake van It’s the first time en een clubtour. Het wordt een bijzondere avond met onze herkenbare songs.” Wat is jullie geheim? Monique: „Ik denk dat we, doordat we zusjes zijn, allebei een duidelijke rol binnen Loïs Lane hebben: Suus doet meer het entertainment en zorgt voor het visuele plaatje, en ik houd me meer met het zingen en de muziek bezig. Die verdeling is altijd heel goed geweest. We zijn heel verschillend. Mensen die ons niet kennen, zeggen weleens: ’Huh, zijn jullie zussen?’ Maar als we op het podium staan, zijn we een Siamese tweeling. Dan stralen we eenheid uit en zijn we als één geluid.’ Monique, jij zei laatst in een interview: ’Ik kon nou eenmaal nooit zo goed zingen als dat ik mooi ben.’ Hebben jullie daar last van gehad? Monique: „Ik ben er niet bitter over, maar mensen dachten in het begin wel dat de band niet uit een passie voor muziek was geboren, maar vanwege ons uiterlijk.” Suzanne: „Een soort Milli Vanilli, die alleen maar playbackten.” Monique: „Ze wisten niet dat ik al jarenlang in een oefenruimte in de kelder met muziek bezig was. Ik vond dat vroeger wel moeilijk want ik was heel ambitieus, wilde écht goed worden. Maar mensen hadden het vooral over hoe we eruitzagen. Nu kan het me niet meer schelen wat ze van me denken, maar destijds was ik daar gevoeliger voor. Suzanne en ik waren jong en kwetsbaar, en moesten ons altijd maar verdedigen. We dachten: ’Mogen we er niet leuk uitzien? Moeten we een lelijke spijkerbroek aantrekken om geloofwaardig te zijn?’” Jullie zien er nog steeds fantastisch uit. Moet je daar hard voor werken of is dat een kwestie van goede genen? Suzanne: „Ga er maar vanuit dat we geluk hebben gehad met onze genen. Onze moeder heeft nog geen rimpel op haar gezicht, zij heeft die prachtige Indische huid. En onze vader heeft Bohemen-bloed, wij zijn dus bohemiens; daar ben ik wel trots op. Los daarvan beweeg ik heel veel. Ik geloof dat ik ADHD heb want ik zit nooit stil, en ik denk dat ik daardoor slank en fit blijf.” Monique: „Ik ga normaal gesproken naar de sportschool om een beetje fit te blijven. Wel is het belangrijk dat je op deze leeftijd niet de hele tijd bezig bent met afvallen. Ik zou best iets minder willen wegen, maar m’n lijf moet wel in verhouding blijven. Ik wil niet zo’n mager scharminkel worden met een te groot hoofd.” Ging het altijd goed met twee zussen in één band? Suzanne: „Ja. We konden heel goed ruzie maken, maar dat was binnen vijf minuten weer voorbij. Echt van die zussenruzies, over dingen die ik niet eens kan benoemen. De jongens in de band schrokken er weleens van en dachten dan: ’Dit is het einde van Loïs Lane.’ Mo en ik zijn allebei pittig, dat hebben we van huis uit meegekregen; onze ouders zijn dat ook. We konden elkaar flink de waarheid zeggen. Maar vijf minuten later dronken we dan weer een tequila samen en knuffelden we elkaar. De rest van de band dacht dan: ’Hè, wat is dit nou?!’” Monique: „Het waren inderdaad onnozele dingetjes. Het is ook lekker om iemand te hebben met wie je even uit je dak kunt gaan, terwijl je weet dat de wereld dan niet vergaat. Er zijn heel veel zussen die niet zo goed met elkaar omgaan als wij.” Suzanne: „We hebben ongelooflijk mazzel dat het zo klikt; we hebben altijd zo veel van elkaar gehouden. We schelen bijna drie jaar, en dat is veel als je 9 en 12 of 12 en 15 bent. Maar als je ouder wordt, maakt dat leeftijdsverschil niets meer uit. Als kinderen konden we al lekker bekvechten en zaten we elkaar behoorlijk op de huid. Maar als iemand zich tegen Mo of mij keerde, waren we ineens één blok. Dat is altijd zo geweest.” Bands in de jaren tachtig en negentig stonden bekend om de seks, drugs & rock ’n roll. Hoe was dat bij jullie? Suzanne: „Seks, drugs & rock ’n roll, dat waren Mo en ik wel. Wij waren trouwens de enige twee in de band die wild waren; de jongens waren allemaal heel keurig. We hebben nooit onder stoelen of banken gestoken dat we van een drankje houden. We dronken altijd tequila; niemand dronk dat in die tijd nog puur. Het was echt een ritueel: vlak voor het optreden namen we er eentje met de band en dan gingen we, huppakee, het podium op. Qua seks viel het trouwens mee. We waren blij met onze vaste partner en onze wilde nachten bestonden vooral uit feesten met vrienden.” Wat is het meest bijzondere wat jullie hebben meegemaakt? Suzanne: „Ons optreden met René Klijn bij Paul de Leeuw tijdens zijn uitzending over aids (november 1992, red). Niemand wilde in die tijd met hem optreden. Mensen waren, net als nu voor corona, heel bang voor het virus en wisten nog niet hoe je het kreeg. Wij kenden René als zanger en van het uitgaanscircuit, en hij was fan van ons. We zongen My Best Friend voor hem. Ik weet nog dat Nederland op dat moment écht trilde; hij was de eerste die aids een gezicht gaf. Via onze platenmaatschappij hebben we zijn cd en single Mr. Blue uitgebracht, want dat was een grote wens van hem. Die plaat heeft enorm goed verkocht en dat geld ging naar het René Klijn-fonds voor aidsbestrijding. Dat heeft veel impact op ons gehad.” Monique: „Onze Nude-tour met Prince was ook heel bijzonder. Hij zat altijd met ons op de hotelkamer. Dan gingen we shows kijken, want Prince was een perfectionist van de bovenste plank: piano spelen en praten over het leven. Heel fijn was dat.” Suzanne: „De jaren erna kwam hij altijd even bij ons in Amsterdam langs als hij aan het touren was. De laatste keer was toen hij in 2013 optrad in Paradiso. Hij zag Mo en mij in het publiek staan, liet de band stoppen en speelde speciaal voor ons Bambi. Door een haag van mensen zijn we naar hem toe gelopen, dat was een heel mooi moment. We waren er kapot van toen we hoorden dat hij was overleden. We hadden met z’n drieën zo’n bijzondere band. Ooit had hij zelfs bedacht dat hij de vader van onze kinderen zou worden en dat zij dan ook weer broertjes of zusjes van elkaar zouden zijn.” Hebben jullie je muziekgenen ook doorgegeven aan je kinderen? Suzanne: „Mijn dochter is er nog niet mee bezig, maar de dochter van Mo, Merel, zingt waanzinnig goed. Ze heeft ook meegezongen op ons meest recente album As one.” Monique: „Ze doet er verder niets mee, hoor. Al is ze tijdens de lockdown begonnen met gitaarspelen. Ze woont boven ons, op zolder, en ze komt nu steeds naar beneden om gitaren te vragen. Dat vind ik heel leuk om te zien.” Is samen met je zus op dat podium staan uiteindelijk toch het leukst? Monique: „Ja, dat is zo’n intense en directe emotie. Als we samen op het podium staan, vervaagt alles om ons heen en is niks anders meer belangrijk.” Suzanne: „Het is fantastisch. Het geeft zo’n energie en ik word er zo blij van. Optreden met Monique is het fijnste wat er is!” Dit verhaal staat in het nieuwe VROUW Magazine (iedere zaterdag bij De Telegraaf). Als premiumlid kun je dit artikel nu ook online lezen.